Gezien in: Cinecitta, Tilburg d.d. 24-8-1999 Mijn ergste vrees werd bewaarheid. Deconstructing Harry! Woody Allen!!. Tot
overmaat van ramp zag ik bij de rest van de cast ook nog Billy Crystal
langskomen, ook niet een van mijn favoriete acteurs. Hoewel ik 'm de laatste
tijd toch goed te pruimen vind. En naast Woody Allen is hij zelfs een
verademing.
Woody Allen speelt in deze film -alweer- zichzelf. Een neuroot die absoluut
niet in staat is ook maar ŽŽn moment zijn mond te houden iemand anders aan
het woord te laten, laat staan naar iemand te luisteren. En hoewel ik deze
film heel graag erg slecht zou vinden zitten er toch ook betere momenten in.
Deze doen zich voor, hoe kan het anders, op momenten dat Woody Allen slechts
ŽŽn zin zegt. Zoals op het filmforum al werd vermeld wordt de film overeind
gehouden met one-liners.
De film is over het algemeen erg flets. De scene in de speelgoed winkel is
dan ook een verademing voor je ogen, de kleuren knallen plotseling het doek
uit, en de scene in de hel, waar alles een -džh- rode waas heeft. Geinig is
inderdaad om in de lift -op z'n Are you being servedsszzs- te horen waar
bijvoorbeeld TV dominees terecht komen en Advocaten die op tv verschijnen,
jammer vind ik dat het nog steeds moeilijk blijkt te zijn om iets origineels
met de hel te doen. Iedereen blijft maar de negen lagen opbouw gebruiken uit
Dante's Inferno, terwijl nu de paus heeft medegedeeld dat de hel niet
bestaat er toch een uitdaging ligt om er een keer iets unieks van te maken.
Deze film laat weer uitstekend zien dat Woody Allen een altijd zeurende
schlemiel is, genietend van zelfmedelijden, die nog immer met het al of niet
jood zijn worstelt. En hij geniet er van om dit iedere keer te laten zien.
Alle karakters die hij als schrijver Harry in deze film heeft bedacht worden
steeds echter en vertellen hem fijntjes wat hij fout doet, wat hij moet
veranderen en, nu komt het allerzwakste van de film, die raad volgt hij op
en er zit nog een happy end aan vast ook.
Zelfs de vrouwen in deze film komen er beroerd vanaf. Demi Moore ziet er nog
slechter uit dan in G I Jane, Kirstey Alley heeft een opgeblazen gezicht en
Elisabeth Shue ziet er flets uit, aleen Julia Louis-Dreyfus ziet er met
gitzwart haar lekkerder uit dan in Seinfeld. Ze lijkt hier wel 8 maanden
zwanger, veel realistischer dan in Look who's talking.
Niet gaan zien, tenzij je een Woody Allen fan bent, dan is het weer een puik
stukje eigengeilerei van Mister Woody "ik zet m'n vrouw buiten en trouw met
ons adoptie kind" Allen.
Nadien stevig gediscussieerd met de Vergruizers over het wel of niet goed
zijn van deze film. | 
