Van sommige films zou je willen dat er minder mensen naar
toe waren geweest. The Blair Witch Project is zo'n film.
Begrijp me goed, ik gun de makers van dit prachtig stukje
mockumentary-horror alle succes van de wereld. Maar al dat
succes leidt helaas bij te veel mensen tot redelijk valse
verwachtingen. En dus denken erg veel bioscoopbezoekers de
"nieuwe Scream" te zien te krijgen terwijl het een film is
waarvan achteraf gezegd wordt "dit is toch niet eng?".
Van andere films zou je willen dat er een stuk mŽŽr mensen
naar toe waren geweest. Omdat het films zijn die bijna niet
verkeerd begrepen kunnen worden. Films die tijdloos zijn,
geliefd door jong en oud. Klassiekers. Maar toch weer nŽt
niet, omdat simpelweg te weinig mensen de film kennen.
Eens in de zoveel tijd komt er zo'n film langs. Een film
waarvan je bij de eerste keer kijken al weet: "dit is een
klassieker". Een film waarvan je gewoon wŽŽt dat ie over
20 jaar nog net zo goed zal werken als nu. Maar helaas ook
een film die door gebrek aan een groot promotioneel budget
niet door al te veel mensen gezien zal worden. Mede omdat
de film opereert op een terrein waar een bepaalde muis al
jaren de scepter zwaait. En mensen liever die muis zien.
Ik ben nog steeds ondersteboven van de vroege screening die
ik vandaag mocht meemaken. De screening van die klassieker
die ik hierboven noemde. De screening van The Iron Giant.
Na de vele positieve reviews die ik al op het internet had
gelezen over deze film, waren mijn verwachtingen hoog, erg
hoog. De algemene boodschap: "Het is E.T., alleen dan met
een grote ijzeren reus in de plaats van het kleine beestje
met die lange vinger". Ik zal het hier heel simpel zeggen:
The Iron Giant is een betere film dan E.T.
Er is absoluut gŽŽn positieve review te bekennen die je zou
kunnen voorbereiden op de ervaring die je hebt bij het zien
van The Iron Giant. Voor mij was het alsof mijn kinderjaren
opeens weer voorbij vlogen. Alsof ik weer samen met mijn pa
en ma in de bioscoop zat om E.T., The Goonies of Star Wars
te kijken. Het heerlijke gevoel om weer even kind te zijn.
The Iron Giant vertelt het verhaal van het avontuurlijke en
negen jaar oude jongetje Hogarth dat met zijn alleenstaande
moeder woont aan de rand van een klein Amerikaans dorp. Als
Hogarth op een goede dag hoort dat er een grote vuurbal in
de zee naast het dorp is gestort, begint zijn -toch al zeer
levendige- fantasie op hol te slaan. Wat zou het zijn? De
russen? Marsmannetjes? Superman? Alles was mogelijk, vooral
omdat we hier spreken over de parano•de jaren vijftig. Wat
Hogarth uiteindelijk vindt, overtreft zijn stoutste dromen.
Een metalen reus van wel twintig huizen hoog, die zich met
stukken metaal voedt. Uiteraard is Hogarth een beetje bang
voor deze verschijning, maar langzamerhand groeit er een
speciale band tussen de twee. Hogarth weet zijn reus onder
te brengen bij een beatnik-kunstenaar, die de gelukkige
bezitter is van een metaal-schroot-dump. Zo heeft de reus
in ieder geval genoeg te eten. Maar de pret duurt helaas
niet al te lang, want een parano•de agent van de al even
zo parano•de Amerikaanse regering is de reus op het spoor
en wil maar ŽŽn ding: het vernietigen. Het zou immers wel
eens een Russische vechtmachine kunnen zijn. Nou, Russisch
niet, maar een vechtmachine...ja. Als het er op aan komt,
blijkt de vriendelijke ijzeren gigant namelijk een enorme
vernietigende kracht te bezitten. Terwijl de complicaties
zich in hoog tempo opstapelen en het leger zich mengt in
de situatie, probeert Hogarth de reus duidelijk te maken
dat je altijd kunt kiezen wie je wilt zijn.
Bijna alles aan The Iron Giant is perfect. Het script is,
zeker voor een animatiefilm, heel solide. Op geen punt zakt
het tempo van de film in, zodat je anderhalf uur lang erg
geboeid zit te kijken. De vriendschap tussen Hogarth en de
reus is zo mooi opgebouwd, dat je al snel vergeet dat alles
geanimeerd is. De stijl van de jaren vijftig is perfect in
de film tot leven gebracht. Inclusief de hilarische "Duck-
and-Cover"-filmpjes, waarin scholieren werd geleerd dat je
bij een atoomaanval gewoon onder je bureau moest schuilen.
In The Iron Giant wordt bovendien geweldig geacteerd. Van
de jonge Eli Marienthal, die de stem van Hogarth doet, tot
Jennifer Anniston, die de moeder van Hogarth speelt. Harry
Connick Jr. speelt geeft met zijn stem leven aan de beatnik
Dean en de spaarzame woorden van de reus worden gesproken
door Vin Diesel. (er komt overigens ook nog een Nederlandse
versie van de film in de bioscopen -ben erg benieuwd-)
De belangrijkste reden van het slagen van The Iron Giant is
echter wel deze: de film heeft een hart, een ziel. Er zit
een mooie boodschap in, zonder deze overdreven (a la Disney)
naar voren te brengen. En de tranen ZULLEN vloeien, als de
reus uiteindelijk weet te zeggen: "I am not a gun".
Dit is zonder twijfel de mooiste film die ik dit jaar heb
gezien. Het is een filmervaring waar jong en oud, man en
vrouw; Žcht iedereen van zal kunnen genieten. Okay, dus de
animatie is niet up-to-standard met Disney. Maar als je dan
in ruil daarvoor ZO'N verhaal krijgt, maakt me dat niet uit.
Dit is echt genieten van de allerallerallerbovenste plank.
Ik doe hierbij een verzoek, nee ik SMEEK iedereen die dit
leest hierbij om in december naar The Iron Giant te gaan.
Want deze film verdient het gewoon om gezien te worden. In
Amerika gebeurde dat te weinig en ik ben bang dat Warner er
ook in Nederland een soepzooitje van zal maken wat promotie
betreft. Iedereen gaat met kerst naar Tarzan en niemand dus
naar deze ECHTE klassieker. Doe dit alsjeblieft wel! Laat
deze film niet voorbij gaan! Het is juist zo'n prachtige
film om met kerst te zien. Deze kerst dus: The Iron Giant. | 
