Recensie: Borg vs. McEnroe
De Zweedse Iceman vs. de heetgebakerde Amerikaan
In 1980 kan de Zweedse tennisser Björn Borg geschiedenis schrijven door de eerste persoon te worden om vijf maal achter elkaar Wimbledon te winnen. Maar daarvoor moet hij het wel eerst opnemen tegen de temperamentvolle Amerikaan John McEnroe.
12-10-2017 Door: Michelle Iwema
Shia LaBoeuf als McEnroe en Sverrir Gudnason als Borg
Dank voor je hulp.
De twee lijken enorme tegenpolen te zijn. Borg toont op de baan geen enkele emotie terwijl McEnroe bekend staat als het enfant terrible van de tenniswereld. Menig potje smijt hij met zijn racket en trekt hij de beslissingen van de arbitrage mopperend in twijfel. Maar door middel van flashbacks zien we dat de twee meer met elkaar gemeen hebben, dan je op het eerste gezicht zou verwachten.
Borg stond vroeger als jeugdspeler ook bekend als een enorme driftkop, alleen zijn coach leerde hem al die emotie in te houden. Hij is dus eigenlijk helemaal niet relaxed, maar een bom die op barsten staat.
En McEnroe mag dan overkomen als een enorme eikel. We zien in zijn flashbacks dat hij het als kind ook niet makkelijk had, omdat zijn ouders te hoge verwachtingen hadden van hem. Hij heeft een andere manier gevonden om die frustraties te uiten, maar dan door om zich heen te slaan.
Iconische Zweed
De film richt zich op beide personages, maar de nadruk ligt op Borg. Niet gek aangezien de regie in handen is van Scandinaviër Janus Metz, die hiermee zijn eerste grote speelfilm regisseert. Maar dat hij een nieuwkomer is, zie je op het scherm niet terug. Het ziet er gelikt uit en er is een goede balans tussen de spannende sportmomenten en de flashbacks.
De andere nieuwkomer is Sverrir Gudnason in de rol van Borg. De acteur is al bijna 40 jaar oud, maar was hiervoor bij de noorderburen vooral bekend vanwege zijn theaterwerk en rol in de serie Wallander. Maar met Borg laat hij zien een grote film te kunnen dragen. Hij heeft duidelijk alles op alles gezet om in de rol van de iconische Zweed te kruipen en het resultaat is een genuanceerde en gelaagde acteerprestatie.
Grillige McEnroe
Maar ondanks de focus op het leven van Borg, is het Shia LaBoeuf die de film echt maakt. We weten van Shia natuurlijk dat hij houdt van een method stijl van acteren. Tijdens de opnames van Fury douchte hij wekenlang niet (doen ze aan het front ook niet was zijn verklaring) en hij staat bekend om wel eens compleet door het lint te gaan.
Dus wie beter dus dan hij om in de huid van de grillige McEnroe te kruipen. En inderdaad weet hij de enorme energie van McEnroe en diens uitbarstingen geweldig neer te zetten. Maar naast de stukken waarin hij als een klootzak losgaat, weet LaBoeuf ook de rest van het personage en diens kwetsbaarheid en mentale instabiliteit weer te geven.
De film boeit van begin tot de laatste seconde
Hij laat met zijn rol in Borg/McEnroe weer eens zien waarom hij aan het begin van zijn carrière door Spielberg en co werd uitgeroepen tot het grootste talent van zijn generatie. Jammer genoeg heeft hij buiten Fury om de laatste jaren vooral in de schijnwerpers gestaan vanwege zijn arty capriolen en persoonlijke problemen. Hopelijk vormt Borg/McEnroe een nieuw startpunt voor hem, om weer een stuk vaker een goede rol te spelen.
Mocht er een minpuntje zijn aan het geheel is het dat LaBeouf en Gudnason wel echt een stuk ouder zijn dan Borg/McEnroe waren in 1980. En eigenlijk zou je na afloop nog wat meer te weten zijn gekomen over McEnroe. Maar goed, dat zijn kleine dingen die niks afdoen aan het hoge entertainment- gehalte van de film. De film boeit van begin tot de laatste seconde; ongeacht of je iets met tennis hebt of al weet wie deze wedstrijd indertijd won.
en abonneer je op onze nieuwsbrief.