"Een film om van te houden" Gezien in: Babylon, Den Haag d.d. 16-4-2005 Dankzij Gerard Butler, die schitterde als de aangrijpende en hartstochtelijke Phantom in de film "The Phantom of the Opera", ben ik naar "Dear Frankie" gegaan, benieuwd als ik was naar zijn volgende film.
Eindelijk was daar op 14 april de premiere, helaas niet in mijn eigen woonplaats, dus was ik genoodzaakt naar een andere stad te reizen. Inmiddels heb ik dat drie keer gedaan en daar heb ik zeer zeker geen spijt van. Als ik Gerard Butler niet gekend had, was "Dear Frankie" waarschijnlijk aan me voorbijgegaan, en dat is zeker een gemis! Het is een mooie film, boeiend en meeslepend, het verhaal en de spelers nemen je mee van het begin tot het einde zonder te vervelen.
Frankie (Jack McElhone) is onweerstaanbaar als de 9 jarige, dove zoon van Lizzie, (een prachtige rol van Emily Mortimer), die brieven schrijft aan zijn vader, een zeeman, zonder te weten dat zijn moeder zijn brieven leest (het is de enige manier om zijn stem te horen, zegt ze later zo treffend in de film)en zijn brieven beantwoordt, namens zijn vader. Ze zijn in werkelijkheid op de vlucht voor zijn gewelddadige vader en verhuizen voortdurend, samen met zijn grootmoeder, die bij hen inwoont.
Lizzie heeft een naam voor het schip verzonnen, en als op een dag een schip met dezelfde naam hun woonplaats (Glasgow) aandoet, wil Frankie zijn vader, die hij nooit gezien heeft, ontmoeten.
Uit wanhoop huurt Lizzie hiervoor een vreemdeling in, die voor een dag de rol van Frankies vader kan vervullen.
En ik ben nogmaals gevallen voor Gerard Butler, deze man kan acteren!
Als de zwijgzame vreemdeling zie je hem met tal van emoties worstelen: het ongemak, de onzekerheid, de onbeholpenheid.
Alles tekent zich op zijn gezicht af. Tenslotte zie je zijn groeiende gevoelens voor Frankie.
In deze korte tijd zie je deze drie personen naar elkaar toe groeien: deze charmante vreemdeling zonder verleden, Frankie, met zijn natuurlijke, kinderlijke enthousiasme, en Lizzie, die eerst met tegenzin,
tenslotte door deze vreemdeling leert weer te vertrouwen.
Veel emoties in deze Schotse film, met een verrassend einde.
Met een brok in de keel van ontroering verliet ik de bioscoop, en tijdens de terugreis genoot ik nog na van deze bijzondere film.
Een kleine, grootse film is het, een aanrader! | 
