NFF blog #1: Opening van het festival
Het Nederlands Film Festival is momenteel in volle gang. Onze vrienden van We Want Cinema houden een blog bij over hun belevenissen op het festival. Dit is het eerste deel in hun blog serie.
27-9-2014 Door: Petra Albu voor We Want Cinema
(c) We Want Cinema
Dank voor je hulp.
De rode loper is uitgerold en de pers staat opgesteld achter de rood fluwelen koorden. De spanning hangt in de lucht als de crème de la crème van de Nederlandse filmindustrie pronkt met de mooiste galajurken. Terwijl de pers de filmsterren overspoelt met de flitsen van hun camera's, wordt ik op mijn fiets richting Tivoli Vredenburg overspoelt door een typisch Nederlandse regenbui. Om toch een beetje mee te doen met de feestelijke dresscode, verscheen ik in een, hetzij doorweekt, little black dress en hoge hakken.
Terwijl we achter de poserende acteurs en actrices over de rode loper renden, voegden we ons bij de groep van chique uitziende mensen die richting het auditorium op de begane grond van het splinternieuwe Tivoli paradeerden. Al snel kwamen we erachter dat wij twee roltrappen verder op de zesde verdieping moesten zijn, waar alle andere, minder bekende mensen van de filmindustrie zich bevonden.
De opening van het film festival was voor een groentje zoals ik niet zo glamorous als ik me had voorgesteld. Bij het bekijken van het geprojecteerde beeld van de echte show in het grote auditorium, kwam toch niet zoveel glitter en glamour kijken als je zou verwachten van het grote Nederlands Film Festival. De sfeer in onze zaal was dan ook wat rumoerig en rommelig. Toen de lichten werden gedimd, zorgden de glinsterende schermen van Iphones ervoor dat de zaal wel een omgekeerd planetarium leek.
De openingsfilm, Bloedlink van regisseur Joram Lürsen, was een ongebruikelijke keuze gezien het genre. Het is een remake van de Engelse thriller The Disappearance of Alice Creed uit 2009 van regisseur J Blakeson. Na het zien van de trailer van deze film, leek de Nederlandse versie een shot voor shot reproductie van het origineel. Wat natuurlijk niets afdoet aan de kwaliteit of opwinding rondom de film. Drie topacteurs, Marwan Kenzari, Tygo Gernandt en Sarah Chronis, zetten de personages prima neer in een film die emotie, lijden en verrassend veel naakt toonde. Ik moet zeggen dat dit enigszins botste met de feestelijk sfeer van de openingsavond. Sommige serieuzere momenten in de film, zoals zware en emotionele dialogen, kwamen af en toe wat humoristisch over. De doorgewinterde filmprofessionals waren dan ook wat lastiger te imponeren, zeker na de nodige glazen champagne.
Toen de film eenmaal was afgelopen, mengden we ons tussen de elite van de filmindustrie, terwijl we nipten van onze wijn en ons te goed deden aan de bitterballen. We zagen nog enkele bekende gezichten van ons kantoor zoals onze collega's van Rinkelfilm, waarmee we nog op een goede avond hebben geproost.
De nacht kwam stilletjes tot een einde, terwijl wij wegglipten van het feestje wat nog zeker tot in de vroege uurtjes zou duren. Toen ik tegen de wind in naar huis fietste, wist ik het zeker: deze nacht zou ik dromen over de Gouden Kalveren, rode lopers en fel flitsende camera's.
Links:
en abonneer je op onze nieuwsbrief.