Recensie Deadpool 2

Antisuperheldenfilm biedt weer kostelijk lomp vermaak

Twee jaar geleden bevlekte Marvel met onverwacht groot succes zijn eigen superheldennest met de antisuperheldenstripverfilming Deadpool. Hoog tijd voor Deadpool 2.

18-5-2018 Door: Arjan van Doremalen

Recensie Deadpool 2

In Deadpool wordt de praatzieke huurmoordenaar Wade Wilson (Ryan Reynolds) door kanker geveld, knapt dankzij een behandeling met superkrachten weer op, komt daar totaal verminkt uit en gaat daarom maar als wraakengel Deadpool - met moddervet geweld, cynische grappen en popcultuurverwijzingen - huishouden onder het schuim der aarde.

‘If I could turn back time…’, zingt Cher tijdens de eindcredits van Deadpool 2, een van de briljantste aftitelingen uit... uh, nou ja, in elk geval uit de superheldenfilmgeschiedenis - na afloop dus niet meteen de zaal verlaten! Want wat zou de even vlot- als grofgebekte Wade Wilson, a.k.a. Deadpool, doen als hij de tijd kon terugdraaien? Welnu: Ryan Reynolds een kogel door het achterhoofd jagen bijvoorbeeld, omdat de sukkel zijn handtekening onder het contract van Green Lantern zet: ...and justice for all, om nóg maar een filmverwijzing aan Deadpool 2 toe te voegen.

Het is onwaarschijnlijk dat een personage van Reynolds dit geintje ooit herhaalt, want zijn werk in de twee Deadpool-films hoort, samen met het claustrofobische Buried, zonder twijfel tot de hoogtepunten in de carrière van de Canadese acteur, die voorheen toch vooral werd gecast als ‘mooie jongen’. Met Deadpool 2 voegt hij zelfs zijn eerste credits als scenarist aan zijn filmografie toe, al is zijn filmpersonage vaak weinig te spreken over die prestatie. Minstens twee keer verzucht Wade, als de plot zich wat al te eenvoudig voltrekt: ‘That’s lazy writing.’

In Deadpool 2 treurt Wade Wilson om zijn liefje Vanessa (Morena Baccarin), die op de dag dat ze haar spiraaltje heeft laten verwijderen al het loodje legt. Na verschillende extreme zelfmoordpogingen - een lastige onderneming als je zo’n beetje onkwetsbaar en onsterfelijk bent – gaat-ie morrend aan de slag als stagiair bij de X-Men. Zonder veel succes: zonder nadenken schiet hij een kindermishandelaar door diens kanis, waarna hij zich over het slachtoffer, het met zichzelf en overgewicht worstelende mutantje Russell (Julian Dennison), ontfermt. Dat is nodig ook, want het joch wordt opgejaagd door Cable (Josh Brolin, ook al de bad guy in Marvels Avengers, Infinity War), die als een soort Terminator uit de toekomst de geschiedenis wil veranderen door Russell om te leggen.

Omdat Deadpool het niet alleen aankan, richt hij een team op, met de genderneutrale naam X-Force. De sollicitatiegesprekken zijn hilarisch: kandidaten met namen als Zeitgeist, Vanisher (een nagenoeg onzichtbare cameo van Brad Pitt) en… Peter. De fraaiste en nuttigste nieuwkomer is Domino (Zazie Beetz), wier superkracht bestaat uit, quote: ‘I’m lucky’.

Aan filmverwijzingen – en andere hints naar de hedendaagse popcultuur – wederom geen gebrek. Want Deadpool 2 vaart comfortabel, maar zeker niet lui, dezelfde koers als het origineel uit 2016. In de opening zien we knipogen naar Kill Bill – wat ons deed afvragen hoe een superheldenfilm van Quentin Tarantino eruit zou zien -, later treurt Wade over de dood van George Michael (‘gelukkig hebben we David Bowie nog’) en geeft hij Sharon Stone het nakijken met een geheel eigen variant op het befaamde kruisverhoor uit Basic Instinct. Nog leuker en inventiever zijn de grappen en oneliners, waarin wordt benadrukt dat we ‘maar’ naar een (superhelden)film zitten te kijken. Zoals ‘I hope they got that in slow motion’ of voor de wat ons betreft al klassieke sterfscène: ‘I hope the Academy is watching.’

Voor wie er geen genoeg van kan krijgen, is er goed nieuws: Deadpool 3 is inmiddels aangekondigd, net als X-Force.