Recensie Blade Runner 2049

Na jarenlange anticipatie is het vandaag zover: Blade Runner 2049, het vervolg op de iconische sciencefiction-klassieker Blade Runner uit 1982, draait in de bioscopen. Een recensie zonder spoilers.

5-10-2017 Door: Marloes den Hoed

Ryan Gosling in Alcon Entertainment's sci fi thriller BLADE RUNNER 2049, Columbia Pictures, Warner Bros. Pictures.

Regisseur Denis Villeneuve verzocht journalisten bij persvoorstellingen in een briefje om de kijkervaring van het publiek niet te verpesten door teveel over het plot van de film te onthullen. Gelukkig valt ook zonder spoilers genoeg te vertellen over deze langverwachte opvolger van het origineel dat destijds het startschot gaf voor de ontwikkeling van een nieuw genre: neo-noir cyberpunk.

Blade Runner 2049 speelt zich net als zijn voorganger af in een dystopische toekomst: het Californië van 2049. Inwoners die de middelen hadden zijn vertrokken naar comfortabele koloniën op andere planeten. Op aarde is het - letterlijk - barre ellende. Er is een voelbaar onderscheid tussen replicanten - niet van echt te onderscheiden klonen - en echte mensen.

Amerika is in handen gevallen van groot-industrieel Niander Wallace (Jared Leto). Hij heeft een nieuw soort replicant op de markt gebracht; één die ingezet kan worden als gezelschapsdame. Een ieder kan zo een virtuele vriendin afnemen die als hologram het dagelijks leven veraangenaamt.

Agent K (Ryan Gosling), een blade runner die onderdeel uitmaakt van een nieuwe generatie, heeft een baan bij de LAPD. Zijn verantwoordelijkheid: oude, onbetrouwbare replicanten die her en der nog over de aarde zwerven uitschakelen Wanneer K na een succesvolle missie bij een proteïneboerderij een kist met botten in de grond aantreft valt hij van de ene in de andere schokkende ontdekking. Het geeft hem de hoofdrol in een overrompelende reeks gebeurtenissen die, als hij niet ingrijpt, de maatschappij nog veel verder zou kunnen ontwrichten.

Voor Blade Runner 2049 mag je naar de bioscoop rennen in plaats van lopen

Gosling is goed gecast als K; een lege, doch empathische agent vol existentiële vragen en twijfels is hij zeer overtuigend. Onze eigen Sylvia Hoeks heeft een glorieuze rol als Luv, de verleidelijke rechterhand van Niander Wallace. Er is ook een bescheiden rol weggelegd voor Sallie Harmsen - zij vertolkt de nieuwste versie replicant die dient om mannen plezier te brengen.

Daarmee raken we meteen aan een van de problemen van de film: vrouwen hebben in Blade Runner 2049 weinig andere functies dan het plezieren van mannen. De baas van K, LAPD luitenant Joshi (Robin Wright), vormt hierop een uitzondering, en ook van het van personage dat Sylvia Hoeks vertolkt kan gezegd worden dat ze misschien enige diepgang kent. Toch is het jammer dat de film zich, ondanks de sterke actrices die de cast rijk is, afspeelt in een toekomst waar vrouwen het onderspit delven en dienen als hoer, gezelschapsdame of knokreplicant.

Villeneuve slaagt er tussen de onderhoudende actiescènes door goed in continu de vraag op te roepen wat ons mens maakt. Of hij ook het antwoord heeft op die vraag blijft lange tijd spannend; het mag geen verrassing heten dat één en ander weer met herinneringen aan het verleden samenhangt, net zoals in zijn laatste film Arrival.

Misschien is de hoofdrol in Blade Runner 2049 niet weggelegd voor het plot of de personages; eigenlijk is die voor het camerawerk van cameraman Roger Deakins, die eerder ook het camerawerk verzorgde voor Villeneuve’s films Sicario en Prisoners. Deakins’ schitterende shots glijden langzaam over megalomane, duistere gebouwen en zuigen de kijker moeiteloos naar binnen. Ook de art direction is overweldigend; zelden werd een post-apocalyptisch Amerika zo overtuigend, grotesk en abject verbeeld. De soundtrack van Hans Zimmer en Benjamin Wallfisch maakt het geheel af tot een ijzersterke science fiction film die ook prima op eigen benen kan staan zonder zijn voorganger. Voor Blade Runner 2049 mag je naar de bioscoop rennen in plaats van lopen.