Sacha Polak en Vicky Knight over 'Dirty God'

Getekend zijn in hip Londen

Regisseur Sacha Polak levert wederom een film af met een debuterend actrice in de hoofdrol. BiosAgenda.nl meent een patroon te ontdekken in haar films en sprak haar hierover en met hoofdrolspeelster Vicky Knight, die een zuur-aanval-slachtoffer speelt.

24-1-2019 Door: Aldo Paula. Vertaling: Ineke de Kort

Het interviewteam van BiosAgenda.nl ontmoet regisseur Sacha Polak en hoofdrolspeelster en nieuwkomer Vicky Knight (Jade) in de Ambassadehotel in Amsterdam.

Aldo Paula (BiosAgenda.nl): Waar gaat de film over?

[strong]Vicky Knight (VK): Dirty God gaat over een jonge moeder die het slachtoffer is van een zuuraanval. We zien haar strijd met zichzelf en haar uiterlijk. En hoe ze omgaat met de verminking van haar gezicht. En ook de moeilijke acceptatie door haar dochter. Ze wil een gewoon leven leiden.

Een vrouw die Lucy heet, heeft me gevraagd of ik in Dirty God wilde spelen. Ik heb een filmpje van 5 minuten opgenomen waarin ik uitleg hoe ik als kind verbrand ben. Dat heb ik op Facebook en YouTube gepost. Ik spreek er ook over op scholen. Door alle likes en shares heeft Lucy me gevonden.

[strong]Sacha Polak (SP): Voor deze rol was het belangrijk om te werken met een echt brandslachtoffer, iemand met dezelfde ervaring als Jade. Dat was belangrijk voor mij, zo’n film wilde ik maken. Dus we hebben eerst onder vrouwen met brandwonden gezocht. En daar niet de juiste bij had gezeten, waren we op een professionele actrice overgegaan.
Ik vond Vicky en daar heb ik veel geluk mee gehad. Het was heerlijk om met haar te werken. Ze is een geweldige actrice met gevoel voor humor en goede timing.

[strong]VK: Ik werk als zorgassistent in het ziekenhuis waar mijn leven is gered. Ik werk daar op de Eerste Hulp. Toen ik werd gevraagd om in deze film te spelen realiseerde ik me dat dat iets heel anders was. Ik wist niet waar ik aan begon. Ik wist niet wat ik kon verwachten. Het was een eer om gevraagd te worden en om aan de film mee te werken. Ik ben blij dat ik het heb gedaan.

VICKY KNIGHT:

[strong]„Er wordt elke dag van mijn leven naar me gestaard.”

[strong]SP: Op een muziekfestival zag ik een meisje met brandlittekens in haar gezicht. Ik keek naar haar en ik keek meteen weer weg. De andere mensen om haar heen deden dat ook. Dus als je zoiets hebt, word je er elke dag opnieuw weer mee geconfronteerd. Je kunt er niet aan ontsnappen. Hoe je ook bent opgestaan die dag, je loopt de deur uit en mensen staren je aan. Daar wilde ik een film over maken. Ik was veel in Londen en heb daar met meisjes gepraat met verschillende soorten littekens. Ik hoorde de verhalen over zuuraanvallen en wist: dat is een dramatisch thema voor een film. Er was nog geen andere film over gemaakt.

De film begint met een abstracte impressie van littekens. Als je lang genoeg naar de littekens kijkt, zie en voel je de persoon erachter. Het is een eclectische stijl. We hebben ook met de steadycam gewerkt en met klassiekere shots.

[strong]VK: Toen ik alleen make-up op mijn gezicht had, zei iedereen dat mijn make-up fantastisch was. Maar ik keek naar mijn armen, en dacht: dit ben ik, niet dat. Ik wist niet goed wat ik van hun reacties vond. Toen we filmden in Marokko staarden er veel mensen naar me. En ik probeerde om te begrijpen waarom. Er wordt elke dag van mijn leven naar me gestaard. Zeker omdat ik in een ziekenhuis werk. Ik vertel mijn verhaal 30 keer per dag. Altijd weer hetzelfde. Het gaat vervelen, maar ik voel me beter als ze het weten. Het was een uitdaging. Ik wist niet wat me te wachten stond, eerlijk gezegd. We hebben lang met elkaar gesproken, tot ik er wel op was voorbereid. Tegen het einde van het filmen van die scènes was ik zo zeker van mezelf dat ik rustig in mijn ondergoed over de set liep. Het heeft me zekerder van mezelf gemaakt.

[strong]SP: Toen ik mijn voorbereidingen voor de film laatst herlas, las ik dat een van de grote thema’s van de film geweld tegen jezelf en van anderen is. Mannen tegen vrouwen, vrouwen tegen vrouwen.

Ja, misschien wel. Ik weet het niet. Het is niet zo dat ik bedenk dat dit mijn ding is, altijd films maken over deze onderwerpen, of altijd met vrouwen, of altijd over seksualiteit. Maar het gebeurt wel. En hier zitten we!
Voor mij is het altijd belangrijk dat het een karaktergedreven film is, dat ik de personages geloofwaardig vind. Bij deze film was het belangrijk dat het geen kitchen-sink-drama is, maar dat er humor en licht in zit. En dat het een kleurrijke film is, met muziek en jeugdcultuur, die zich afspeelt in het heden, in het Londen van nu.

Het begon met Vicky. Zij was het belangrijkste in de film. Ik wilde een groep vrienden om haar heen verzamelen die geloofwaardig zouden zijn. Mensen bij wie zij zich goed zou voelen. Ik heb haar telkens gevraagd bij wie ze zich op haar gemak voelde. Uiteindelijk hadden we een groep jongeren die telkens een andere rol speelden en die we hebben geswitcht en geswitcht tot we uiteindelijk een heel speciale en intieme groep hadden. We gingen samen uit, we gingen samen naar het restaurant.

[strong]VK: We hebben er een echte vriendschap van gemaakt, zodat het voor mij goed zou voelen. En om het echt te maken in de film. Er kwam een vrouw auditie doen voor de rol van mijn moeder. Ik kon niet stoppen met lachen, ze was te vreemd bezig. Toen kwam Katherine Kelly, die mijn moeder speelt, en dat klopte meteen. Ze voelt echt als mijn moeder in de film. Daardoor kon ik me zoveel makkelijker ontspannen en mijn emoties en gevoel laten zien.

We hebben elkaar best vaak ontmoet voor ik begreep waar het over ging. Toen ik door Lucy werd benaderd, wilde ik het eerst niet doen. Ik dacht dat ik voor de gek werd gehouden. Ik had namelijk al eens aan een tv-programma meegedaan en die hebben me volledig gekleineerd. Dat was een knauw voor mijn zelfvertrouwen. Ik dacht dat dit net zoiets was. Maar Lucy bleef maar volhouden, stuurde maar berichtjes dat ze echt geïnteresseerd waren. Uiteindelijk heb ik haar gebeld en Sacha ontmoet. We zagen elkaar daarna een paar keer per maand, gedurende een jaar en toen zijn we met de audities begonnen.

SACHA POLAK:
[strong]„Als ik een film maak, denk ik … aan de film die ik wil zien, die ik mooi zou vinden. ”

[strong]SP: Ik hoop dat de film een publiek bereikt van ongeveer 25 jaar tot … geen eindleeftijd eigenlijk. Ik zou graag willen dat ook jongere vrouwen, en mannen, de film zouden zien. Want deze film kan inspirerend en waardevol voor hen zijn. Het primaire publiek voor filmhuisfilms is natuurlijk wat ouder. Dat heeft ook te maken met de bioscopen waarin de film gaat draaien. We weten nog niet waar hij vertoond gaat worden. Dat is altijd de vraag, of je publiek je film gaat vinden.

[strong]BiosAgenda.nl: [em]Want jeugdcultuur speelt een grote rol in de film. Het lijkt er dus wel op dat de jeugd je doelpubliek is.

[strong]SP: Als ik een film maak, denk ik niet zo precies aan bijvoorbeeld een vrouw van 45 jaar voor wie ik de film maak. Ik denk aan de film die ik wil zien, die ik mooi zou vinden. En dan hoop ik dat anderen die ook mooi vinden. Goed, ik maak hem niet alleen voor mezelf om thuis naar te kijken, maar ik zou naar de bioscoop gaan om deze film te bekijken.

[strong]VK: Ik heb hem nog niet gezien, nee, maar ik ga er wel naar kijken, zodra ik de tijd heb. Maar ik heb er goede dingen over gehoord, dus waarom niet?

[strong]SP: Ik werkte al in Engeland, ik was gevraagd om een andere film te maken, die ik uiteindelijk niet wilde doen. Maar ik was daar veel. En toen ik over deze film begon te denken, wilde ik die daar doen. Ik was daar al, en toen sprak ik met vrouwen over de zuuraanvallen, die daar veel voorkomen. Dus het idee ontstond daar.

[strong]BiosAgenda.nl: [em]Reizen lijkt ook een terugkerend thema te zijn.

[strong]SP: Ja, ik hou van reizen. Maar het is ook inspirerend om in een nieuw land te werken en de dingen met nieuwe ogen te bekijken. Schilders gaan ook vaak weg. Vincent van Gogh had een Franse periode en ik zie niet in waarom ik als filmmaker altijd in mijn eigen land zou moeten blijven.

[strong]VK: Ik hoop dat ik in de filmindustrie kan blijven werken. Dat is wat ik wil. Voor de camera staan. Of erachter. Ik wil hier gewoon werken. Het is prachtig hoe alles gaat. Als klein kind was ik al geïnteresseerd. Ik ben heel blij dat ik aan een film heb meegewerkt. En ik kan niet wachten om het nog eens te doen.

[strong]BiosAgenda.nl: [em]En je hebt zin in de première?

[strong]VK: Ja, ik kijk ernaar uit.

[strong]BiosAgenda.nl: [em]Sacha, ben je al weer aan een nieuw project bezig waar je iets over kunt vertellen?

[strong]SP: De BBC heeft me gevraagd wat ik nu wil gaan doen. Ze wilden weer een film met me maken. Ik ben er geweest en heb wat ideeën gepitcht die ze interessant vonden, dus nu wacht ik af.

[strong]BiosAgenda.nl: [em]Wordt deze film alleen in Nederland vertoond?

[strong]SP: Nee, hij is ook verkocht aan Engeland, Frankrijk en China. En de fase van de verkoop is net begonnen, dus ik hoop dat hij overal wordt vertoond.

[strong]BiosAgenda.nl: [em]Bedankt en veel succes met de première van Dirty God tijdens het Sundance Film Festival en tijdens de opening van de International Film Festival Rotterdam.