Volveréis

Na 15 jaar als koppel besluiten Ale en Alex een feest te geven om hun scheiding te vieren, wat hun geliefden verbijsterd achterlaat.

Volveréis is een film waarin de personages geen ophef willen maken over hun scheiding en daarom besluiten het helemaal andersom te doen door een vrolijk scheidingsfeest te organiseren op de allereerste dag van de herfst.

De film biedt een revolutionaire kijk op het koppel, omdat het de zeden, gewoonten en stereotypen van een breuk omdraait en verschillende gedachten over veel onderwerpen zoals liefde, vriendschap en familierelaties naar voren brengt.

Het is een prachtige, complexe gedachte over scheiding samengevat in één zin: Volveréis als een uitspraak: "Jullie komen zeker weer bij elkaar" OF dezelfde zin maar met een vraagteken: "Volveréis? Zoals "Gaan jullie uiteindelijk weer bij elkaar komen?". Net als het werkwoord "volver" dat twee betekenissen heeft: omslaan (een pagina, een blad) of terugkeren (teruggaan).

Buiten de moderne houding is er een liefdesverklaring aan de dingen die er het meest toe doen in het leven. Er zijn veel verwijzingen naar Bergman, Truffaut in de regie, maar ook een knipoog naar de echte regisseur van Volvereis (Jonas Trueba) aangezien hij zijn eigen vader (Fernando Trueba, een bekende regisseur) regisseert die toevallig een belangrijk personage is in de film.

Voor mij is deze film erg ontroerend omdat hij er erg oprecht en persoonlijk uitziet. Het lijkt er bijvoorbeeld op dat de regisseur zijn eigen twijfels deelt over de montage en de relevantie van zijn film (de film die wij, toeschouwers kijken !) door de twijfels van de hoofdpersonages over hun lot te delen via de montage van HUN film die ze allebei proberen af ​​te maken... net als hun relatie die ten einde loopt !

Het is ook een zeer anti-conflictuele film, aangezien de hoofdpersonages nauwelijks ooit vechten of ruziemaken. Het is een hymne aan dialoog, aan liefde, aan respect. Het is zeer modern in zijn benadering van het paar. De twee delen gewoon hun gedachten met oprechtheid, ze houden op de een of andere manier van elkaar bij elke stap van hun denken, ondanks de twijfels die overal zijn, in één blik, één woord of één take.

Deze melancholische toon past bij het keerpunt in hun leven, precies op het moment dat ze een nieuw blad moeten omslaan, een nieuw hoofdstuk moeten beginnen, een nieuw seizoen moeten beginnen, net als deze nogal trieste, onzekere en eindigende zomer in Madrid.

Het is ook een film over onzekerheid, over een stel zijn na 15 jaar relatie, over de middelbare leeftijdscrisis en de twijfels die dat met zich meebrengt. Op de vraag: ben je gelukkig? De een antwoordt ja en de ander zegt nee, maar beiden lijken spijt te hebben van hun eigen antwoord direct nadat ze het hebben uitgesproken.

Dan begrijpen we dat ons leven in het algemeen is als het monteren van een film, en alles kan op zijn kop worden gezet, het begin kan een einde worden, en met iemands beslissing kan het andersom zijn.