Waardering 4/5

Midnight Special recensie

'Speciale auditie voor het grote werk'

Jeff Nichols, regisseur van onder andere Take Shelter is terug met een nieuwe film. In deze recensie bespreken we zijn sci-fi Midnight Special.

11-5-2016 Door: Michelle Iwema

© 2014 Warner Bros. Entertainment Inc.

De laatste films van Jeff Nichols, hadden wel een paar bekende namen op de titelrol, maar waren toch klein. Ze hadden als achtergrond de landschappen en inwoners van zijn thuisstaat Arkansas en een beperkte cast.

Maar zijn aandacht voor karakterontwikkeling en organische vertelwijze zorgden ervoor, dat zijn films erg geliefd werden binnen het indie-circuit. Met het sci-fi drama Midnight Special stapt Jeff Nichols over naar de grotere films. Leunt deze qua kwaliteit tegen Close Encounters aan, dan zou Nichols zich kunnen ontpoppen tot een nieuwe Spielberg en meer grote projecten krijgen. Valt het uiteen à la The Happening, dan gaat Nichols waarschijnlijk weer terug naar het maken van films als Mud en Take Shelter.

Dat het gaat om een sci-fi film is je niet meteen duidelijk. Het opent met een tweetal mannen (Michael Shannon en Joel Edgerton), die een jongen genaamd Alton lijken te hebben gekidnapt van een sekte. De sekteleider geeft opdracht om het jongetje op te sporen en zijn handlangers zetten een achtervolging in, terwijl de 'kidnappers' ook op het nieuws gezocht worden door de autoriteiten. Al snel wordt duidelijk dat een van de kidnappers de pa van Alton is en dat bestemming van de reis de moeder van het joch is (Kirsten Dunst). Het blijkt dat het jongetje over bijzondere krachten beschikt. Hoe hij hieraan komt en wat ze betekenen, is een mysterie dat gedurende de speelduur langzaam wordt ontrafeld.

Hoewel het verhaal van Midnight Special klein begint, wordt het steeds groter. Toch blijft de kracht van Nichols uit zijn vorige films ook hier nog aanwezig. De hoofdpersonages worden uitgediept, zonder al te veel te vertellen over hun achtergrond. Hierdoor vul je als kijker veel zelf in en kijk je gefascineerd naar elk detail, dat je meer kan vertellen over de achtergrond van het verhaal. Dat je met vragen blijft zitten over bepaalde personages, is juist een kracht. In het echte leven weet je immers ook niet alles over de mensen, die je tegenkomt.

Vaste Nichols- acteur Michael Shannon is van de partij als de vader van Alton. Shannon speelt zijn rol met weinig woorden, maar zijn blikken en manier van doen vertelt je als kijker het hele verhaal van de liefde voor zijn zoon en de belasting die de zorg voor de jongen op zijn huwelijk is geweest. Kirsten Dunst laat zich van een verrassende low key kant zien als de moeder van Alton, want er is duidelijk geen make up of haarborstel aan haar uiterlijk te pas gekomen. Juist hierdoor ligt de focus op haar acteerwerk en dat is niet verkeerd. Haar contrasterende emoties voor haar kind zijn continue van haar gezicht af te lezen, waardoor ze hier haar beste rol in jaren te pakken heeft. Komische noot is van Adam Driver, die helpt bij het opsporen van het jongetje maar open staat om meer te weten te komen, terwijl anderen om hem heen daar geen interesse in hebben. Humor klinkt misschien misplaatst in een dramatische mysteriefilm vol zware emotie, maar het werkt juist heel goed. Het helpt om de juiste balans te vinden en de zwartgalligheid van de familie verhaallijn iets te verlichten.

Nichols koos ervoor om de CGI tot een minimum te beperken. De nadruk blijft op de personages liggen en het gevoel dat de film opwekt, is erg Close Encounters. Maar in het laatste deel komen om het mysterie op te lossen wel ineens enorme special effects eraan te pas, die duidelijk erg low budget zijn. In een tijd waarin we zo verwend zijn op dit vlak, valt het je meteen op. Hoewel de verhaallijnen op fijne wijze worden afgewikkeld, doet die keuze van Nichols toch af aan de film. Het moment suprême ben je meer bezig met de goedkope effects, dan met wat er op het scherm gebeurt. Soms kan je beter iets niet laten zien, en dit is duidelijk zo een geval. Een ander minder aspect is de verhaallijn rond de sekte. Deze blijft een beetje vreemd en wordt niet uitgediept. Sterker nog; in een film vol ontwikkelde personages blijven deze sekteleden eendimensionale boemannen.

Toch is Midnight Special een heel interessante, gebalanceerde film vol genres die je als kijker van begin tot eind weet te boeien. Voor Nichols een belangrijke stap voorwaarts bij het vestigen van zijn naam als topregisseur en voor de acteurs in de hoofdrollen allemaal, zonder uitzondering, een mooie rol erbij op het cv. Het zal heel interessant zijn welke volgende projecten Nichols gaat krijgen en of hij met deze auditie heeft aangetoond echt klaar te zijn voor het grote werk.