Magallanes recensie

'In het reine komen met het verleden blijkt niet zo makkelijk'

In tijden van oorlog of politieke onrust worden er vaak verschrikkelijke daden gepleegd, waarvan de wonden nog lang moeten helen wanneer de rust weer is teruggekeerd. In Magallanes zien we hoe de daden van het verleden later nog hun sporen nalaten.

24-3-2017 Door: Michelle Iwema

Magallanes is een Peruaanse taxichauffeur, die vroeger soldaat was. Op een dag stapt een jonge vrouw genaamd Celina in de auto en stokt zijn adem. Hij herkent haar van vroeger toen zij twintig jaar geleden als jong meisje door zijn kolonel werd vastgehouden en misbruikt. Diezelfde kolonel, inmiddels seniel, zit ook wel eens bij Magallanes in de taxi. Ook gaat hij nog steeds om met andere voormalige soldaten, die zich Celina nog zullen herinneren en haar ook een en ander aan hebben gedaan. Magallanes verzint een plan om geld los te troggelen van de familie van de kolonel. Als uit zou komen dat iemand van zo'n vooraanstaande familie vroeger een kind verkrachtte, zou dat een smet werpen op zijn hele familie. Maar de plannen van Magallanes om de kolonel af te persen, lopen totaal niet zoals gepland. Ondertussen probeert hij ook toenadering te zoeken tot Celina. Maar ook dat loopt niet bepaald van een leien dakje.

Damián Alcázar in Magallanes (c) Mooov

Acteur Salvador del Solar debuteert met deze psychologische thriller (gebaseerd op het boek La Pasajera van Alonso Cueto) als schrijver- regisseur en levert een indrukwekkend eerste werk af. Hij weet de spanning goed op te bouwen, niet alleen in de momenten van actie en (soms bruut) geweld, maar ook juist in het stille spel van de acteurs waarin de morele tweestrijd of herinneringen hen verscheuren. Het is ook mooi, dat de film geen standaard ABC-tje volgt qua verhaal maar je als kijker keer op keer weet te verrassen. Uiteraard zal deze film veel losmaken in Peru, omdat het een moeilijk stukje nationale geschiedenis behandelt. Ondanks dat er hier misschien niet zoveel bekend is bij de gemiddelde persoon over de bloederige periode van dit land in de jaren tachtig, zijn de thema's die erin voorkomen universeel: spijt, berouw en vergeving. Het is ook mooi dat alle personages die langskomen op een andere manier omgaan met het verleden. Voor Magallanes vormen de daden die hij heeft gepleegd een zware bagage, maar een maat van hem denkt met plezier terug aan de tijd dat hij vrij was om mensen te martelen.

Een minpuntje aan de film is wel, dat er meer vaart had mogen zitten in de wijze van filmen. De camera blijft altijd dicht op de huid van de acteurs. Dit benadrukt de beklemming die onder de oppervlakte aanwezig is, alleen maakt dit het na een tijdje wel eentonig om naar te kijken. Maar de mooie acteerrollen, sterke verhaal en soundtrack van de Argentijnse componist Federico Jusid weten je ondanks dit visuele minpuntje toch van begin tot eind mee te slepen. Al met al is het een erg mooi regiedebuut, die je qua inhoud en thema's als kijker aan het denken zet.