Waardering 4/5

'Magisch en een beetje over the top’

Steven Spielbergs Jurassic Park (1993), naar de boeken van Michael Crichton, was vernieuwend in veel opzichten. Zo zagen de dino’s er dankzij kunstige animatronics levensecht uit (en nog steeds) en schepte Spielberg een magische wereld met hulp van de sublieme muziek van John Williams. Na nog eens twee films was het even stil rondom de franchise. Nu, veertien jaar later, krijgt regisseur Colin Trevorrow van Spielberg de kans om de filmserie nieuw leven in te blazen met Jurassic World.

10-6-2015 Door: Evelien van Baekel

'Magisch en een beetje over the top’

Na alle mislukkingen in de vorige films is het eindelijk gelukt om een succesvol themapark op te zetten op het eiland Isla Nublar. Tienduizenden bezoekers komen wekelijks naar het eiland vlakbij Costa Rica om zich te vergapen aan dinosauriërs. Maar zoals elk pretpark heeft ook Jurassic World af en toe een nieuwe attractie nodig om de bezoekers geïnteresseerd te houden. En het publiek houdt nou eenmaal van enger, groter en gevaarlijker. Dus fabriceren wetenschappers een nieuwe dino; griezeliger en kwaadaardiger dan elke andere soortgenoot. Maar natuurlijk komt daar ook stiekem een verhoogde intelligentie bij kijken. Deze nieuwe hyperintelligente Indominus Rex gooit de commerciële plannetjes van parkbaas Claire (Bryce Dallas Howard) flink overhoop. Zij roept vervolgens de hulp in van de rebelse ex-militair Owen (Chris Pratt).

Met de boeken van Michael Crichton heeft het verhaal van Jurassic World weinig meer te maken, behalve dat de personages uit schrijfsels van Crichton afkomstig zijn. Verder konden de scriptschrijvers volledig hun gang gaan. Onder toeziend oog van producent Steven Spielberg natuurlijk. Verder is de muziek dit keer niet gemaakt door componist John Williams maar door Michael Giacchino. Hij maakte gelukkig wel gebruik van dé bekende Jurassic Park-sound van Williams waardoor fans alsnog een nostalgie-traantje kunnen wegpinken. Daarnaast zit ook de rest van de film tjokvol referenties naar het baanbrekende origineel.

Laten we eerlijk zijn: het verhaal van Jurassic World is behoorlijk voorspelbaar en zo nu en dan aardig ‘over the top’. De grote climax van de film zou bijvoorbeeld niet misstaan in de nieuwste Sharknado-film. Maar tegelijkertijd gebeurt er zoveel moois omheen dat het eigenlijk niet uitmaakt. De dino’s, nu meer CGI en iets minder animatronics dan vroeger, zien er waanzinnig uit en ook het eiland is een waar paradijs. Tot de Indominus Rex ontsnapt dan.

Chris Pratt was tijdens de casting voor Jurassic World voornamelijk nog bekend als tv-acteur en dus een beetje een gok. Tot grote opluchting van Spielberg en Trevorrow werd Guardians of the Galaxy (waar de acteur de hoofdrol in speelt) een immense hit waardoor Pratt in één klap een A-lister werd. In Jurassic World zet hij een sterke rol neer met een goede vleug humor. Ook Bryce Dallas Howard doet het goed als neurotische parkmanager die gedurende de film vordert een flinke transformatie ondergaat. Overige acteurs als Vincent D'Onofrio, Omar Sy en Irrfan Khan krijgen niet echt de kans om hun rol uit te diepen, maar zetten alsnog gedegen personages neer.

Het enige échte minpunt dat niet door de mantel der nostalgie kan worden bedekt is de opeenstapeling van sentiment. Ieder karakter moet perse een emotioneel probleem hebben dat belicht wordt, al is het maar heel even. Het is vroom dat iedere acteur zo zijn moment in de spotlight krijgt, maar deze ogenblikken leiden de aandacht af van de algemene verhaallijn en zijn bij tijd en wijle erg misplaatst.

Regisseur Trevorrow heeft met Jurassic World het magische dino-park op Isla Nublar succesvol tot leven gewekt, al is het met een paar kanttekeningen. Al met al kan er een hoop gezegd worden over Jurassic World, maar is het tegelijkertijd een heerlijk spektakel waar je gewoonweg van kunt genieten.