Land of Mine recensie
'Een film als een landmijn'
Aan films over de Tweede Wereldoorlog geen gebrek, maar Land Of Mine kent een invalshoek die we nog niet eerder zagen: die van jonge Duitse krijgsgevangenen.
30-3-2016 Door: Quirijn Foeken
Land of Mine recensie
Dank voor je hulp.
De Tweede Wereldoorlog is afgelopen en de Duitse soldaten kunnen naar huis. Maar een groep jonge soldaten wordt door de Denen krijgsgevangen gehouden. Ze krijgen de taak om het Deense strand te ontdoen van alle landmijnen die de Duitsers die daar hebben achter gelaten.
De soldaten die deze taak krijgen toegewezen zijn geen doorgewinterde nazi's. Het zijn jongens van nog geen twintig jaar oud die aan het eind van de oorlog werden opgeroepen. Ze komen onder leiding te staan van sergeant Rassmussen, een veteraan die zijn haat voor wat Duitsers met zijn land hebben gedaan nauwelijks kan onderdrukken. Rassmussen toont geen medelijden met de jongens die de mijnen met blote handen moeten uitgraven. Ook het feit dat de jongens niets te eten krijgen kan hem in het begin niet deren.
Maar Rassmussen ziet natuurlijk ook wel dat dit hele jonge mannen zijn en het onvermijdelijke gebeurt: er ontstaat langzaam een band tussen hem en zijn groep. Hoe meer mijnen er worden opgeruimd, hoe meer Rassmussen zijn haat los lijkt te laten. Ondertussen dromen de jongens van het opbouwen van hun thuisland maar ze weten dat er duizenden mijnen tussen hen en hun droom in liggen.
Want het gevaar blijft: het kan altijd nog zijn dat er ergens nog een mijn is blijven liggen. En die spanning vertaalt zich naar de hele film. Dat resulteert in een intense kijkervaring waarvan je de volle 100 minuten je aandacht bij houdt. De film is als een landmijn zelf: je ziet het niet, maar je weet dat hij er is en wat er gebeurt als je erop stapt.
en abonneer je op onze nieuwsbrief.