Interview met Hirokazu Kore-eda

'Ik vel geen oordeel over mijn personages'

De Japanse cineast Hirokazu Kore-eda wordt wereldwijd geroemd om zijn delicate en beschouwende familieportretten. Ook zijn nieuwste, Our Little Sister, draait weer om het gezinsleven, en wel dat van vier samenwonende zussen. BiosAgenda sprak de regisseur in Amsterdam over de terugkerende thema's in zijn werk.

14-12-2015 Door: Jelle Schot

Hirokazu Kore-eda (c) Lumiere

Hirokazu Kore-eda (1962), van origine documentairemaker, debuteerde in 1995 met het prachtige Maborosi, over een weduwe en haar zoon. De grote internationale doorbraak volgde negen jaar later met meesterwerk Nobody Knows, waarin vier jonge kinderen in de steek worden gelaten door hun moeder. En nu is er, na een rits aan ontroerende familiedrama's en wonderlijke sprookjes, het tedere Our Little Sister, over drie zussen die hun jongere halfzusje adopteren na de dood van hun vader.

BiosAgenda: De Franse filmmaker Jean Renoir zei ooit dat een regisseur in zijn leven maar één film maakt, die hij vervolgens telkens afbreekt en opnieuw opbouwt. Geldt dat ook voor u?

Hirokazu Kore-eda (HK): Misschien wel ja. Aan de andere kant: je kan een regisseur zien als schrijver, maar toch niet helemaal. Als je een film maakt heb je ook nog te maken met acteurs en een hele crew eromheen. Dus ik zie het toch niet helemaal als één film steeds weer opnieuw opbouwen, er komt toch iets meer bij kijken. Het is meer een ontwikkeling.

BiosAgenda: Ik vraag het omdat Our Little Sister veel gemeen heeft met eerdere films uit uw oeuvre, in de zin dat het gaat om een geconstrueerde familie waarin iemand ontbreekt.

HK: Dat is inderdaad een motief dat heel sterk in mij zit, en dus ook in mijn films.

BiosAgenda: En waar komt dat vandaan?

HK: Ik ben daar natuurlijk vaak naar gevraagd en ik heb het idee dat mensen altijd een beetje hopen dat het voorkomt uit iets ergs dat in mijn jeugd is gebeurd. Dat is niet zo. Maar het is wel zo dat je meer gaat nadenken over wat de rol van een familie precies is als je iets ingrijpends overkomt. Zoals toen mijn vader overleed, en ik beter begon te beseffen wat het betekent om een zoon te zijn, of om deel uit te maken van een gezin. Toen later mijn moeder overleed en ik geen ouders meer had ging dat nog meer leven.

BiosAgenda: En toen werd u zelf vader.

HK: Inderdaad, en toen ging ik weer meer nadenken over wat het betekent om een vader te zijn.

BiosAgenda: Our Little Sister gaat echter over moeders, dochters en zussen. Was het moeilijker voor u om daar een film over te maken?

HK: Ik had in ieder geval niet genoeg aan het oorspronkelijke verhaal (de manga Unimachi Diary van Akimi Yoshida, red.). Dus heb ik veel research gedaan. Ik mocht vier gezinnen volgen, met elk drie zussen, en daar heb ik veel van geleerd.

BiosAgenda: Zoals?

HK: Bijvoorbeeld hoe er ruzie wordt gemaakt of hoe je bepaalt wie er het eerst in bad mag. Van die hele gewone dingen, waar ik zelf natuurlijk geen ervaring mee had. Dat heeft mij heel erg geholpen om mij in te leven in hoe zussen met elkaar omgaan. Maar tegelijkertijd is het zo dat ik de film niet echt vanuit het perspectief van de zussen heb gedraaid, maar vanuit de overleden vader die vanuit de hemel toekijkt hoe zijn kinderen verder gaan met hun leven. En of het dochters of zonen zijn maakt dan niet zoveel uit.

BiosAgenda: Wat trok u het meest aan in de manga?

HK: Het feit dat het over kinderen gaat die in de steek worden gelaten, wat de manga natuurlijk gemeen heeft met mijn eerdere film Nobody Knows, al realiseerde ik mij dat pas later. En wat mij ook aansprak is dat Sachi, de oudste zus, haar halfzusje opneemt in haar gezin en de rol van opvoeder overneemt. Op die manier probeert ze eigenlijk haar eigen vader, die ze helemaal uit het oog is verloren, weer terug te halen. Ze weet dat ze het verleden niet kan veranderen, maar toch leert ze hem opnieuw bekijken en waarderen. Dit deed ik zelf ook toen mijn vader overleed.

BiosAgenda: De ouders in Our Little Sister verwaarlozen hun kinderen op meerdere manieren, en toch toont u hen vol mededogen. De toon van de film blijft altijd zachtaardig.

HK: Haha, zachtaardig past niet echt bij mij.

BiosAgenda: Maar uw films, zeker die van de laatste jaren, zijn dat toch wel?

HK: Het is niet iets waar ik mij bewust van ben, dat ik mijn personages op die manier neerzet. Wat wel zo is, denk ik, is dat ik geen oordeel vel over mijn personages. Ik geef niet aan of iemand goed of slecht is.

BiosAgenda: En toch ziet u uzelf niet als zachtaardig?

HK: Nee nee, absoluut niet. Maar als u mijn films zo ziet, omdat ze geen oordeel vellen over mensen, dan ben ik daar heel blij mee.