Luc & Jean-Pierre over La Fille Inconnue

'We proberen om onze personages te respecteren'

De regisserende broers Luc en Jean-Pierre Dardenne zijn terug met een nieuwe film: La Fille Inconnue, die dit jaar debuteerde in Cannes. BiosAgenda sprak met de Dardennes over de hermontage, optimisme en respect hebben voor je personage.

19-10-2016 Door: Quirijn Foeken

Adele Haenel in La Fille Inconnue (c) Cineart

La fille inconnue vertelt het verhaal van Jenny, die in een dokterspraktijk werkt. Ze staat op het punt om een nieuwe baan aan te nemen in een privé-kliniek. Op één van haar laatste dagen in de dokterspraktijk wordt er aangebeld. Omdat het spreekuur al is gesloten sommeert ze haar stagiair niet open te doen. De volgende dag wordt er een lijk gevonden van een meisje. Zij was diegene die bij haar praktijk aanbelde. Vanwege haar schuldgevoel gaat dokter Jenny op zoek naar de identiteit van het meisje. De hoofdrol wordt sterk gespeeld door "Adele Haenel", die eerder grote indruk maakte in Les combattants.

BiosAgenda.nl: Deze film is première gegaan in Cannes, maar is nu opnieuw gemonteerd. Heeft dat te maken met hoe de film daar is ontvangen?

Luc Dardenne: 'We hebben natuurlijk de recensies gehoord maar voor Cannes wilden we al één scène veranderen. In Cannes kregen we een opmerking van twee vrienden die hadden gezegd dat we iets teveel meegingen met het werk van Jenny. Toen we die scène veranderde zei onze editor dat ze misschien wel nog wat plekken wist waar gesneden kon worden. Toen hebben we besloten om de hele film nog eens na te kijken. Uiteindelijk hebben we op 32 plekken gesneden en zeven en een halve minuut weggehaald. Maar alles staat wel in dezelfde volgorde.'

BiosAgenda.nl: Wat is precies het effect geweest van die snellere montage?

Luc: 'Voor ons gevoel zitten we nu meer in het hoofd van Jenny en minder in de chronologie. In de eerdere versie was je meer aan het wachten tot een bepaald scène was afgelopen en de volgende begon. Dat heb je nu minder.'

BiosAgenda.nl: Eerder vertelden jullie dat Deux jours, une nuit een optimistische film is. Hier lijkt dat een stuk minder.

Luc: 'Het is waar: hij is kouder. Dat komt ook omdat hij plaatst vindt in de winter terwijl Deux Jours, Une Nuit een zonnige film was. Het heeft toch te maken met de kleuren. Daarnaast is het personage eenzaam. Toch is er optimisme. Het onbekende meisje krijgt uiteindelijk een naam. In het begin is Jenny de enige die zich schuldig voelt over de dood van het meisje. Tegen het einde van de film hebben meerdere mensen gezegd wat hun band was met het meisje. Ze is natuurlijk dood, maar ze bestaat wel.'

Dit moment wordt door onze tolk vertaald dat het meisje niet twee keer dood is gegaan. Luc begrijpt deze Nederlandse vertaling en vindt het een mooie tekst: ze is niet twee keer dood.

BiosAgenda.nl: Jenny kiest er op een gegeven moment voor om de dokterspraktijk voort te zetten in een minder goede wijk.

Jean-Pierre Dardenne: 'Ze beslist om die praktijk over te nemen omdat ze intuïtief voelt dat ze daar moet blijven, om er achter te komen wie dat onbekende meisje was. Beetje bij beetje ontdekt ze dat het de plek waar ze wilde zijn.'

Luc: 'Er zit ook optimisme in het feit dat dokter Jenny de mensen helpt die in de marge van de samenleving leven. Ze betalen niet veel maar ze laat hen niet aan hun lot over.'

BiosAgenda.nl: In eerdere interviews over deze film onthielden jullie je van sociaal commentaar. Maar de plek van dokterspraktijk speelt dus kennelijk wel een rol?

Luc: 'Natuurlijk. We willen de film alleen niet meteen in een bepaalde thematiek drukken. Het is waar dat er wel een soort diagnose van de maatschappij en de immigratie op dit moment in zit.'

Jean-Pierre: Er wordt een Afrikaans meisje dood in het water gevonden, als een vluchteling. En iemand heeft de deur niet open gedaan, zoals wij dat niet doen voor de vluchtelingen.

Luc: 'Vaak heb je het met een journalist over de inhoud, maar niet over de film zelf.'

Jean-Pierre: De verwarring is dat als wij beginnen met een film we niet beginnen met een bepaald probleem. We beginnen met personages waarmee we een verhaal vertellen. En natuurlijk komen de dingen die in de wereld gebeuren dan ter sprake. Maar we willen dat bij een journalist niet gaan zitten voeden omdat er dan niet over de film wordt gesproken.

Luc: 'In Cannes vraagt een journalist: 'je film gaat over immigratie, wat denk je over de immigratie in Europa?' Op dat moment heb je het helemaal niet meer over de film. Dat proberen we dan af te remmen.'

Jean-Pierre: 'We proberen ook gewoon om onze personages te respecteren, niet om ze te misbruiken om een politiek standpunt te maken.'

BiosAgenda.nl: Laten we over het personages hebben dan. Hoe zien jullie Jenny?

Luc: 'We zien Jenny als iemand die opgesloten zit in dat schuldgevoel. Ze is bezeten. Alleen dat meisje telt nog. Haar werk als arts wordt gebruikt om achter die naam te komen.'

Jean-Pierre: 'We leven nu in een maatschappij waarin iedereen zegt: 'ik ben niet verantwoordelijk, ik ben niet schuldig'. Maar Jenny ziet dat anders.'

Luc: 'We hebben Jenny nooit gezien als iemand die voor rechter wil spelen. Ze zegt nooit dat iemand slecht of goed is. Ze oordeelt alleen over zichzelf, omdat ze de deur niet heeft opengedaan.'