"De rauwheid van het bestaan." Gezien in: Filmtheater Luxor, Zutphen d.d. 2-10-2004 Midden in een sneeuwvlakte, langs een weg waar nauwelijks iemand langs komt, verkoopt een vrouw alcoholische dranken. Haar enige klant inspecteert de flessen. ‘Waarom heet het Vodka Lemon terwijl het naar amandel smaakt?', wil hij weten. ‘Dit is Armenië', antwoordt de vrouw, alsof dat voldoende verklaring is.
Armenië wordt in Vodka Lemon van de Koerdische regisseur Hiner Saleem getoond als een licht absurd land. Het is een kaal, koud en desolaat decor. In de openingsscène wordt een oude man met een snaarinstrument in zijn handen, liggend in een bed op wieltjes, achter een auto aan getrokken om te gaan zingen op een begrafenis. Langs dezelfde weg reist de hoofdpersoon van Vodka Lemon, de oude weduwnaar Hamo, voortdurend heen en weer, naar het graf van zijn vrouw, naar de markt om telkens weer iets van zijn huisraad te verkopen of naar de stad om de brieven van zijn naar Frankrijk geëmigreerde zoon in ontvangst te nemen. Hamo's alledaagse beslommeringen worden in de film afgewisseld met de even ongemakkelijke als beklemmende levens van een vrouw die net als Hamo elke dag naar het kerkhof gaat, en haar dochter die als nachtclubpianiste en prostituee kleine bedragen verdient.
De scènes zijn mooi door de manier waarop ze het armoedige en uitzichtloze leven van Hamo en de mensen om hem heen illustreren. Hoop vervliegt. Illusies verworden tot ontgoocheling. De rauwheid van het bestaan.
Vodka Lemon is een mooie documentarische film of filmisch document. Melodrama en absurdisme blijven in balans. Opvliegende emoties en droogkomische humor komen tot hun recht doordat alles wordt geregistreerd vanuit een enorme wijdsheid. Door alleen observeren ontstaat de betrokkenheid als vanzelf. Allen blijft de vraag wat de ruiter te paard betekent wanneer die op de meest onverwachte momenten door het beeld flitst. | 
