Meningen over de film The Truman Show

Een zeer goed verhaal, maar volgens de achterkant van de videobandhoes is het een komedie maar ik vind het meer een drama want er zit geen grap in. Maar, zoals ik al zei, ik vind het verhaal wel goed, en ontroerend aan het eind als Jim Carrey het programma verlaat. Ik vind hem 2 1/2 ster waard.

Waardering: 

Jim Carrey in een serieuse rol en iedereen gaat denken dat de
film niks kan zijn. In deze film, waar soaps toch wel aan de tand
worden gevoeld, zien we een jim Carrey in een wel eigenaardige rol:
Een wereldwijde 'soapster'.
Hij speelt Truman, een normale man, dent hij...maar wat hij niet weet is
dat hij in een enorm grote studio leeft waar hij het bestaan niet van
afweet. Hij denkt dat hij een normaal leven leidt, maar in feite is hij
de soapster van de hele wereld. Doordat er +- 5000 camera's verborgen
staan opgesteld in de hele grote namaakstad. Hierdoor is hij 24uur per dag
op tv.
De film begint ongeveer op de 10.000 uitzenddag. Vanaf hier begint hij te
vermoeden dat er iets aan de hand kan zijn. De film wordt bijna helemaal
verfilmt door de
5000 'geheime' camera's en dat maakt de film voor veel mensen 'raar'
waardoor er
al snel een verkeerd oordeel kan worden gegeven over deze over deze orginele
film. Ga hem eerst gewoon kijken voordat je een oordeel velt. Deze film
heeft wel wat...
Deze film kun je maken of kraken en ik maak hem.

Mensen, het lange wachten is beloond. Na ik weet eigenlijk niet
hoe lang komt er eindelijk weer eens een 100% originele film uit Amerika
deze kant op. Begrijp me niet verkeerd, er valt goed te genieten van alle
Armageddons, Deep Risings en Wedding Singers in dit leven, maar die enkele
keer dat er weer eens zo'n film met iets nieuws voorbij komt word ik even
gelukkig. En the Truman Show is zo'n film.

Wat is the Truman Show? Het is geen komedie. Dat wil zeggen, geen komedie
zoals je die gewend bent van Jim Carrey. Het is een bizarre fantasie, die zo
dicht bij een mogelijke werkelijheid staat dat je er eng van wordt. En daar
ligt de grote kracht van deze film. Jim Carrey, alias Truman Burbank, leeft
in een gekunstelde wereld, waar hij door iedereen wordt toegeglimlacht,
zoals dat gebeurt in wasmiddelen- en tandpastareclames. Truman woont in het
zelfde stadje als deze mensen, brrrrr! Maar hij weet niet beter, hij woont
er al heel zijn leven. Totdat hem dingen gaan opvallen, en hij er langzaam
maar zeker achter komt wat er hier gaande is. De kijker weet dit intussen al
vanaf het begin, en kan daarom lachen om het onnatuurlijke gedrag van de
mensen om Truman heen, wat alleen te duiden is met de kennis van het
complot.

Er valt een hoop te lachen in the Truman Show, maar toch kom je na afloop
met een knoop in je maag de bioscoop uit. Wat Truman onder het mom van
entertainment is aangedaan is moeilijk te verteren. Carrey's optreden
bewerkstelligt dit; zijn mimiek en uitstraling stelt hem in staat een
personage neer te zetten waar je mee meevoelt en wat overtuigt in een
bizarre setting als deze. Ed Harris levert opnieuw een bijrol af van
wereldformaat, maar dat doet hij al zolang hij acteert. The Truman Show is
een bijna perfecte film, met schitternde muziek, een geweldig
productiedesign en een script waar over is nagedacht. Ik kan bijna niet
wachten om hem nog een keer te bewonderen.

***WAARSCHUWING: SPOILERS***

***WAARSCHUWING: GEFILOSOFEER***

Nou, gisteren toch toevallig in Rotterdam. Snel even een filmpje gepakt.
En het bleek dat ik snel moest zijn, want het hele spul was (weer eens)
helemaal uitverkocht. (is dat niet normaal bij een sneak?) Nu heb ik zelf
altijd in Eindhoven gesneakt (doe het nu nog erg sporadisch) maar ik vond
de hele opstelling in Rotterdam wel leuk. Tenminste, dat hele verloten van
Truman Show t-shirts enzo. Leuk gedaan.

Maar goed, The Truman Show dus. Zoals iedereen al zo ongeveer wist daar in
de zaal. (en ik hoopte er zelf ook een beetje op) Laat ik met de volgende
zin beginnen:

WAAR IS HOLLYWOOD DIT JAAR IN VREDESNAAM MEE BEZIG???

Ik bedoel, was het niet leuk geweest om de duurste film aller tijden af te
kunnen
kraken, om dan te zeggen: "haha, ik zei het je toch, een film over een
zinkend
schip zal nooit mensen de bioscoopzalen inkrijgen." Daar gingen alle erg
originele
albatros-grapjes. Titanic was mooier en indrukwekkender dan iemand zich ooit
had
kunnen voorstellen. Dan, bijna twee maanden later "The Big Lebowski". Voor
mij de
leukste film van de afgelopen tien jaar en waarschijnlijk ook de komende
tien jaar.
Ik heb nog nooit zo lang moeten schaterlachen bij een film als daarbij.
Zeker John
Goodman in de glansrol van zijn leven. Het ging maar door....

En dan nu "The Truman Show". Hadden alle critici het niet erg leuk gevonden
om Jim
Carrey eventjes af te doen als eeuwige bekketrekker. Als Ace Ventura of The
Mask?
Gelukkig moeten ze allemaal slikken. En hard. Want Jim Carrey is met The
Truman
Show verworden tot een...tja...hedendaagse James Stewart. Iemand met
karakter, met
een enorm charisma en (nog steeds) propvol met humor.

Er is al veel geschreven over The Truman Show zelf, dus daar zal ik verder
niet op
ingaan. Maar ik wil er nog wel even iets over kwijt. Ik weet niet of andere
mensen
het ook hadden, maar van TTS moest ik bijna janken. Niet zoals je bij
Titanic moet
janken omdat het er in vliegveld-roman-stijl duimendik bovenop wordt gelegd.
Maar
om de hartverscheurende subtiliteit van deze film. Vanaf kwart over elf
gisteravond
spookt, nee dwaalt TTS door mijn hoofd. TTS is niet een film over een erg
bijzonder
iemand wiens leven middels een tv-show door miljoenen wordt gevolgd. Het is
een film
over....wel, iedereen denk ik. Ik denk dat wat Peter Weir wilde zeggen is
dat we in
principe allemaal Truman Burbanks zijn. Levend in onze eigen wereld. En nu
zitten we
niet letterlijk in een tv-show, onze levens worden ook door velen bekeken.
En beheerst.
Zoals Christof, in de meest essentiele scène uit de film, tegen Truman zei:
"You can
go through that door, but it's just the same. People will cheat and step on
you."
(zo ongeveer trouwens, maar daar kwam het op neer) Je leeft in een totaal
volledig
gecontroleerde wereld, hoe je het ook bekijkt.

Man, wat een gefilosofeer! Maar, ik vind het prachtige materie. IS Truman
Burbank
de messias die ons allen voorgaat om ook de ban te doorbreken en je EIGEN
leven te
bepalen? Het lijkt erop. God (Christof) probeert zijn creatie Truman te
beheersen.
Maar, als blijkt dat dat niet gaat, beslist hij dat hij liever zijn creatie
teneer
ziet gaan. Truman trotseert echter alles. Hij overleeft en bereikt de rand
van zijn
wereld. Een plaats waar we niet mogen komen. En als hij letterlijk voelt hoe
zijn
grenzen zijn bepaald, blijkt dat de muur moeilijk te doorbreken is. Er is
echter
altijd een weg. Hij loopt over water (!!!) om vervolgens zijn uitgang te
vinden.
Super, briljant, ongelofelijk.

Ik wil TTS nog een keer zien, en daarna nog een keer en daarna nog een
keer.....
Gewoon om 'em te snappen, om de metafoor goed te kunnen doorzien. Het is
zoals ik
al zei geen gewone film over paranoia, maar een film over jezelf.

Kortom, voor mij nu al dé film van het jaar. Misschien wel van de eeuw. En
dat
uit Amerika. (hoewel, Weir...) Als ze daar zulke films blijven maken, zullen
die
hard-ass critici ook een keertje hun grote smoelen houden over het "soort"
film
dat uit de droomfabriek rolt. The Truman Show is een juweeltje dat
gekoesterd moet
worden. En in schoolcijfers verdient het NIETS minder dan een hele dikke 10.

De 200ste sneak-preview alweer in Breda. Daarvan heb ik er
ongeveer 140 van gezien en ik moet zeggen: Dit is mee van het beste dat ik
ooit heb gezien. Jim Carrey laat zien dat hij tot veel meer in staat is dan
alleen maar het trekken van gekke bekken (wat hij overigens als geen ander
beheerst) en lijkt de rol van zijn leven te spelen. De art-direction is
angstaanjagend perfect, en het is mede daardoor een komische film met een
hoog drama-gehalte. Ik denk helaas niet dat deze film erg in de prijzen gaat
vallen bij de aanstaande Oscar-uitreiking omdat het niet aan de volgende
criteria voldoet: Veel korter dan 3 uur, Komische elementen, en niet
historisch. Ik vrees met grote vrezen dat het nieuwe Spielberg-vehikel met
de eer gaat strijken. Maar over het algemeen zijn de Oscars vreselijk
voorspelbaar.

"The Truman Show" is absoluut één van de beste films
die ik dit jaar gezien heb. Jim Carrey speelt
Truman Burbank, een man die erachter komt dat hij z'n
hele leven lang in een TV-show speelt, zonder daarvan bewust
te zijn.
Jim Carrey is verrassend goed en Ed Harris laat zichzelf
van z'n beste kant zien.
Deze film moét je gezien hebben.

Ik geef het een 10.

Meer op m'n site

De Filmzone

Eindelijk weer eens een goede sneak. Sinds mijn vakantie in
amerika (medio juni-medio juli) heb ik nog geen 1 topper gezien, met als
dieptepunt "de Pijnbank" (niet eens een 1 waard) van vorige week. In amerika
heb ik toen 4 films gezien die vele malen beter waren dan de afgelopen weken
in de sneak het geval is, nl. Godzilla, the X-files, Armageddon en Mulan.
Godzilla was alleen boeiend om zijn special effects, maar weinig origineel
(dikke 7). The X-files (dikke 8) en Armageddon (9) waren toen net uit en
voldeden aan de verwachtingen. Tot slot Mulan (dikke 9), de nieuwe Walt
Disney tekenfilm die vermoedelijk ergens in november in de sneak zal komen,
is in mijn ogen de beste Disney film tot nog toe.
Om terug te komen naar de laatste sneak, het viel op om zijn originaliteit
en om de wat minder komische Jim Carrey. Het paste ook beter bij de film.
Een dikke 8!

Ik ging met gemengde gevoelens naar deze film toe. De
recensies waren goed, wist ik, maar dat wil nog niets
zeggen. Ik heb al eerder meegemaakt dat een film waarbij
iedereen razend enthousiast was, eigenlijk bagger bleek.

Maargoed. Eerst wat verlotingen van T-shirts vooraf door
de bios. Grappig. Daarna meteen de film. Lekker om eens
geen reclame te moeten herkauwen vooraf. Vanaf de eerste
shots al wist je eigenlijk al een beetje waar het verhaal
over gaat, maar het is een vreemd, onwerkelijk iets wat je
erbij voelt. Het zijn mensen die geinterviewd worden die in
The Truman Show spelen. Als je het concept snel doorhebt
lig je dubbel van het lachen, terwijl je je ook behoorlijk
genaaid voelt. Want er is een persoon waarvoor dit alles
_echt_ is: Truman.

Jim Carrey wordt ons voorgesteld als hij weer eens tegen
zijn spiegel in de badkamer zit te praten. Daarachter is
een van de 5000 camera's in de Truman-wereld geplaatst, en
we horen hem denken over zichzelf, over hoe hij zichzelf
moed inpraat. Grappig, maar ook wel voyeuristisch.

Truman is een zeer amabel persoon. Het is erg grappig hoe
hem de eerste hint voor de voeten wordt geworpen: vanuit een
helderblauwe lucht valt er een stage-light voor zijn huis
neer. Commercials zijn er ook continu: Truman's vrouw laat
Truman steeds allerlei geweldige huishoudelijke en consumptie-
artikelen zien en legt helemaal uit wat het is. Vooral de
hints die er zijn naar commercials, en de (voor ons) duidelijke
ge-acteerde stukken in Truman's omgeving zijn aanleiding tot
vele glim- en grimlachjes.

Natuurlijk zit er ook een liefdesrelatie in deze film. Maar
die is niet storend, zoals in alle andere films de laatste
tijd. Ze 'krijgen elkaar' ook niet zoals in andere films. Het
einde is erg open en je kan het invullen zoals je zelf
wilt. Vooral het einde vond ik erg sterk en netjes aangepakt.
Toch heb je het gevoel dat Truman uiteindelijk met de
middelvinger omhoog het filmscherm verlaat.

Jim Carrey bewijst met deze film dus echt dat hij ook
normaal kan acteren, iets wat ik erg betwijfelde. Maar het
is echte klasse zoals hij Truman neerzet. Zijn verwondering
in het begin, overgaand in wantrouwen, angst, kwaadheid
omdat niemand hem gelooft als hij zegt dat er vreemde dingen
gebeuren, en uiteindelijk de niet te stoppen wil om te
vertrekken.

The Truman Show is ook een parodie op twee (meer, maar laat
ik het hier maar op houden) punten:
- de reality-tv die nog steeds populairder schijnt te worden
- en het leven van ons allemaal: zijn wij mogelijk ook Truman's?

Als Truman zijn ontsnappingspogingen begint, wordt dat
natuurlijk ook uitgezonden, wereldwijd. De grap is dat alles
wat het publiek in de zaal bij de film voelt, weerspiegelt
wordt bij het publiek dat tv kijkt. En wat versterkt weergegeven
wordt: de tv-kijkers reageren iets heftiger dan het 'echte'
publiek, wat de sfeer alleen maar goed doet.

Het gegeven van The Truman Show is oud. Er zijn al meerdere
keren verhalen als deze uitgewerkt. The Twilight Zone had
een aflevering waarin ditzelfde gegeven uitgewerkt wordt,
en ook in de tv-serie van Nightmare on Elmstreet wordt iemand
langzaam bewust van het feit dat alles om hun heen eigenlijk
niets meer is dan een stel acteurs en actrices die alles
spelen. Maar die verhalen zijn erg slecht uitgewerkt in
vergelijking tot The Truman Show. Ook de casting is hier veel
beter, en de muziek is ook zeer passend. Wat Mozart hier,
wat Bach daar...

Ik heb ooit in een vlaag van verstandsverbijstering The Mask
gekocht -voor 15 piek- maar die ruil ik met flinke bijbetaling
zo in voor deze film... Subliem vol subtiliteit. Een goeie
herinnering en een sterke aanrader voor de niet-actie-film-fans.

Waardering: 

Ik ben geen Jim Carey fan en wist niet van het bestaan van deze
film af. Via een rottig schermpie van 5 bij 10 cm. slaagde de film erin mijn
volledige aandacht op te eisen en niet meer los te laten.

Inhoudelijke beschrijvingen laat ik aan de experts over. Ga dit meesterwerk
bekijken en raak gefascineerd door het werkelijk briljante concept achter
deze film.

Waardering: 

Nou, ik vond het maar niets hoor, dit ben ik niet gewend van Jim
Carrey!

Maar ja, ergens was ie wel leuk dat verhaal en zo, maar niet echt veel
comedie er in hŽ?

Groetjes,
Patricia