"Ontroerend en voelbaar sfeerbeeld" Gezien in: Pathé Ede, Ede d.d. 16-2-2004 Bob Harris (Bill Murray) en Charlotte (Scarlett Johansson) zijn twee Amerikanen die elk om verschillende redenen enkele dagen in een luxe hotel in Tokio doorbrengen. Bob is een filmster die in de stad is voor de opnames van een commercial. Charlotte, net afgestudeerd filosofe, is met haar workaholic man meegereisd. Beiden hebben de tijd aan zichzelf. Uit een toevallige ontmoeting groeit een hechte platonische vriendschap. Charlotte en Bob trekken samen op en maken op soms hilarische wijze kennis met elkaars wereld en de taal en cultuur van Tokio.
Sofia Coppola bewijst met Lost in Translation dat ze de kunst verstaat om uitersten met elkaar te verbinden. De rust en de gehaastheid van Tokio, de westerse en oosterse cultuur, de wereld van Bob en de wereld van Charlotte. Al deze schijnbare tegenstellingen worden in deze film gevangen en verenigd. Het product is een ontroerend en voelbaar sfeerbeeld, waarin niet het verhaal centraal staat, maar de zinderende magie die kan opbloeien als twee mensen op dezelfde golflengte zitten.
Aan de oppervlakte speelt een dun verhaal over verveling en verwarring. Bob Harris draagt dit verhaal in zijn eentje en doet dat uitstekend, met verve en zonder dat het vervelend of verwarrend wordt. Maar onder dit dunne verhaal ligt een tweede wereld, een wereld van eerlijke verwondering, hoop en compassie zonder psychologisch of filosofisch gemoraliseer.
Geen prototype feel-good-movie of onderhoudend verhaal met final thoughts, maar een mooi beeld van een ontmoeting in een wereldstad. Je moet ervan houden. Dat de film reeds met 3 golden globes is onderscheiden en 4 academy-award nominaties in de wacht sleepte, betekent dat er meer mensen zijn die er zo over denken.
Toch moet me nog van het hart dat ik de muziek qua stijl niet goed bij de film vind passen. Elke scene wordt ondersteund met muzak-songs die te weinig onderscheidend zijn of zoetgevooisde syntesyser-loops die te vaak achter elkaar herhaald worden. Dat is zonde van de krachtige beelden. Als Coppola zich nog meer had willen onderscheiden, had ze die muziek, ter versterking van de film, compleet weggelaten. | 
