"Het kan niet altijd feest zijn." Gezien in: Filmhuis Den Haag, Den Haag d.d. 4-1-1999 Het kan niet altijd feest zijn. Central do Brasil van regisseur Walter Salles (makkelijk te onthouden: rijmt op stalles) mag dan in Berlijn de Gouden Beer gewonnen hebben, dat betekent nog niet dat het een goede film is. (In Hollywood mag hij het binnenkort opnemen tegen La vita e bella in de categorie niet-Engelstalige films. Ik ben blij dat ik niet in de jury zit.)
Het verhaal is tegelijk simplistisch en warrig. De oudere ex-lerares Dora (Fernanda Montenegro) scharrelt op het Centraal Station van Rio de Janeiro haar inkomen bij elkaar door voor analfabeten brieven te schrijven. Kosten:
één dollar voor het schrijven en nog eens één voor het posten. Omdat al haar klanten kennelijk te dom zijn om een brief op de bus te doen neemt iedereen het dure pakket, zodat Dora 's avonds met een stapel brieven naar huis gaat.
Ze bekijkt ze met haar vriendin, doet sommige op de post, verscheurt andere en doet weer andere in een laadje (waarom wordt niet duidelijk). Dan komt
een vaste klant van Dora onder een bus, haar zoontje Josue als wees achterlatend. Dora sommeert hem eerst op te donderen, neemt hem dan mee naar huis, verkoopt hem vervolgens aan een stel obscure adoptie-bemiddelaars en redt hem een dag later uit de klauwen van dezelfde griezels, vraag me niet waarom.
Daarna gaan ze in een aftandse bus op zoek naar de verdwenen vader van de kleine Josue. Vanaf dan verandert de film in een road movie en wordt het
verhaal steeds wezenlozer. Op een tussenstation piept Dora er tussenuit maar het knulletje wordt net op tijd wakker om ook de bus te verlaten en zich weer aan Dora op te dringen. Vervolgens krijgt ze sjans met een over-religieuze vrachtwagenchauffeur maar die schrikt zo van zijn vleselijke verlangens (of van de opdringerige Dora, dat kan ook) dat hij op zijn buurt het stel dumpt in the middle of nowhere.
Zo gaat het non-verhaal nog een tijdje door en het zal duidelijk zijn dat 1) de vader nooit gevonden wordt en 2) de brievenschrijfster en de straatjongen steeds meer naar elkaar toegroeien, waarbij vooral Dora zichzelf als het ware terugvindt. Het thema is zo uitgekauwd als maar mogelijk en Salles heeft de fantasie niet, er iets nieuws aan toe te voegen. Verder schakelt Dora vooral in het begin van de film haar geweten beurtelings aan en uit op een manier die ver van het dagelijks leven afstaat en daardoor eerder irritatie dan betrokkenheid oproept. Maar voor wie daar niet zo zwaar aan tilt valt er menig traantje weg te pinken, net als bij La vita e bella. Afwachten maar waar de jury het hardste om moet janken... | 
