Matthias Schoenaerts en Adèle Exarchopoulos over Le fidèle

Matthias Schoenaerts: „Liefde is een keuze”

Deze week verschijnt de liefdesdrama Le fidèle in de bioscopen. Biosagenda.nl sprak in Toronto tijdens het filmfestival met de twee hoofdrolspelers de vurige en charismatische Matthias Schoenaerts en de rustige maar intense Adèle Exarchopoulos.

2-11-2017 Door: Michelle Iwema

Adèle Exarchopoulos en Matthias Schoenaerts op de set van Le fidèle

Le Fidèle van Michaël R. Roskam is een liefdesdrama met als achtergrond het Brusselse criminele milieu. [Het is de tweede keer dat Roskam een film ensceneert in het maffiamilieu eerder gebeurde dat in Rundskop en in The Drop, zie ook ons interview met Roskam, red.]

Biosagenda.nl: Jullie zien er heel erg op je gemak uit in elkaars gezelschap. Kenden jullie elkaar al voorafgaand aan de opnames?
Matthias Schoenaarts (MA): „We kenden elkaar niet. Maar we kwamen elkaar tegen in Cannes tijdens het partyen en toen we wisten dat we samen zouden werken. Toen hebben we even elkaar een snelle knuffel gegeven en we wisten dat het leuk zou worden.”

Biosagenda.nl: Adèle, voor je begon met de opnames moest je nog je rijbewijs halen. Leverde dat extra druk op?
Adèle Exarchopoulos (AO): „Ik presteer soms beter als er druk op me ligt. Elke film moet je weer wat leren en hiervoor moest ik leren racen. Maar waar ik echt voor moest leren, waren de dingen die dit personage bewogen. Ik moest uitvogelen wie ze was. Zo weten we bijvoorbeeld dat ze jong haar moeder is verloren. Maar hoe oud was ze, wat deed dit met haar? Dat soort dingen zijn grotere uitdagingen dan het moeten halen van een rijbewijs.”

MS: „Tijdens het filmen ben je verliefd op de film”

Biosagenda.nl: Matthias, tijdens het filmen maakte jij in het bijzonder op persoonlijk vlak veel mee [zijn moeder en zus overleden]. Maakte dat het moeilijker om deze rol te spelen?
MS: „Ik weet het niet. Het wordt moeilijker als je het toelaat om moeilijker te worden. Ik probeerde die dingen op een bepaalde manier te gebruiken in de rol om me te helpen ermee om te gaan. Aan de ene kant maakte dat het moeilijker, maar aan de andere kant schepten al die dingen die ik voelde weer de ideale voedingsbodem [om Gigi neer te kunnen zetten]. Het is een paradox. Het was een complexe cluster van intense emoties en het was heel moeilijk om op dat moment daarin helder te beseffen op welke manier ik ermee bezig was.”

Biosagenda.nl: Blijf je in je rol tijdens het filmen?
MS: „Ik weet niet hoe dat proces precies werkt. Als je geest zo doordrenkt is van dat andere universum, natuurlijk blijf je dan een connectie voelen met het personage. Dat betekent niet dat je je zo hoeft te gedragen als hem of de fysieke eigenschappen buiten de set blijft behouden. Maar als je creatief bezig bent, dan voel je daar een blijvende connectie mee. Tijdens het filmen ben je verliefd op de film. En net als bij echte verliefdheid ben je dan niet een dagdeel verliefd maar 24 uur van elke dag. Dus als ik een film maak, houd ik de hele tijd van de film. Maar ik gedraag me niet de hele tijd als het personage.”

Biosagenda.nl: Als je houdt van een film, doet het dan pijn om daarna afscheid te nemen van het personage?
MS: „Nee, want dan weet je dat je die liefde vervult hebt. Met mensen is het moeilijker te definiëren. Ben je er echt klaar voor om uit elkaar te gaan? Bij films weet je we hebben alle scènes opgenomen, hebben alles eraan gedaan wat we konden en we kunnen nu uit elkaar. Er komt geen verdriet bij kijken.”

MS: „[Michaël R. Roskam] wil cinema maken, niet alleen een film”

Biosagenda.nl: Geldt dat ook bijvoorbeeld voor jullie als collega's. Dan ben je close geworden en moet je afscheid nemen.
MS: „Wij blijven gewoon vrienden en we zijn volwassenen en weten hoe je er mee om moet gaan. Wij hebben allebei in ons leven te maken gekregen met verlies. Dat hoort bij het leven. Je weet dat je mensen moet laten gaan, dat je ze daarna weer tegen zal komen.”
AE: „Ik sluit me helemaal daarbij aan.”

Biosagenda.nl: Kunnen jullie iets vertellen over de liefde die de personages voor elkaar voelen.
MS: „Ze herkennen iets in de ander dat ze doet denken aan henzelf. Die drang om alles uit het leven halen, het gevaar op te willen zoeken. Die elektrische energie, die ze beiden hebben. Ze zijn beiden heel alert en aanwezig. Ze zijn mensen waar mensen naar kijken als ze een kamer binnen stappen. Dat schept volgens mij een connectie volgens mij en waardoor ze verliefd op elkaar worden.”

Biosagenda.nl: Hoe was het om weer met Roskam te werken als regisseur?
MS: „Hij is al jaren een van mijn beste vrienden. Wat ik leuk vindt aan hem is, dat hij populaire auteurfilms maakt met een herkenbare eigen stijl. De scope voelt enorm maar de personages zijn heel natuurlijk en er is veel intimiteit. Hij wil cinema maken, niet alleen een film. Maar het menselijke aspect is juist heel intiem. Het podium waarop het zich afspeelt is groots, maar de centrale personages zijn heel menselijk. En daar houd ik van.”
AE: „Het is geweldig om zo een goede regisseur aan het roer te hebben, zo een geweldig mens ook. Hierdoor wilde ik me nog meer openstellen en nog meer geven.”
MS: „Zijn stijl is zo open en zo speels.”

Biosagenda.nl: Heb je die openheid nodig om zo diep te kunnen gaan met een personage als jullie doen in deze film?
MS: „Je hebt het niet nodig, het lukt ook zonder die dingen. Dat moeten we immers kunnen als acteurs. Maar als je die elementen wel hebt, is het zoveel leuker. Het maakt alles zoveel makkelijker als je zo een rijke creatieve ruimte krijgt. Je hoeft niet meer zo hard te vechten. Natuurlijk kan het zonder die elementen, maar dan wordt het soms wel lastig en vermoeiend.”

Biosagenda.nl: Is de locatie Brussel belangrijk voor het verhaal?
AE: „Dat vormde voor mij op zich al een personage.”
MS: „Het had ook ergens anders kunnen afspelen want ik denk dat elke grote Europese stad dezelfde problemen heeft. Maar in de film is het Brussel en in de jaren tachtig hadden we een hele beruchte bende van bankrovers waar nog altijd zoveel mysterie omheen hangt. Het is geïnspireerd door sommige dingen die toen zijn gebeurd en personages. Maar er werd daarna een eigen twist aan gegeven en in een fictieve context geplaatst.”

MS: „I slapped the shit out of the guy”

Biosagenda.nl: Jullie hebben de laatste jaren steeds meer internationale aandacht gekregen. Hoe ga je om met de roemzijde van je werk?
MS: „Ik heb overal spiegels hangen! Ik wil mezelf de hele tijd bekijken, vooral 's avonds [lachend]. Er zijn elementen die ik er minder leuk aan vind, maar als je het in de bredere context plaatst, ben ik gewoon blij dat we kunnen doen wat we willen doen en we er een goed bestaan van kunnen maken.

Laten we die bijzaken er dan maar op de koop toe nemen. Als je niet wil dat die bijeffecten te erg aanwezig zijn in je leven, blijf dan weg van bepaalde plekken. Wil je niet op de foto gezet worden, ga dan niet naar de nachtclubs waar de paparazzi staat te wachten. Als je buiten komt en je ziet de fotografen, ja wat had je dan verwacht? Ga dan lekker naar het strand of zo waar geen paparazzi is. Als je naar plekken gaat waar je weet dat die kunnen zijn, wil je op die manier in de bladen komen en moet je je mond erover houden en je niet als een bitch gedragen. Sorry, sommige mensen irriteren me.

Ga weg joh, snotneus. En als ze je foto nemen, wat is daar dan zo erg aan. Kijk naar de dingen die gaande zijn in de wereld waar mensen echt problemen hebben. Sorry hoor, maar ik kan me hier zo boos over maken.”
AE: „Voor mij geldt hetzelfde. Het hoort bij wat we doen en ik vind het prima. De grens ligt voor mij als ze het over mijn familie hebben.”
MS: „Inderdaad, zodra het je privéleven betreft en het mensen waar je om geeft pijn doet, dan heb je al het recht om voor jezelf op te komen en te zeggen dat je dat niet wil. Als zij het dan een stap verder gaan, kan jij ook een stap verder gaan.”

Biosagenda.nl: Is dat gebeurd?
MS: „Ja het is een keer gebeurd in mijn land. I slapped the shit out of the guy, dus dat doet hij nooit meer. Nee grapje hoor, ik was even macho aan het doen. Nee, ik ben toen naar de rechtbank gestapt.”

Biosagenda.nl: Wat hoop je dat mensen meekrijgen van de film?
MS: „Dat ze zichzelf toestaan om te blijven geloven in een hopeloos romantisch ideaal. En dat ze dan beseffen dat dit geen onhaalbaar ideaalbeeld is. Liefde is een keuze, liefde is een manier waarop je je opstelt in het leven. Liefde is alles als je erin gelooft en niks als je er niet in gelooft. Beloof je iets, houd je dan aan die belofte.”