Recensie Thor: Ragnarök

Thor ondergaat letterlijk en figuurlijk een metamorfose in Thor: Ragnarök, opnieuw een sterke superheldenfilm in een toch al goed jaar voor superheldenfilms.

24-10-2017 Door: Elise van Dam

Chris Hemsworth als Thor © 2017 Marvel Studios

Laat ik maar met de deur in huis vallen: ik ben nooit zo’n fan geweest van Thor. Van de Marvel-superhelden is hij misschien wel de lastigste om goed neer te zetten. Hij is een god, is letterlijk niet van deze planeet en spreekt op een pompeuze toon die niet zou misstaan in een slechte Shakespeare-productie.

Toen Kenneth Branagh in 2011 de eerste Thor-film regisseerde, had hij één ding goed begrepen: dit personage kun je niet volledig serieus nemen. Zijn film was voorzien van een laagje camp, maar zowel Chris Hemsworth als Tom Hiddleston zochten nog naar de juiste toon in hun vertolking van Thor en Loki. In de opvolger "The Dark World" was het precies andersom. De twee waren in hun rollen gegroeid, maar regisseur Alan Taylor en het team van scenaristen maakten er een veel te serieuze film van. En nu is er Taika Waititi. Met de Nieuw-Zeelander, die doorbrak met vampierkomedie What We Do in the Shadows, is eindelijk de perfecte regisseur gevonden.

Goldblum-show

Waar de eerste film voor mij in uitblonk was de vormgeving van Thors thuisplaneet Asgard. Daarin werd niet gekozen voor realisme, maar voor een escapistische fantasie. Waititi maakt gebruik van die fundering, maar geeft er zijn eigen draai aan. De vuilnisbeltplaneet waar Thor in Ragnarök gestort wordt, ziet eruit alsof die snoepwand die Beyoncé en Jay Z in hun huis hebben laten installeren is ontploft. Met als excentriek middelpunt The Grandmaster, gespeeld door Jeff Goldblum, die inmiddels een patent op dit soort rollen heeft (en dat gaat nooit vervelen).

Terwijl Thor probeert te ontsnappen aan de Grote Goldblum-show en daarbij de Hulk (Mark Ruffalo) tegen het lijf loopt, is op Asgard de hel losgebroken in de vorm van Hela (Cate Blanchett), wier kracht zelfs Thor angst inboezemt. Een andere belangrijke vrouwenrol is er voor Tessa Thompson, die als de zuipende en opportunistische Valkyrie een fijne tegenhanger is voor de vrouwelijke personages die we gewend zijn. Ook verfrissend: wanneer ze ten strijde trekt, is dat niet in een stoeipakje, maar in een volwaardig harnas. En gelijk heeft ze.

Camp

Dat de film zich op twee fronten afspeelt die elkaar pas laat in de film treffen is wel een tikje problematisch. Zo is Blanchett heerlijk vilein als Hela, maar het voelt soms alsof ze op een zijtoneel staat te spelen. Tegelijk is het een slimme zet om de film op verre planeten te situeren. Omdat de eerdere films zich voor grote delen op aarde afspeelden, legde dat automatisch nadruk op Thors buitenaardsheid, het maakte hem het vreemde element. In Ragnarök heeft de aarde slechts een (geestige) cameo en kan Thor zich begeven in een omgeving die even onrealistisch is als hijzelf en dat werkt.

Thor: Ragnarok omarmt de campness van het personage met de overtuiging die in de eerdere films miste en dat voelt als een bevrijding, misschien nog wel het meest voor Hemsworth. Nu Thor in een passende omgeving is, gaat de grap niet meer ten koste van hem, maar kan hij zelf de grappen maken en dat gaat hem goed af. Dat is uiteraard mede te danken aan het team van scenaristen, maar het is vooral de invloed van Waititi die onmiskenbaar groot is.

Wat ook helpt is de inmiddels volledig ingespeelde chemie tussen Hemsworth en Hiddleston, al moet ook toegegeven dat de rek inmiddels wel uit die dynamiek tussen Thor en Loki begint te raken. Het spel van elkaar te slim af zijn en het eeuwige verraad van Loki beginnen voorspelbaar te worden, iets waar de film ook weer bewust mee speelt, maar dat kun je maar één keer doen. Een volgende Thor-film zal nieuw territorium moeten aanboren in de verhouding tussen de twee broers. Iets waar Waititi al over kan gaan nadenken, want de kans is groot dat hij de volgende Thor-film wederom aan het roer staat.