Recensie Alien: Covenant

Alien: Covenant is het vervolg op Prometheus (2012), de eerste onofficiële prequel van Alien (1979). Prometheus en Alien: Covenant spelen zich in hetzelfde universum af en zijn het begin van een op zichzelf staande reeks die de herkomst van de buitenaardse wezens uit de eerdere films van Ridley Scott onderzoekt.

18-5-2017 Door: Marloes den Hoed

Alien: Covenant pakt de draad pas jaren later weer op; na het moment waarop Elizabeth Shaw samen met de overblijfselen van Walter, een synthetische robot, achterbleef op een planeet waar zij zochten naar de eerste tekenen van buitenaardse beschaving.

Er is inmiddels een nieuwe versie van Walter geschapen: David (Michael Fassbender). Samen met kapitein Oram (Billy Crudup) bestuurt hij de Covenant, een ruimteschip waar duizenden kolonisten en embryo’s in hyperslaap liggen te wachten tot de bestemming – een levensvatbare planeet waar een kolonie kan worden gesticht – wordt bereikt. Onderweg veroorzaakt een onverwachte schokgolf een defect aan het schip. De crew ontwaakt ruim voor aankomst en wordt door het defect meteen flink uitgedund. Oram besluit ondanks weerstand van zijn second in command Daniels (Katherine Waterston) van koers te wijzigen en een landing te maken op een andere planeet. Al snel worden enkele verkenners ernstig ziek en blijkt zich in een grot een oude bekende schuil te houden.

Michael Fassbender in Alein: Covenant (c) Warner Bros

Net als Prometheus is Alien: Covenant geen sciencefictionfilm waarin aliens de crewleden van een ruimteschip vermoorden, alles slopen en vervolgens de mensheid uitroeien. Regisseur Ridley Scott heeft duidelijk veel meer ambitie op het thematische vlak. De verwijzingen naar werken uit de kunstgeschiedeniscanon vliegen de kijker om de oren met als doel thema’s als creationisme, vrije wil, evolutie en goed versus kwaad te verweven in de film.

De kunstwerken waarnaar hij robot Walter laat verwijzen zijn qua thematiek zo voor de hand liggend dat het bij vlagen enigszins ironisch wordt, net zoals veel onderlinge grappen tussen de crew van het schip. Het lijkt alsof Scott met de vele verwijzingen weinig selectief is geweest. Voor liefhebbers is het misschien een feest der herkenning, maar nu en dan haalt het ook de vaart uit de actiescènes. Ook is deze thematiek al veelvuldig creatiever verbeeld in films als 2001: A Space Odyssey, A.I. Artificial Intelligence en Ex Machina.

Daarnaast is werkelijk ieder denkbaar cliché van het aliengenre aanwezig: er worden air locks niet dichtgedaan of juist weer opengemaakt, de moordlust van de aliens wordt onderschat en er worden volop idiote beslissingen genomen op de verkeerde momenten met gruwelijke gevolgen. Toch weet Scott de spanning goed vast te houden. Bovenstaande is dan ook geenszins een reden om de film niet te gaan zien. Ook zonder voorkennis van de eerdere films is Alien: Covenant uiterst vermakelijk en onderhoudend. Het zijn júist de verwijzingen naar allerlei literatuur en kunst die de film de moeite waard maken voor kijkers die niet alleen slijmerige aliens uit lichamen willen zien barsten. Het acteerwerk is in orde, de actiescènes en special effects zijn spectaculair en er is genoeg gore voor de liefhebbers. Ook de settings zijn schitterend en de nieuwe aliens zien er goed uit. Alien: Covenant is heeft alles in huis om zowel de trouwe fans van de Alienreeks als nieuwe publiek tevreden te stellen en biedt aanleiding tot nog vele sequels.