Waardering 3/5

'Ontbeert urgentie'

Het meest bijzondere aan Every Thing Will Be Fine is dat het de eerste dramafilm is die in 3D werd gedraaid. In Nederland wordt Wim Wenders’ nieuweling echter alleen in 2D uitgebracht. Wat dan overblijft is een film die zich helaas niet kan meten met Wenders’ beste werk.

15-7-2015 Door: Elise van Dam

'Ontbeert urgentie'

Vier jaar geleden maakte Wim Wenders met Pina een wervelende dansfilm in 3D met het werk van choreografe Pina Bausch. Hij en Werner Herzog ("The Cave of Forgotten Dreams") toonden dat 3D in creatieve handen toekomst heeft. De volgende stap was voor Wenders om een dramafilm in 3D te draaien. In de compositie van shots en de camerabewegingen is evident dat Wenders en zijn cinematograaf, de fenomenale Benoît Debie, enorm hebben nagedacht over de toepassing en het heeft daardoor bijna iets oneerbiedigs om de film die derde dimensie te ontnemen.

Wenders is altijd een vernieuwer geweest. In de jaren ’70 en ‘80 was hij een van de voorgangers van de Neuer Deutscher Film, waar ook onder meer Rainer Werner Fassbinder en de eerder genoemde Herzog deel van uitmaakten. Wenders maakt films die worden gedreven door beweging, waarin de richting niet wordt bepaald door narratief, maar door de omzwervingen van zijn personages. Denk aan de door Berlijn ronddolende engelen in Der Himmel Über Berlin, de door Texas rijdende broers in Paris, Texas. Niet voor niets is Wenders de koning van de roadmovie; weinig regisseurs weten de schoonheid en betekenis van de rusteloosheid te vangen als hij.

Ook Every Thing Will Be Fine kent geen eenduidige spanningsboog; grofweg volgen we Tomas (James Franco), een schrijver die door een noodlottig ongeval een vrouw (Charlotte Gainsbourg) achterliet met een enorm verlies. We zien hoe beiden verder gaan met hun leven terwijl de schuld en het verdriet hen constant als een schaduw volgen en de mensen rond hen worden meegesleurd en afgestoten in dat proces. Schuld en rouw zijn zo sterk dat ze een leven jarenlang van de rails kunnen houden en Wenders toont op momenten indringend hoe zelfs een succesvol bestaan toch constant zucht onder het zware gewicht van de schuldenlast.

Maar wat ontbreekt is het element van beweging en dat wreekt zich. Gedurende de twee uur die de film duurt zakt de spanning regelmatig weg en meerdere veelbelovende aanzetten worden even achteloos verlaten als ze opduiken. De complexe rol van Tomas wordt prima vertolkt door duizendpoot Franco, die zich niet laat verleiden de pijn van zijn personage te veel te benadrukken. De thema’s waar de film aan raakt – zoals het ongemakkelijke concept van de schrijver die inspiratie (en in Tomas’ geval ook succes) put uit een tragedie – worden dankzij dat ingehouden spel nergens te opzichtig.

In het laatste pakweg half uur boort Wenders plots een nieuw spanningsveld aan. De ontwikkelingen in dat deel zijn wellicht gekunsteld, maar ze leveren wel een paar van de beste en interessantste scènes uit de film op. Er ontstaat in dat deel een gevoel van urgentie dat de rest van de film ontbeert en er worden elementen geïntroduceerd die verwarren en fascineren. Daarmee voelt Every Thing Will Be Fine op de valreep toch nog aan als een Wenders-film.