Meningen over de film Big Fish

Wat is er mooier voor een regisseur dan een sprookjesachtig verhaal in geuren en kleuren op het grote doek te mogen brengen. Tim Burton (o.a. Batman) heeft daar met ‘Big Fish’ aardig zijn best op gedaan.

Een beetje in de sfeer van Forest Gump vertelt Will Bloom (Billy Coudup) in ‘Big Fish’ het levensverhaal van zijn vader Edward Bloom (Albert Finney). Die vader is een excentrieke man van grote heroïsche verhalen waarin feit en fictie nogal eens door elkaar heen lopen. Zoon Will houdt er een meer zakelijke levensstijl op na en probeert - als zijn vaders einde nadert - de scheidslijn tussen de feiten en fictie (tussen de man en de mythe) te ontdekken.

Als je van het levensverhaal van Bloom sr. alleen maar de feiten op een rij zet, krijg je een leuk verhaal, maar als je het verhaal vertelt op de manier zoals Bloom sr dat graag doet, dan wordt het pas echt leuk. En dus vertelt ‘Big Fish’ het ‘fantastische’ levensverhaal van Edward Bloom met Ewan McGregor in de hoofdrol als de jonge Edward Bloom en verder met alle franje en tierlantijnen, heksen, reuzen, spinnen en andere excentriekelingen. It doesn’t alwakes makes sense, but that’s the kind of story this is.

Zo ontvouwt ‘Big Fish’ zich tot een 110 minuten durend mooi verzonnen en bijna tijdloos verhaal dat grotendeels in flash backs aan de bioscoopbezoeker wordt gepresenteerd. Jammergenoeg maakt deze vorm de film weinig spannend. Veel scènes zijn daarmee redelijk voorspelbaar en enigszins cliché. Maar, als je niet teveel nadenkt en je lekker in deze sprookjeswereld laat meeslepen heb je een prima tijd.

Waardering: 

Ik heb Big Fish vandaag gezien hier in Amerika.

De film gaat over een man die aan het overlijden is, en zijn zoon die probeert zijn beeld van zijn vader aan de hand van zijn verhalen, in overeenstemming te brengen met wat de realiteit is. “Big Fish” maakt referentie aan de verhalen van de vader: visserslatijn, dus. En alhoewel de verhalen zijn ontzettend leuk en luchtig, de verhaal is veel meer over vader/zon en hoe zij met elkaar omgegaan hebben in het leven in vergelijking op het moment van doodgaan. Ik verpest het eind van de film voor je niet, maar op het moment van doodgaan moest ik echt huilen, was het zo mooi, was het zo van mijn eigen ervaring van mijn eigen vader. Misschien vind je ook wat in deze film in deze tijd.

Je hoeft geen Tim Burton fan te zijn om deze film goed te vinden. De film gaat heen een weer van de heden, de zogenoemde realiteit, en de "fantasie" wereld van de verhalen van de vader. Burton's bekende stijl is vooral te zien in de fantasie delen, maar hij heeft de "realiteit" delen in een schitterend, gevoelig manier hanteerd. Dit geeft mij het gevoel dat Burton wel de diepte heeft als regisseur om een volledig film te gaan maken dat wel "serieus" is.

Waardering: