Dolce

e documentairevorm wordt gebruikt als een kader om het diepe inzicht te onderstrepen in de biografische vertelling. Hierbij wordt video gebruikt als een intieme manier om in de innerlijke wereld van de karakters door te dringen. De dramatische gebeurtenissen in het leven van de familie Shimao vormen het landschap waarin de essentie van zijn reflecties op Japan en het Japanse volk worden getoond. De verhaallijn is een lyrische monoloog van de heldin, Miho Shimao, de vrouw van de schrijver, die met haar gehandicapte dochter op een onbewoond eiland in de oceaan leeft, ver weg van al het onbekende. Het drama van zelf-onderzoek naar haar persoonlijkheid blijkt de belangrijkste bezigheid te zijn in het leven van deze vrouw, een leven waarin daden veel minder betekenen dan emoties. In impressionistische pennenstreken schetst de filmmaker de contouren van een herinnering, het contrast van gevoelens, de nuances van de psyche, als in een lyrisch stuk muziek, teder, dolce.