Kankerlijers: 'zieke tieners zijn niet zielig'

Interview met regisseur Lodewijk Crijns

Aankomende donderdag gaat de film Kankerlijers in première, de nieuwe film van Lodewijk Crijns. Hij maakte eerder de films Alleen maar nette mensen en Jezus is een Palestijn. BiosAgenda belde met Crijns over het hoe en het waarom van zijn nieuwe film.

11-2-2014 Door: Bioscoopagenda

Still uit Kankerlijers (c) eOne

Kankerlijers gaat over drie jongens die op de oncologie afdeling van het ziekenhuis liggen. Ze hebben alle drie kanker maar zijn daarnaast vooral echte jongens. Ze houden zich bezig met muziek en jointjes roken in de kelder. Als de mooie Gina op de afdeling komt te liggen worden de verhoudingen op scherp gesteld.

BiosAgenda: Een film de titel Kankerlijers geven: roep je daarmee niet ontzettende controverse op?

Lodewijk Crijns (LC): "Voor de mensen die de film nog niet hebben gezien roept de titel inderdaad controverse op. Maar we hebben inmiddels meerdere voorvertoningen gehad en iedereen zegt dat de titel de lading goed dekt."

"De film heette van oorsprong Groeten van de Chemo. Dat is echter altijd een werktitel geweest. De titel was een beetje suf en het leek teveel op de Groeten van Mike. Wij zochten naar een titel die de tieners van nu prikkelt. Producent "Burny Bos" was uiteindelijk de eerste die zei dat we de film Kanker of Kankervet moesten noemen. Het is toch fantastisch dat de producent van de Annie MG Schmidt films zo'n frisse jeugdige kijk heeft op filmmaken? Dat hij zegt dat we een titel moeten gebruiken die past bij de hoofdrolspelers."

Kankerlijers kent een lange geschiedenis. Eind jaren '80 had de Spaanse jongeman Albert Espinoza een toneelstuk geschreven over zijn ervaringen met botkanker in het ziekenhuis. Dit verhaal is uiteindelijk opgepikt door Spaanse filmproducenten. Zij maakte de film Planta 4ª en deze werd uiteindelijk vertoond op het Cinekid festival. Producent Burny Bos was daar aanwezig en deze vroeg Lodewijk Crijns om de film te regisseren. Crijns wilde echter wel eerst het script herschrijven. Het moest moderner, Nederlandser en rauwer.

LC: "In onze films zit Gina op de afdeling waar ze allemaal verliefd op worden. In de Spaanse versie was dat een jongen waar ze gewoon bevriend mee werden. Dus in mijn versie is het romantische en hormonale gehalte velen malen groter."

"Een andere aanpassing is dat de Spaanse versie meer een familiefilm is. Daar zaten scenes in over en met de ouders, waarschijnlijk zodat het volwassen publiek zich er ook mee kan identificeren. Ik had daar helemaal geen interesse in."

BiosAgenda: De hoofdrolspelers van Kankerlijers zijn jonge, vaak onbekende acteurs. Hoe is het castingproces in zijn werk gegaan?

LC: "We hebben tientallen jongens getest en het bleek dat jongens van 14 nog te hoge stemmen hebben. Als ze nog van die hoge stemmen hebben klopt die hormonale obsessie niet. Dus ze moesten 15 of 16 zijn. Acteurs van 15 zitten nog niet in series als Spangas dus je hebt automatisch te maken met beginnende acteurs."

"Tijdens het castingproces bleek dat er een aantal jongens een zeer goede chemie met elkaar hebben. Dat zagen we al op de gang waar ze moesten wachten op hun auditie. Die jongens gingen elkaar opfokken en grappen met elkaar uithalen. Wij zagen dat en wij wisten dat we dat moesten hebben.
In de Spaanse film zaten allemaal blanke kale jongens met donkere wenkbrauwen. Die kon ik helemaal niet uit elkaar houden. Omdat Nederland toch een multiculturele samenleving is heb ik gezocht naar Turken, Surinamers enzovoorts. Dan kan je ze beter uit elkaar houden en dat bleek heel goed te werken."

BiosAgenda: Wat opvalt aan Kankerlijers is dat de jongens in de film vooral echte jongens zijn. Ze halen kattenkwaad uit, worden verliefd en luisteren hiphop. Het feit dat ze kanker hebben maakt ze niet zielig. Is dat iets waar je heel bewust aan gewerkt hebt?

LC: "Eigenlijk is dat de kern van de boodschap van de film. Het gaat erom dat zieke tieners niet zielig zijn en vooral niet zielig gevonden willen worden. De grootste frustratie van patiënten of mensen in rolstoel die ik ken is dat ze behandeld worden als mensen die niks kunnen. De film is inmiddels door een aantal ex-patiënten en gehandicapten bekeken en die vinden het allemaal heel fijn dat deze film daar allemaal niet zielig over doet."