Meningen over de film Seabiscuit

De eerste decennia van de twintigste eeuw waren voor Amerika de tijd van wanhoop, werkloosheid, vervlogen idealen en beurskrach.
Een paardenrace biedt het volk dan enige afleiding en wordt dan ook breed in de media uitgemeten, zeker als upcoming horse "seabiscuit" van zich doet spreken.

Documentarisch heeft Gary Ross (o.a. Pleasantville) geprobeerd om het verhaal van Seabiscuit in het tijdsbeeld van toen te plaatsen. Met afwisselend (origineel?) zwart wit en (nagespeeld?) NBC-materiaal is dit in technische zin degelijk uitgewerkt. Minder degelijk is de voorgeschiedenis van de drie hoofdpersonen rond Seabiscuit die (net als het paard) voortkomen uit de misere van die tijd.
Johnny "red" Pollard (Tobey Maguire) heeft zich letterlijk opgevochten tot yockey. Charles Howard (Jeff Bridges) heeft miljoenen verloren en zet alles op zijn paard en Tom Smith (Chris -American Beauty- Cooper) zijn cowboy-wereld is ookal ineen gestort.
Hun achtergrond - een van de pijlers waar het dunne verhaal op rust - wordt uitgebreid weergegeven, maar de afstandelijke documentarische manier maakt de verhaallijnen ook heel emotie-loos en weinig doorleefd.

Als de successtory van Seabiscuit dan halverwege de film ongeveer begint, blijft het een flinterdun verhaal met een voorspelbare afloop. De tragiek van het moment is vergeten, maar ook de belangrijke levenswendingen die de hoofdpersonen enige dynamiek hadden kunnen meegeven. De meest dynamische persoon in de film wordt daarmee de door William H. Macy prachtig vertolkte (bij)rol van "Tick-tock McGlaughlin" die met allerlei toeters en bellen zijn eigen radio-verslag van de vele races maakt.

Al met al een aardige documentaire van een bijzondere gebeurtenis in een roerig tijdsbeeld, De film is bij vlagen ammusant maar raakt nergens echt.

De film ligt al bij de uitverkoopjes tussen de DVD's en VHS in Amerika, dat zal hier ook wel snel gebeuren, ondanks het motto van de film: You don't throw a whole live away just 'cause it's banged up a little.

Waardering: