Venetië blog 1: de berg en het monster

BiosAgenda redacteur Quirijn Foeken is in Venetië voor het oudste filmfestival ter wereld. Hij doet verslag in deze serie van blogs. Vandaag het eerste deel.

2-9-2015 Door: Quirijn Foeken

De rode loper bij het Palazzo Del Cinema

Het filmfestival van Venetië begon vandaag op 2 september en ik had de goede beslissing genomen door een dag eerder naar Italië af te reizen. Het is mijn eerste keer op dit festival en ik moest nog een hoop uitzoeken: waar moet ik zijn? Hoe ziet mijn schema eruit? Dat heb ik allemaal rustig kunnen uitzoeken voordat het echte werk kon beginnen.

Dat werk begon om negen uur 's ochtends met de film "Everest", tevens de officiële openingsfilm van het festival. De film gaat over een groep mannen die onder leiding van Rob Hall (gespeeld door Jason Clarke) de Mount Everest probeert te beklimmen. Als het weer omslaat komt de groep in grote problemen.

Geschoten in schitterend 3D kreeg ik plaatsvervangend hoogtevrees voor Josh Brolin, die een enorm diepe kloof oversteekt op een nogal bewegelijk laddertje. Zulke shots geven meteen het beste van de film weer: groots, episch en meeslepend, en dat de volle 122 minuten. Het grootste mankement uit de film zit hem in de personages. Jason Clarke, Josh Brolin en Jake Gyllenhaal zetten stuk voor stuk geloofwaardige rollen neer, maar we zien nergens conflict. A movie without minor characters zei de IJslandse regisseur Baltasar Kormákur tijdens de persconferentie. Dat klopt, want de film verandert nog wel eens van perspectief en dat zorgt ervoor dat het narratief niet heel sterk is. De film komt in Nederland uit op 17 september en dan zal ik de film uitgebreid bespreken.

De tweede film op het programma was Un monstruo de mil cabezas, een Mexicaanse film die het Orrizonti programma opent. De film gaat over een vrouw wier man lijdt aan kanker. Ze probeert een behandeling voor hem te regelen maar de verzekering wil dit niet vergoeden. Ze probeert verhaal te halen bij de verzekeringsmaatschappij maar vangt bot. Dan probeert ze het bij de dokter. Als hij haar ook afpoeiert slaat ze door en trekt ze een wapen.

De frustratie van de hoofdpersoon, uitstekend vertolkt door Jana Raluy, is voelbaar, begrijpelijk en herkenbaar. Iedereen weet wel hoe frustrerend bureaucratie kan zijn of irritant het is om in de wacht te staan bij de zorgverzekeraar. Als degene van wie je houdt dan ook nog eens niet de zorg krijgt die hij nodig heeft dan snappen we waar de woede vandaan komt. De titel, wat het monster met 1000 koppen betekent, lijkt me dan ook goed gekozen. Het is nog niet duidelijk of deze film ook in Nederland te zien zal zijn maar het is zeker een titel om in de gaten te houden.