"Vieille Violence" Gezien in: Cinecenter, Amsterdam d.d. 7-8-2005 Deze film brengt de Franse hoofdstad op grimmige wijze in beeld. Betere achtervolgingsscenes in de lichtstad kan de binnenkort te verschijnen verfilming van "The Da Vinci Code" nauwelijks op gaan leveren. Het hoofdkantoor van de Parijse politie (de titel verwijst naar het adres) mag er zijn, maar de slangenkuil die het herbergt is vreselijk. Naar ik heb begrepen was de filmregisseur (Olivier Marchal) in het verleden zelf politieman, dus je mag er vanuit gaan dat de film een zeker realiteitsgehalte heeft. Dit neemt niet weg dat de "bad guy" (gespeeld door Depardieu) een machtswellusteling van een wel erg demonisch formaat is. En de "bon flic" (Auteil) incasseert wel heel veel tegenslagen zonder iets van zijn integriteit te verliezen. Zo verbeeldt de film een schijnbaar overtrokken zwart/wit-versie van de hoofdstedelijke bedrijfsverhoudingen. Maar er gebeuren wel meer vreemde dingen in Frankrijk. Zo speelde Auteil eerder in een waargebeurd drama over een man die 18 jaar deed alsof hij een succesvol arts was, maar dit terzijde.
Ook in de vormgeving van "36" lijken zwart en wit te overheersen. Wit is het interieur in het modern ingerichte huis van de "held" (Auteil). Donkere kleuren bepalen de sfeer in het kasteel van de kwade genius (Depardieu). Licht is het aanschijn van de gevangenis wanneer deze wordt verlaten, somber is de duisternis van drankholen, nachtelijke afrekeningen en bewolkte banlieues.
De twee hoofdrolspelers maken behoorlijk indruk. Depardieu's "faux pas" in de Asterix-film van een tijdje terug wordt hem na het zien van "36" vergeven. Auteil speelt voortreffelijk als kettingrokende agent-in-de- penarie en als liefhebbende echtgenoot/vader. Van de filmmuziek is eveneens flink werk gemaakt. Gecombineerd met de visuele overdaad is het misschien net iets teveel van het goede. IJle pianoklanken, die herinneringen oproepen aan American Beauty, worden afgewisseld met goedgemixte beats, die in een film als "Snatch" niet zouden hebben misstaan.
Dan ben ik gelijk bij het actiegenre terechtgekomen, waartoe ook "36" behoort. Deze film heet de "terugkeer van de policier" te zijn. Nu ben ik niet echt bekend met dit Franse genre van weleer, maar de zogenaamde terugkeer stemt hoopvol. Zolang een vergelijkbare film op zich laat wachten, heb ik de neiging om het vooralsnog in de categorie "harde politiefilm" te plaatsen, zonder hiermee te willen suggereren dat het om een kneukfilm gaat, want veel bloot is er niet te zien. Maar des temeer grof geweld. De schietscenes zijn overvloedig en de vechtpartijen gemeen. Ook in de kleinere bioscopen dendert de geweldsmachine onverminderd door, zij het nu zonder enige vorm van verheerlijking en zonder melige dialogen. Men verlaat de bioscoop met het gevoel dat het leven hard is, dat boeven misdadigers zijn, dat goede acteurs mooi kunnen spelen, dat Parijs een geschikte lokatie is voor een misdaadfilm en dat er op het hoofdbureau van de Parijse politie geen straatnaambordje meer hangt.
Al met al een spannende politiethriller met een tamelijk ingewikkeld plot en met alleen maar verliezers. Vanwege de fotografie loont het zich om deze film in de bioscoop te gaan zien.
Bas van Aalst | 
