Waardering 4.5/5

Recensie Katie Says Goodbye

Dromen zijn te broos voor een trailerpark

De film ‘Katie Says Goodbye’ geeft een zeldzame inkijk in de wereld van wat Amerikanen ‘white trash’ noemen, de straatarme blanke onderlaag. Een plaats waar de Amerikaanse droom onbereikbaar lijkt.

10-3-2018 Door: Aldo Paula

Katie (Olivia Cooke) © 2018 Contact Film

Het verhaal van de zeventienjarige Katie voltrekt zich in zo’n typisch stoffig Amerikaans gehucht dat we vaker tegenkomen in Amerikaanse films. Een spoorlijn en weg doorkruisen de woestijn en langs de autoweg ligt zo’n onooglijk dorpje, waar weinig te beleven valt. Er zijn wat zaakjes die mondjesmaat profiteren van de vermoeide reizigers die af en toe stoppen, zoals het onvermijdelijke wegrestaurant, de garage en de benzinepomp.

De romantisch ingestelde en immer glimlachende Katie woont samen met haar werkloze moeder in het trailerpark. Katie zelf werkt bij het belendende wegrestaurant. Zij droomt om naar San Francisco te gaan en is daarvoor aan het sparen. Net als haar moeder gebruikt ze haar lichaam om aan geld te komen. Dat maakt moeder en dochter niet echt geliefd bij de vrouwen in het dorp. Met de mannen lijken ze alleen zakelijke transacties te hebben. Katie heeft haar zinnen gezet op een nieuwe bewoner van het dorp, de mecanicien Bruno (Christopher Abbott). Het evenwicht in het dorp blijkt dan ineens zeer labiel te zijn.

Regisseur Wayne Roberts heeft weinig scènes nodig om deze tragische wereld, van pastelkleurige gebouwtjes overgoten met zonlicht geloofwaardig neer te zetten. Het is een wereld die wij ons in Nederland niet zo goed kunnen voorstellen: onderaan de voedselladder bevinden zich arme blanken. Het is een wereld waarvan we eerder een glimp van kregen in 8 Mile, over een jonge blanke rapper, en Monster, over een prostituee die gaat moorden. Maar Katie’s wereld bevindt zich in het gebied dat bekend staat als de flyover country, het midden van de VS. Een zeventienjarige vrouw met ambities is in dit dorpje misplaatst, lijkt Roberts ons met elke scène te willen zeggen.

Olivia Cooke zet een innemende en ondernemende Katie neer, die niet makkelijk van haar apropos te brengen is. Als kijker kies je meteen haar kant, je begrijpt haar keuzes en je raakt ook bezorgd om haar welzijn. Als kijker begrijp je veel eerder dan Katie dat haar omgeving giftig is en dat uiteindelijk iedereen elkaar een loer zal draaien in dat dorpje. Als haar moeder (schitterend neergezet door Mireille Enos) ineens zucht “Pff, ik ben eigenlijk geen goede moeder”, dan voel je als kijker dat zelfs haar moeder haar ooit zal verraden.

Zijn er dan helemaal geen goede mensen in het dorpje? Jazeker, haar altijd begripvolle bazin Maybelle vertolkt door de statige Mary Steenburgen en één van Katie's trouwste klanten, de vrachtwagenchauffeur Bear (James Belushi). Beiden waken over haar bij gebrek aan een goede moeder en vader. Katie heeft een goed hart en dat houdt haar tegen om het dorpje te verlaten, maar als het evenwicht verstoord raakt in het dorp zal ook Katie er iets mee moeten. Katie's positieve kijk op het leven beschermt haar ook voor de tegenslagen die zij tegenkomt waardoor de film nooit zwelgt in tragiek.

Een kleine film met een schitterende cast. Regisseur Roberts debuteert hiermee groots met het soort filmhuisfilm dat alleen Amerikanen zo goed kunnen maken. Katie Says Goodbye is vanaf donderdag in de bioscoop te zien.