Recensie: Viceroy's House

'Niet echt meeslepend'

Gurinder Chadha is met name bekend vanwege haar komedies zoals Bend it Like Beckham, maar zij slaat met Viceroy's House een nieuwe richting in. Zij vertelt hierin over de dramatische gevolgen, die de onafhankelijkheid van India in 1947 had op de mensen die er woonden.

12-7-2017 Door: Michelle Iwema

De film begint op het punt dat India onafhankelijk gaat worden. Iedereen is het erover eens dat het zal gebeuren, de vraag is alleen hoe. Lord Mountbatten wordt aangesteld als laatste onderkoning om het proces te overzien. Dat is geen makkelijke taak. India gaat gebukt onder spanningen tussen moslims, hindoes en sikhs. Mensen die eerder vreedzaam naast elkaar woonden, kunnen elkaar niet langer luchten of zien. Er wordt gekozen om India op te splitsen en met Pakistan een islamitisch land te creëren waar de moslims kunnen wonen. Op papier heel makkelijk, maar het zorgt voor een enorme migratie. Mensen die in Pakistan wonen, moeten ineens verhuizen naar India en andersom.

(c) Paradiso Films

Ook onder de bediening binnen de paleismuren lopen de spanningen hoog op. Terwijl er een burgeroorlog dreigt uit te breken en de wereld zoals die was in een klap verdwijnt, raken twee van die bediendes genaamd Jeet en Aalia op elkaar verliefd. Alleen is Jeet een hindoe en Aalia een moslima, waardoor ze geen toekomst lijken te hebben samen. Helemaal omdat Aalia uitgehuwelijkt is en deze man heeft beloofd te zorgen voor haar oude vader. Zij voelt zich daarom gedwongen om te doen wat juist is voor haar familie.

Een geschiedenisles dat samenvat hoe de onafhankelijkheid tot stand kwam en welke menselijke gevolgen dit had, is veel stof om in een film te proppen. Maar Chadha weet door middel van de verhaallijn van de bediening de menselijke kant van de maatschappij te tonen, terwijl de andere personages de politieke kant weergeven. Toch lijken de twee verhaallijnen soms uit verschillende films te komen. Hugh Bonneville en Gillian Anderson acteren met Britse ingetogenheid, terwijl Manish Dayal en Huma Qureshi een wat uitbundiger Bollywood stijl van acteren laten zien alleen dan zonder de dansjes. Het heen en weer switchen tussen de twee verhaallijnen is door het verschil in stijl wat vermoeiend en al snel langdradig. Hierdoor mist de opbouw aan impact en komt de romance ook niet echt uit de verf.

Voor Chadha vormde de film een echte passion project. Haar eigen oma behoorde tot een van de vele miljoenen mensen, die moest verhuizen van Pakistan naar India. Het is een onderbelicht stukje geschiedenis in de cinema en het is duidelijk dat Chadha graag de nadruk wil leggen op de menselijke kant. Maar hierdoor worden de personages van Hugh Bonneville en Gillian Anderson niet uitgediept, omdat Chadha's aandacht vooral uitgaat naar de romance en zij duidelijk graag wil uitleggen waarom de culturele achtergrond van deze personages hun liefde niet toelaat. Er zitten mooie momenten tussen, met name aan het einde, maar echt boeiend of meeslepend wordt het nooit. Iets meer balans tussen de personages (en de acteerstijlen) had dit kunnen voorkomen. Visueel is het prachtig en de acteurs zijn veelal overtuigend in hun rol, maar toch weet het niet te raken zoals een onderwerp als dit hoort te doen.