Gezien in: Lido, Leiden Wanneer je wilt weten waarom ze in Hollywood het filmpubliek
beter kunnen manipuleren dan waar dan ook, moet je in december The Mighty
gaan zien. En dan ten minste vijf keer, want dan ben je over het gesnotter
heen en kun je wat duidelijker zien welke kunstjes regisseur Peter Chelsom
flikt om ons aan het janken te krijgen. Zelden heb tijdens het kijken naar
een film zo zeker geweten dat ik gemanipuleerd werd, terwijl ik desondanks
het ene brok na het andere in de keel kreeg. De andere toeschouwers gingen
trouwens ook voor de bijl. Bij een sneak willen de meeste bezoekers van dik
hout zaagt men planken zien: veel actie, veel geweld en/of veel lachen. Daar
lijkt het de eerste tien minuten van The Mighty helemaal niet op: de
inmiddels volwassen verteller annex hoofdpersoon praat over zijn jeugd die
niet makkelijk was en de beelden tonen aan dat hij niet uit z'n nek lult.
Niemand liep weg, vreemd genoeg.
Sterker nog, bijna niemand praatte er doorheen of toonde tekenen van ongemak
bij de meer gevoelige scenes. Het verhaal: Maxwell Kane wordt op school
gepest omdat hij dom is en omdat zijn vader vanwege moord in de gevangenis
zit. Zijn nieuwe buurjongen Kevin Dillon wordt gepest omdat hij door een
enge ziekte verlamd is en een bochel heeft. Tijdens een bezoek aan de kermis
mag Kevin op Maxwell's schouders zitten omdat hij anders het vuurwerk niet
kan zien. Die samenwerking bevalt zo goed dat ze een samenwerkingsverband
aangaan waarbij Kevin van Maxwell's fysieke conditie kan profiteren en
Maxwell van Kevin's geniale hersens. Dat leidt tot veel lachen en snotteren.
Kevin zorgt voor de lach met wisecracks em imitaties van filmsterren, de
domme maar o zo lieve Maxwell is verantwoordelijk voor het gesnotter, als
hij tijdens een zeldzaam moment van helderheid een begrijpende blik in de
ogen krijgt en iets verstandigs zegt of doet.
Dan hebben we nog Sharon Stone als alleenstaande moeder van Kevin, die hem
op een verantwoorde manier met een hoog EO-gehalte door het leven loodst
(dat zijn tenenkrommende momenten, persoonlijk waardeer ik Sharon meer als
ze in slow motion haar kut laat zien).
Halverwege de film hoest Kevin een keertje. We weten allemaal dat in een
film nooit iemand hoest, tenzij..... inderdaad! Dus - dat zagen we allemaal
al een uur lang aankomen - begint Maxwell als een gelouterd en gerijpt mens
aan zijn volgende levensfase.
De twee kids acteren de sterren van de hemel, de ouwetjes - Sharon dus, en
verder Gena Rowlands en Harry Dean Stanton - lopen er wat overbodig bij, al
heeft Gillian Anderson een fijne bijrol waarin ze er lekker op los schmiert.
Ga kijken hoe Hollywood ons inpakt. Er zit minstens een leuke scriptie in! | 
