'Ik heb geen praatje over immigranten'

Dheepan won tijdens het filmfestival in Cannes de Gouden Palm, een van de meest prestigieuze filmprijzen ter wereld. Regisseur Jacques Audiard was in Nederland en BiosAgenda sprak met hem over deze sterke film.

2-9-2015 Door: Quirijn Foeken

Jacques Audiard

Dheepan vertelt het verhaal van een Tamil uit Sri Lanka die wil vluchten. In een vluchtelingenkamp vindt hij een vrouw die op haar beurt een meisje vindt. Met zijn drieën doen ze net alsof ze een gezin zijn. De man noemt zich vanaf dat moment Dheepan en ze komen terecht in Frankrijk. Dheepan komt te werken als conciërge in een gebouw dat wordt gerund door drugscriminelen. Dheepan moet vanaf dat moment zijn nieuwe gezin beschermen.

BiosAgenda: Kunt u vertellen hoe het verhaal van deze film is ontstaan?

Jacques Audiard (JA): Dat gaat heel ver terug, ik was er al mee bezig terwijl ik “Un Prophete” aan het afronden was. Ik wilde eigenlijk een remake maken van Straw Dogs van Sam Peckinpah. Dit was echter vijf jaar geleden en uiteindelijk heeft het zich ontwikkelt tot een verhaal van migranten die van heel ver komen. Ik wilde een personage hebben dat geen band heeft met de francophonie, iemand zonder band met het Franse taalgebied. Zo krijg je een taalbarrière.

BiosAgenda: Maar hoe kom je dan uit bij Sri Lanka en de Tamil?

JA: Het conflict van Sri Lanka heeft in Frankrijk nauwelijks het nieuws gehaald terwijl er wel vluchtelingen vanuit Sri Lanka naar Frankrijk kwamen. Het was een stille oorlog, je zou zelfs kunnen zeggen dat de stilte oorverdovend was. De oorlog had de kenmerken van een genocide maar het kreeg nauwelijks aandacht. In Groot-Brittannië was dat anders omdat Sri Lanka een voormalige is.

BiosAgenda: Heeft die wijk in Frankrijk waar de film zich afspeelt ook last van die oorverdovende stilte?

JA: In dit geval niet. Voor mij is die locatie een plek waar zich een fictief verhaal afspeelt. Het klopt dat er in Frankrijk veel plekken zijn die eigenlijk helemaal buiten de wet vallen. Ik was echter vooral op zoek naar een plek die er cinematografisch goed uitzag. Deze gebouwen komen uit de jaren zestig en zijn bijna allemaal verdwenen.

BiosAgenda: Hoofdrolspeler “Jesuthasan Antonythasan” heeft ook een verleden bij de Tamil Tijgers. Heeft hij nog invloed gehad op het verhaal?

JA: Dat was toevallig. In mijn gesprekken met Jesusthasan hadden we het over mijn ideeën en het script. Hij zei tegen me: 'dit is eigenlijk mijn verhaal'. Toen gaf hij mijn zijn boek en toen las ik dat hij kindsoldaat is geweest in de LTTE (de Tamil rebellen.. red.).

BiosAgenda: Voor mij is de film uiteindelijk een liefdesverhaal. Ben je het daarmee eens?

JA: Je kan het zien als een vigilante film, iemand die wraak neemt. Maar inderdaad, uiteindelijk gaat het toch over liefde net zoals bij Straw Dogs. Het idee van een nep-familie die een echte familie heeft weer kenmerken van Amerikaanse komedies.

BiosAgenda: Amerikaanse komedies?

JA: Ja in de jaren '30 had je die veel. Een man en een vrouw die elkaar niet kennen doen alsof ze getrouwd zijn zodat ze aanmerking komen voor een appartement. Dheepan heeft een vergelijkbare structuur.

BiosAgenda: Over Un Prophete zei je dat het geen film was die iets wilde zeggen over migranten of over de gevangenis. Geldt dat voor deze film ook weer?

JA: Ik heb inderdaad geen praatje over migranten. Maar dat betekent niet dat het geen politieke film is. Het feit dat ik in Un Prophete Arabische mensen op het grote scherm vertoon is al een politieke daad op zich. Voor Dheepan geldt hetzelfde, ik maak een Franse film waarin geen Frans wordt gesproken. Ik maak van onbekende mensen helden. Maar het is niet zo dat ik iets wil vertellen over immigratie of over de Franse voorsteden.