"FABULEUSE FILM !" Gezien in: Cinecitta, Tilburg d.d. 20-11-2002 Mooie vertolkingen in het ontroerende, intimistische liefdesverhaal dat speelt tussen leven en dood, tussen de choreografieën 'Café Müller' en 'Masurca Fogo' van Pina Bausch. Drie jaar hebben we moeten wachten op een opvolger voor 'Todo Sobre Mi Madre' (Gouden Palm voor Beste Regie op het Cannesfestival '99) van de Catalaanse filmmaker Pedro Almodovar.
Het geduld wordt echter ruimschoots beloond. Voor zijn nieuwe film 'Hable con ella' (Parle avec Elle) inspireerde hij zich op krantenartikels die gewag maakten van patiënten die uit een diepe coma ontwaakten.
Het resultaat is een verhaal over eenzaamheid en communicatie.
Bij de aanvang van 'Hable con ella' schuift een gordijn open. We krijgen een stukje te zien uit de dansvoorstelling 'Café Müller' van de Duitse Pina Bausch. In het publiek zitten twee mannen naast elkaar. Ze kennen elkaar niet. Het is Benigno, een jonge verpleger en Marco, een veertigjarige schrijver van reisverhalen. Gefascineerd kijken ze naar twee frêle, niet jonge dames gekleed in vederlichte jurkjes. Met gesloten ogen en gestrekte armen banen ze zich een weg tussen houten stoelen en tafels die hun bewegingsdrang boycotten. Dit alles gebeurt op de muziek van 'The Fairy Queen' van Henry Purcell. De hulpeloosheid en de expressieloze blik van de danseressen, brengt bij de mannen een mateloze ontroering teweeg. Ze denken aan hun geliefden. Enige tijd later ontmoeten de mannen elkaar opnieuw. Ditmaal in de privé-kliniek El Bosque waar Benigno werkt. Lydia, de vriendin van Marco, een professionele torero, ligt in een diepe coma na een ongeval tijdens een corrida. Benigno bevindt zich aan de zijde van een andere vrouw in coma, Alicia, een jonge danseres. In een kluwen van sentimentele gevoelens worden Marco en Benigno onafscheidelijke vrienden.
'Hable con ella' is een variatie op de eenzaamheid, de nood aan communicatie, ontmoetingen… en de vriendschap tussen twee mannen, met een totaal verschillend van karakter, die erin slagen hun dromen, ontgoochelingen en verwachtingen toe te geven. De vele scènes in de ziekenhuiskamer waar Benigno met zijn geliefde praat zonder respons te verwachten en rustig zijn tijd neemt om haar te verzorgen, leveren diepgaande emoties waar de regisseur op een verbazingwekkende manier zo complexloos mee omgaat. Ook laat hij ruimte voor onverwachte, dramatische situaties doorspekt met zwarte oneerbiedige humor en is zijn voorliefde voor het stierengevecht en de cinema duidelijk aanwezig. Briljant is zijn hommage aan 'The Incredible Shrinking Man' ('57) van John Arnold en legendarisch maakt hij het zeven minuten durende fictieve zwartwitfilmpje 'Amante Menguante' uit de stillefilmperiode waar een 'gekrompen' man een naakt vrouwelijk lichaam verkent en tenslotte haar geslachtsdeel binnentreedt.
Almodovars veertiende film, vol hartverscheurende zachtheid mondt uit in een oncontroleerbare emotionaliteit die extra versterkt wordt door de wondermooie fotografie van Javier Aguirresarobe (The Others) en de indringende muziek van Alberto Iglesias. Perfect identificeerbaar zijn ook de keuze van het kleurenpalet, nu eens vaal dan weer fel, en de door de regisseur en de art director zorgvuldig gekozen aangepaste locaties en een elegante en aantrekkelijke cameraregie. Pakkende vertolkingen zijn er van Dario Grandinetti en Javier Camara (Lucia y el sexo) als de huilende mannen en Leonor Watling (Son de Mar) en Rosario Flores als de comateuze vrouwen. Een gastrol is er voor Geraldine Chaplin die uitmuntend is als danslerares en Caetano Veloso die op een zeer kwijnende manier het wereldberoemde 'Cucurrucucu Paloma' brengt. | 
s
