Interview met German Kral over Ultimo Tango
'Tango, mijn trouwe metgezel'
Deze week komt de bijzondere documentaire Ultimo Tango, een mustsee voor tango-liefhebbers. Lees nu het het gesprek met regisseur German Kral en zie beelden achter de schermen.
8-11-2016 Door: Aldo Paula
Dank voor je hulp.
German Kral (GK): 'De film gaat over het beroemdste tangodanspaar ooit, Juan Carlos Copes en Mara Nieves. Vanaf hun eerste ontmoeting in 48, hoe ze verliefd werden, hoe ze een danspaar werden, hun hele dansleven komt langs. Hoe ze wereldberoemd werden, hoe ze elkaar lief hadden, maar ook hoe ze elkaar haatten.
Copes en Nieves waren echt groots . Zij wisten de tangodansvan de milongas (danssalons) op te tillennaar het podium. Tot hun komst was de dans iets dat zich op de centimeter afspeelde en zij maakten de bewegingen letterlijk groter. Copes was gek op films met Gene Kelly en wilde ook de tango op die manier dansen, hij organiseerde toen een groep bevriende dansers en experimenteerde toen met zelf gemaakte choreografieën, iets wat goed uitpakte.
Ze brachten de dans zo vanuit Buenos Aires naar podia buiten Argentinië in een tijd dat niemand dit nog deed. Ze hadden geen geld, maar wel een visie. Zo ken ik het verhaal dat zij in New York drie jaar langer verbleven, simpelweg omdat zij niet het geld hadden om terug te keren. Het was soms pure armoede, maar ze gaven niet op en het lukte hun om de tango tot een exportproduct te maken.
BiosAgenda: Je lijkt te experimenteren met de vorm van documentaires. In je eerdere film Musica Cubana (2004) vermengde je ook al musical-elementen met documentaire-elementen. Nu ga je zelfs een stapje verder. Waarom?
GK: Wat is een documentaire eigenlijk? Waar ligt de scheidslijn tussen documentaires en speelfilms? Ik weet het niet. Ik studeerde fictie op de filmschool. Ik geloof daarom ook dat een film moet vermaken en ontroeren. Ik zie het als mijn taak om films te maken die vermaken en emotioneel raken. Ik wil ook geen enkel middel schuwen om dit doel te bereiken. Ik hou me minder bezig met genres, en zeker niet om deze zo trouw mogelijk te blijven.
BiosAgenda: Wat is het met jou en tango, het is niet de eerste keer dat de muziek een rol speelt in je film?
GK: 'Haha, ik kom uit Buenos Aires en dan zit de muziek vanzelf onder je huid. Ik vond tango maar niks eigenlijk als tiener. Toen ik echter in Duitsland film ging studeren, groeide de muziek uit tot een manier om dichter bij mijn wortels te komen. Ik begon meer naar tango te luisteren, daadwerkelijk naar de teksten te luisteren. Ik begon mijn eigen tango-cds te kopen.
'Jaren later was er sprake van om een film te maken in Beieren waar ik toen woonde over mensen die tango leren dansen. Toen nam ik het besluit om de dans zelf te gaan leren. Dat was een one-way-ticket ik kon niet meer stoppen. Ik viel echt voor de muziek en de dans. Als jij je eenmaal begeeft in de tangowereld is het fascinerend. Dus eerst werd zij een vriend, daarna een minnares en uiteindelijk een hartstocht. Nu is het meer een verslaving.'
Het is echt de muziek die ik met me mee draag, het is mijn trouwe metgezel overal naar toe.
BiosAgenda: Jouw film is som zeer confronterend, je jaagt Mara echt op de kast op een gegeven moment.
GK: 'Mara is geweldig. Dit is een liefdesverhaal. Als je een liefdesverhaal wil vertellen, dan moet je hun hart dicht naderen. Je kunt geen persoonlijke film maken over twee geliefden zonder dichtbij te komen.'
BiosAgenda: Mara heeft in deze film de meeste schermtijd, toeval?
GK:'Als je Juan en Mara bekijkt, dan legt Mara emotioneel de langste en moeilijkste weg af. Daardoor was het bijna vanzelfsprekend dat zij meer schermtijd krijgt. De film is dus meer het verhaal van Mara die zichzelf leert kennen en zichzelf opnieuw moest uitvinden tot een volwassen kunstenares en vrouw.'
BiosAgenda: : Hoe kreeg je het voor elkaar om hun tweeën weer samen op het podium te krijgen?
GK: 'Het heeft ongeveer drie jaar geduurd. Toen Juan Carlos Copes eenmaal aan boord was, was hij professioneel en wilde hij alles doen om de film te doen slagen. Toen we ze weer samen kregen voor de opnames, was het zeer bijzonder. Het was ook zeer bijzonder om van dichtbij te zien hoe Mara heel nauwlettend zijn instructies volgt, je zag heel veel respect en liefde.'
BiosAgenda: : Hoe waren hun reacties op de film?
GK: 'Mara kreeg een privé-screening thuis. Oh, wat was zij boos op mij. Maanden wilde ze mij niet meer zien of spreken. Woedend was ze. Ze vond dat zij er heel erg oud uit zag en door de montage leek ze steeds dezelfde kleren te dragen, alsof zij geen geld had. Maanden bleef ik haar bellen en dan antwoordde ze steeds Wat wil je?. Maar na vertoning van de film in Buenos Aires en kreeg ze veel complimenten: toen begon ze weer met mij te praten.'
'Met Juan Carlos Copes was het anders. Ook voor hem organiseerden we ook een privé-screening, waar veel familie en journalisten bij waren. Hij vond de film maar niks, maar zijn dochter en schoonzoon waren lyrisch. En zij overtuigden hem uiteindelijk en toen was hij om. Sindsdien ontpopte hij zich als een trouwe promotor van de film, wat goed voor ons is.'
BiosAgenda: We zien dat Wim Wenders een soort van constante factor is in jouw werk. Hoe zit dit?
GK: 'Na het zien van films van "Andrej Tarkosky" en Wim Wenders wist ik dat ik een carrire in de film wilde. Ik besloot me in te schrijven bij dezelfde school als Wim Wenders op had gezeten. Ik verhuisde in 91 naar Duitsland, zonder een woord Duits te spreken, maar gepassioneerd om de filmstudie te volgen. Het is vreemd hoe zaken lopen in het leven. In het tweede jaar kregen we les van Wim Wenders. Sterker nog we mochten met hem een korte film maken in Berlijn. Een jongensdroom, toch?'
'Daarna maakte Wenders nog een film met ons samen: A Trick of Light (Die Gebrder Skladanowsky, 1995). Die film hield het midden tussen een documentaire en een speelfilm. We maakten opnames met een oude handmatige camera die de broers Skladanowski hadden uitgevonden, de Bioscop. Ik beulde mezelf af tijdens die opnames, maar ik was zo gelukkig. Ik viel blijkbaar op, en we hielden contact. Na het zien van de film Pina (2011) was ik weer zo ontroerd, ik vond het fantastisch. Ik begon te dromen over de mogelijkheid om een 3D-film te maken over tangodansers. Zo ontstond deze film. Ik benaderde hem als producent, maar hij was te druk. Hij stelde wel voor om als executive producer op te treden, wat het maken van de film enorm vergemakkelijkte.'
Ultimo Tango is vanaf 10 november te zien in de bioscoop
en abonneer je op onze nieuwsbrief.