Meningen over de film My Name is Joe

Ik kan me voorstellen dat iedereen loopt te puffen na het zien
van deze film, maar dat toont toch weer eens aan dat die Engelsen echt weten
hoe je een realistische film kan maken. Natuurlijk hoor ik weer iedereen
denken "Oh ja weer zo'n typische film over de uitzichtloze positie van
Engelsen!" Ik denk dat mensen moeite met dit soort films hebben, omdat men
vermaakt weil worden en niet te veel betrokken wil raken bij de personages,
want dat gebeurd hier echt! Dit is echt rauwe realisme; realisme in zijn
puurste vorm. Iedereen speelt zo natuurlijk, dat je echt vergeet dat het
slechts een verhaaltje is. Er worden helemaal geen trucs uitgehaald om de
liefde of haat tussen twee personen te accentueren, wat je dus vaak ziet in
andere films (o.a. Hollywood). Deze film is dan ook zoooo veel beter dan een
'tearjurker'. Ik vond dit een zeer geslaagde film die het verdiend om te
worden gezien.

Joe (gespeeld door Gouden Palmwinnaar Peter Mullan) is een
steuntrekker, voormalig alcoholist en
coach van een amateur voetbalelftal in Glasgow. Even kort door de bocht: Joe
krijgt een relatie
met maatschappelijk werkster Sarah (Louise Goodall). Dit geeft Joe, die
eigenlijk het meeste
tegen heeft in zijn leven, eindelijk weer iets positiefs in zijn leven en
hij gaat dan ook
volledig voor Sarah. Dan staat hij voor een moelijke beslissing. Een vriend
van hem heeft
schulden bij een lokale drugsbaas. Die gaan hem van alles aandoen, tenzij
Joe meewerkt
aan slechts 2 drugstransportjes.

Waar dit heengaat: gaat het zien zou ik zeggen. 'My name is Joe' is een
aangrijpende film
die op realistische wijze het leven van de sociaal zwakkeren in beeld brengt
en hierin een
mooi liefdesverhaal weet te vlechten. Regisseur
Ken Loach weet het zo te brengen dat men zich kan verplaatsen in al de
personages. Wat ook
vreselijk mooi is, is de manier waarop de mensen die vrijwel geen enkel
uitzicht in hun
leven hebben, er toch allerlei plezier uit weten te halen. Al is het maar
via een
compleet talentloos voetbalelftal.

'My name is Joe' is tot nu toe als best gewaardeerd door de bezoekers van
het filmfestival. Of dat terecht is, kan ik uiteraard alleen zeggen als ik
alle films
zou zien, maar vast staat dat 'My name is Joe' een hele goeie is.

Betere titel zou zijn geweest: How Much Can a Man Take? Een
typische Ken Loach-film, dus als je van realistisch verfilmd sociaal drama
houdt, dan moet je deze gaan zien. Het verhaal in een notendop: man zit
gevangen in laag milieu, is net van de drank, krijgt iets met vrouw die
treetje hoger staat in maatschappij, liefde mislukt, hij weer aan de drank.
Maar niet voordat er een leger aan sociale outcasts voorbij is getrokken. De
film wordt bevolkt door alcoholisten, drugsverslaafden, onbedoeld
bezwangerde vrouwen, werklozen, dieven, smokkelaars en zelfmoordenaars. De
film is topzwaar van de overdaad aan ellende die je over je heen krijgt
gestort. Echt te veel van het goeie. Gelukkig valt er een enkele keer nog
wat te lachen, maar daar moet je je niet te veel van voorstellen. Wat ik wel
voorstel, is dat Ken een keer niet een film over allerlei maatschappelijke
misËre maakt, maar zich eens verdiept in een blij onderwerp. Maar ja, kickt
ie daar wel op?

He, eindelijk weer eens een film van Ken Loach, een
drama-komedie (met nadruk op drama) ergens in Groot-BrittaniÔ over het
verschil in leven 2 bevolkingslagen. Joe (Peter Mullan) is de hoofdpersoon
van het verhaal, ooit aan lager wal geraakt en alcoholist, maar zit nu bij
de AA en leidt een voetbalclubje (een grappig zooitje ongeregeld). Daar is
ook wel alles mee gezegd, want verder heeft hij niet veel, hij moet het
slechts doen met een uitkering en verdient er hier en daar wat zwart bij. Op
die manier komt hij in contact met Sarah (Louise Goodall), een
welzijnswerkster, en na enige twijfel beginnen ze toch steeds meer voor
elkaar te voelen. In het knullige elftal zit ook Liam, die ooit wat
onderwereldklusjes had verricht, maar sinds hij uit de gevangenis is, heeft
ook hij zijn leven gebeterd. Lijkt, want niets is minder waar; hij zit nog
steeds tot over de oren in de problemen en uiteindelijk besluit Joe om hem
te helpen, door het aanvaarden van een duistere klus. Hoe dit uit te leggen
aan Sarah, die eigenlijk een heel ander milieu gewend is met andere waarden?
Kijk zelf maar voor het antwoord.
My Name is Joe is een goed sociaal drama, waar weliswaar voor de zoveelste
keer de minder bedeelden in de samenleving in de schijnwerpers staan, maar
het onderwerp wordt op een mooie manier verteld. De humor (immers, zonder
humor geen drama), vooral de voetbalscËnes zijn hilarisch, wordt rijkelijk
afgewisseld met dramatische momenten, die echter vooral in de tweede helft
zo nu en dan van bedenkelijk niveau zijn (denk toch dat de oorzaak bij
Louise Goodall ligt, Peter Mullan speelt namelijk goed). Verder gewoon een
drama van formaat, waarbij het verschil in leven en overleven, inclusief
alle normen en waarden binnen verschillende lagen van een bevolking, in een
post-Tatcherperiode centraal staat.
Kijken dus, al kom je er niet met een blij gezicht de bios uit....

Nog een verzoekje aan het sneakpubliek te Utreg: kom voor de verandering
eens op tijd...
mmmmmmja, nog net tijd genoeg over om langs Menno's Moviesite The Truth te
gaan: http://thetruth.n1l.net/