Interview met Robin Pront over D'Ardennen

'Bij het maken van film ben je god van je universum'

Vanaf 4 februari draait het beklemmende Belgische drama D'Ardennen in de Nederlandse bioscopen. De film was eerder al openingsfilm van het Filmfestival in Gent en beleefde zijn Nederlandse premiere op het International Film Festival Rotterdam. Biosagenda.nl sprak met regisseur Robin Pront over zijn spannende speelfilmdebuut.

2-2-2016 Door: Marloes den Hoed

Interview met Robin Pront over D'Ardennen

De film gaat over twee broers die een overval doen die misloopt. Dave weet te ontkomen, Kenneth belandt in de gevangenis. Als Kenneth vier jaar later weer vrijkomt heeft Dave zijn leven op orde en probeert Kenneth te helpen.

BiosAgenda: Hoe is het idee voor de film ontstaan?

Robin Pront (RP): Voor ik D'Ardennen ging regisseren had ik al twee korte films met Jeroen Perceval gemaakt, die in de film Dave speelt. Hij had in 2003 een toneelstuk geschreven en opgevoerd waar deze film op gebaseerd is. Ik vond dat toneelstuk destijds heel filmisch, ondanks dat het wel de typische theatergebreken had. Het toneelstuk speelde zich bijvoorbeeld helemaal op een locatie af: in het theater waren het drie mannen in de bossen met een auto. Voor de film vond ik dat wat te weinig, dus heb ik de achtergrond van de personages en hoe ze daar terecht gekomen zijn verwerkt in het scenario. Het toneelstuk was ook heel praterig, we moesten dus veel visuele elementen toevoegen.

BiosAgenda: Je zou niet verwachten dat het gebaseerd is op een toneelstuk. Was het heel moeilijk om er een spannend drama van te maken?

RP: Ik ben altijd uitgegaan van het idee: drie mannen gaan naar de Ardennen en er zit iets in de kofferbak dat ze moeten lozen. Ik ben gefascineerd door het personage van Dave, die meegaat om Kenneth te helpen, maar wat er moet gebeuren blijkt niet te zijn wat hem is verteld. Dat vond ik een heel boeiend gegeven en heb ik verder uitgewerkt tot de film. Er is nog veel meer toegevoegd, er zat bijvoorbeeld geen vrouwelijk personage in het toneelstuk.

'Film is een door mannen gedreven wereld'

BiosAgenda: Hoe is dat vrouwelijke personage ontstaan?

RP: Het was behoorlijk moeilijk om het personage van Sylvie toe te voegen aan het scenario. Je zou denken dat zoiets makkelijk is om te bedenken maar het was echt slopend. Je moet over ieder detail nadenken wanneer er een vrouwelijk personage bijkomt. Wij mannen – en dat is sowieso een groot probleem in de hedendaagse cinema – vinden het niet vanzelfsprekend om een vrouwelijk personage te schrijven. Je laat zoiets dus tot het laatste moment liggen en dan denk je: ja, dat vrouwelijk personage stelt eigenlijk niets voor. Om Sylvie's personage geloofwaardig te maken moest ik helemaal in de geest van een vrouw proberen te gaan. Als je dat eenmaal doet moet je ook andere dingen aan je scenario veranderen. Film is doorgaans een door mannen gedreven wereld, wat zich vaak vertaalt in hele zwakke vrouwelijke personages. Dat wilde ik niet, en ik heb er dus heel hard aan gewerkt om dat goed te doen in deze film.

BiosAgenda: Het vrouwelijke personage in de film, Sylvie, wordt gespeeld door Veerle Baetens, die we in Nederland ook wel kennen van The Broken Circle Breakdown. Hoe was het om met haar te werken?

RP: Veerle heeft me ontzettend geholpen om het personage van Sylvie verder te ontwikkelen. Ze is heel gemotiveerd en heel toegewijd en denkt echt over alles na, een fantastische actrice is het. Het moeilijkste aan het schrijven van haar personage was om een eigen wereld voor Sylvie te creëren die nog altijd in functie stond van het verhaal. Niet dat ze alleen in elke scene opduikt om het liefje van een ander personage te spelen, maar dat zij ook een eigen verlangens heeft. Ik wist zelf namelijk nooit goed wat zij wilde, ik wist wel dat zij het liefje van moest zijn maar waarom ze het liefje van moest zijn en wat zij echt wilde met haar leven... daar moest ik heel hard over nadenken.

'Ik ben gefascineerd door mensen die beslissingen nemen die jij of ik niet zo snel zouden nemen'

BiosAgenda: Je hebt al eerder korte films gemaakt die gaan over mensen die zich aan de onderkant van de samenleving bevinden. Hoe ben je zo gefascineerd geraakt door dat thema?

RP: Eigenlijk ben ik vooral gefascineerd door mensen die beslissingen nemen die jij of ik niet zo snel zouden nemen. Van die mensen die compleet radicale dingen doen die zo ver van mij afstaan dat ik me afvraag: hoe kom je erop? De films die ik maak gaan over mensen wiens oplossing erger is dan het probleem. Dat hoeft niet per se de onderkant van de maatschappij te zijn. Ik ben ook gefascineerd door CEO's die erop los sjoemelen, je voelt dat het zwaard van Damocles ze boven het hoofd hangt en zelf lijken ze dat totaal niet door te hebben.

BiosAgenda: De personages in D'Ardennen nemen ook niet echt de meest verstandige beslissingen. Had je wel eens medelijden met je eigen personages?

RP: Nee, eigenlijk niet. Je bent bij het maken van een film god van je eigen universum. Op een zieke manier genoot ik er juist van omdat ik wist dat het zo boeiend en beklijvend zou worden. Ik heb wel altijd geprobeerd om een soort begrip erin te brengen, zodat je de personages altijd kunt blijven begrijpen en begrijpt waarom ze doen wat ze doen. Zelfs Kenny, die niet de meest sympathieke persoon in de film is, begrijp je op een bepaalde manier wel. Hij is kapot van jaloezie en gaat op een ziekelijke manier om met zijn gevoelens omdat hij er totaal niet over kan praten. Sommige mensen zullen dat misschien wel herkennen. Zijn broer Dave is gewoon een goede gast die gevangen zit in een macho-cultuur. Daar zou hij uit willen breken, maar door zijn omgeving kan hij zijn ware aard niet laten zien.

BiosAgenda: Je bent er ook in geslaagd om een hele andere kant van Antwerpen te laten zien dan de meeste mensen kennen. Hoe heb je dat aangepakt?

RP: Ik kom zelf uit Antwerpen dus ik ken de stad vrij goed. Ik wilde de kathedraal van Antwerpen en alle andere bekende plekken er expres niet in hebben. Ik wilde dat de film zich afspeelde op een mistroostige, winterachtige plek waar je niet te lang zou willen blijven, dus is Antwerpen niet zo herkenbaar als stad.

BiosAgenda: Je hebt een hele goede balans gevonden tussen spanning en humor, was dat altijd al de bedoeling?

RP: Oorspronkelijk was het allemaal nog veel grappiger. Tijdens het draaien voelde ik dat dat niet meer paste. Ik heb heel veel geluk gehad dat mijn producent mij alles chronologisch heeft laten draaien zodat ik wel door heb gehad dat we dat aan moesten passen. Het was eerst nog veel grappiger met punch lines en gags. Nu is het nog steeds grappig maar meer op een rare manier. Het personage van Stef was eerst echt comic relief; uiteindelijk is hij op een hele creepy manier grappig.

BiosAgenda: Wat ben je nu van plan?

RP: Ik probeer een film in Amerika te maken, daar ben ik al langere tijd mee bezig. Het moet een film noir worden over een vrouwelijke cipier in het midden van Amerika die verliefd op iemand wordt en daardoor in de problemen komt. Daarnaast ga ik waarschijnlijk eind dit jaar een televisieserie maken. De serie wordt een gangster epos over een Limburgse varkensboer die zich al jarenlang inmengt met de productie van XTC en achterna wordt gezeten door de politie.