Denial recensie

'Rachel Weisz speelt vol overtuiging'

Een paar jaar geleden was het onderwerp van de film Denial misschien niet zo actueel geweest. Maar we leven inmiddels in een tijd waarin zelf een Amerikaanse president ervoor uitkomt te geloven in 'alternatief nieuws'. Met als gevolg dat de timing van Denial niet beter gekozen had kunnen worden.

6-4-2017 Door: Michelle Iwema

De film is gebaseerd op een echte rechtszaak uit 1996 waarin historicus Deborah Lipstadt en haar uitgeverij Pinguin werden aangeklaagd door de controversiële Holocaust-ontkenner David Irving. Volgens hem heeft Lipstadt zijn carrière schade toegebracht in haar boek met oneerlijke conclusies over zijn eigen werk over de Holocaust. Omdat hij de rechtszaak in Engeland voert, ligt de bewijslast niet bij Irving maar bij Lipstadt. Ineens staat zij voor de taak om te bewijzen dat haar kritiek op deze man terecht is. Eigenlijk komt het dus neer op bewijzen dat er wel degelijk een Holocaust is geweest. Initieel lijkt het een fluitje van een cent om aan te tonen dat de Joden door de nazi's werden uitgeroeid tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dat weet toch iedereen die een beetje kan nadenken? Maar de omgekeerde bewijslast maakt het toch knap lastig.

Rachel Weisz speelt de rol van Lipstadt vol overtuiging en intensiteit. Naast Weisz zijn er ook mooie rollen van Andrew Scott en Tom Wilkinson als haar advocaten en Timothy Spall is gecast als David Irving. Spall lijkt het heerlijk om de huid te kruipen van deze botterik, die ondanks zijn denkbeelden niet een slecht mens is. Juist het feit dat ook de menselijke kant van Irving wordt neergezet, maakt de film sterker.

Timothy Spall als David Irving

Waar andere films over rechtszaken zich vaak enkel laten inspireren door echte feiten en de rest erbij verzinnen, hebben de makers van Denial er juist alles aan gedaan om zo dicht mogelijk bij de waarheid te blijven. Zelfs voor de dialogen in de rechtszaal scènes wordt bijna woord voor woord gebruikt wat er tijdens de zaak echt werd gezegd. Als je later Wikipedia erop na slaat, lees je min of meer een samenvatting van wat je op het scherm hebt gezien. Gezien het onderwerp van de film over twijfel en interpretatie van feiten, maakt dat het geheel des te sterker. Maar krachtige dialogen en een goede uitwerking van de personages mag je ook wel verwachten als je ziet dat David Hare het scenario heeft gemaakt. Hij leverde eerder het prachtige schrijfwerk voor The Hours in 2002 en The Reader in 2008, beide leverden de actrices die erin de hoofdrol speelden een Oscar op. Dat niveau weet Denial helaas niet te halen. Daarvoor mist het toch net een stukje impact en spanning, die eerdere films van Hare wel hadden.

Het onderwerp dat in Denial aan bod komt is controversieel, maar de film weet het op gevoelige wijze vast te leggen vol integriteit naar alle betrokken partijen toe. In een tijd waarin de waarheid soms moeilijk te onderscheiden is, doet deze film je even stilstaan bij het belang van helderheid en hoe gevaarlijk het kan zijn om de waarheid niet te verdedigen.