'Ode aan de menselijke veerkracht'
Voor The Martian verfilmde Ridley Scott het razend populaire boek van Andy Weir, over een astronaut die alleen achterblijft op Mars met enkel zijn vindingrijkheid om zich te redden.
30-9-2015 Door: Elise van Dam
'Ode aan de menselijke veerkracht'
Dank voor je hulp.
Sommige mensen vergeten hun schoenen aan te trekken als ze de deur uit gaan, Mark Watney (Matt Damon) vergeet bijna zijn helm op te zetten als hij zijn veilige habitat op Mars verlaat. Hij is er dan ook al 461 Marsdagen, dat doet toch iets met een mens. The Martian is een film over veerkracht. Ja, Watney vermagert sterk en ja, hij slaat een keer met zijn vuist op een toetsenbord, maar verwacht geen diepe afdaling in de duisternis van de tot zichzelf veroordeelde mens zoals het meesterlijke Moon van Duncan Jones dat bijvoorbeeld deed. Ridley Scott kiest onverdeeld voor het optimisme, voor de vindingrijkheid van een mens in nood.
[strong]Eén van de meest charismatische rollen
En die nood is hoog. Watney is door zijn co-astronauten voor dood achtergelaten op Mars nadat een zandstorm hen dwong hun missie af te breken. Maar Watney leeft nog. Zonder communicatie, zonder transport en met een zeer beperkt rantsoen. Gelukkig is hij botanicus. ‘The best botanist on this planet’, zoals hij zijn videodagboek vol zelfspot toevertrouwt. Met de paar aardappelen die de astronauten hadden meegekregen als verwennerij voor Thanksgiving legt hij een tuin aan, inclusief mest van zijn eigen fecaliën en water uit een ingewikkelde stoominstallatie. Sinds Bruce Dern in Silent Running is er niet meer zo verwoed getuinierd in de ruimte.
De film wordt gedragen door het spel van Matt Damon en is ook eigenlijk op zijn best als we alleen met hem op de desolate planeet zijn. Het is een van de meest charismatische rollen die hij speelde en de nuchterheid en ironie die hij Watney meegeeft, maken het erg makkelijk met hem te sympathiseren. Het is ergens jammer dat Scott de aandacht steeds meer verdeelt over Watney op Mars, de reddingspogingen van het door Teddy Sanders (Jeff Daniels) geleide NASA op aarde en het ruimteschip Hermes, dat onder commando van de stoïcijnse disco-fan Melissa Lewis (Jessica Chastain) ergens tussen de twee planeten in zweeft. Jammer, maar onoverkomelijk wordt het niet dankzij het strakke tempo, de mooie vormgeving en vooral de aanstekelijke humor.
[strong]Geestige en vlotte vertelling
De consensus is dat Scott de laatste jaren zijn vorm kwijt is. Prometheus, The Counselor en Exodus: Gods and Kings kregen allen een op z’n minst gemengde ontvangst. Persoonlijk kan ik me daar niet helemaal in vinden. Ik vond voornamelijk Prometheus een film die weliswaar belast was met een wankel script, maar memorabel was in het universum dat werd neergezet en een aantal waanzinnig sterke scènes. Het valt echter niet te ontkennen dat The Martian een compactheid en consistentie heeft die zijn werk de laatste jaren wat ontbeerde en het is dan ook niet vreemd dat de film al is aangemerkt als Scott’s terugkeer naar vorm.
Het is makkelijk en wellicht niet geheel onterecht The Martian onrealistisch of zelfs naïef te noemen, maar het is ook maar net wat je van de film verwacht. Een sci-fi spektakel als Interstellar is het niet en een existentieel drama als Moon of Gravity ook niet. The Martian is een geestige en vlotte vertelling waarin niet wordt teruggedeinsd voor ongebreideld optimisme of een montagescène op discomuziek. In het enige leuke kookprogramma Masterchef Australia stellen de juryleden zich bij de gerechten vaak een simpele vraag: wil ik het nog een keer eten? Ik kan met grote overtuiging zeggen dat ik The Martian nog een keer wil zien. En daarna nog wel een keer.
en abonneer je op onze nieuwsbrief.