William S. Burroughs

William S. Burroughs is samen met schrijver Allen Ginsberg de eerste exponenten van de zogenaamde Beat Generation. Hij valt op door zijn bi-seksualiteit, zijn drugsexperimenten en zijn vele samenwerkingen met andere kunstenaars. Zo is hij veelvuldig te zien en te horen op film. Zijn werk is voornamelijk semi-autobiografisch.

Hij groeit op in een rijk gezin in St. Louis, VS, hij begint al met schrijven in zijn puberteit en gaat Engelse letterkunde en antropologie studeren aan de Harvard universiteit. Hij wordt afgekeurd voor de marine 1942 en raakt in een depressie en vertrekt na zijn herstel naar New York en leert woont al snel samen met Joan Vollmer (wie hij later in een dronken bui doodt) en delen een appartement met Jack Kerouac en zijn vrouw Eddie Parker. Al snel raakt hij verslaafd aan morfine, een levenstijl die hij financiert door heroïne te verkopen. In deze tijd schrijft hij 'Junkie' en 'Queer'.

Hij en zijn vrienden vormen een groep, die later aangeduid wordt als de Beat Generation. Een groep jonge schrijvers uit de jaren '50 van de vorige eeuw die zich kenmerken door thematiek — anti-kapitalistisch, vrije seks propagerend en tegen het burgerlijk leven schoppend — en drugsgebruik.

In 1953 zit hij in allerlei juridische problemen en hij vlucht naar Tanger, Marokko. Hij werkt ruim vier jaar aan een roman, de laatste jaar bijgestaan door Ginsberg en Kerouac wat uiteindelijk in 1958 het licht ziet als 'Naked Lunch', wat zijn doorbraak betekent. Het roman valt op vanwege de niet-lineaire stijl. Het boek lijkt een voorbode te zijn van latere plagen als AIDS, crack, maar ook fenomenen als liposuctie en autocratische ongevallen. Later experimenteert hij ook nog met het zogenaamde cut-up technique, waarmee hij zich als een soort voor-vader van de latere post-modernisme manifesteert. Hierna volgen al snel 'The Soft Machine' (1961), 'The Ticket That Exploded' (1962) en 'Nova Express (1963).

Burroughs verhuisd naar een hotel in de Quartier Latin in Parijs en in 1966 gaat in Londen afkicken, waar hij uiteindelijk ook zes jaar verblijft. Terug in de VS verandert hij weer van stijl en schrijft 'The Wild Boys' (1971). In 1983 schrijft de band Duran Duran een nummer bedoeld voor de score van de verfilming van het boek, een film die niet gemaakt werd. Dit boek blijkt de inspiratie te zijn voor de creatie van David Bowie 'Ziggy Stardust'.

In deze tijd flirt hij een tijdje met de 'Scientology kerk'. In 1974 vestigde hij zich definitief weer inde VS en raakt bevriend met Andy Warhol, John Giorno, Lou Reed, Patti Smith en Susan Sontag. Hij werkt samen met Dennis Hopper aan een scenario voor 'Junky', maar gaan uiteindelijke ruzie uit elkaar.

Vanaf de jaren '80 werkt hij regelmatig samen met artiesten als Laurie Anderson, Throbbing Gristle, Disposable Heroes of Hiphoprisy en Ministry. Ook is hij te zien in de film Drugstore Cowboy van Gus van Sant (1989) en de als onverfilmbare Naked Lunch wordt uiteindelijk succesvol verfilmd door regisseur David Cronenberg.

Vanaf 1979 raakte hij weer verslaafd aan heroïne tot aan zijn dood, door een complicatie van hartproblemen.

Hij wordt vaak opgevoerd als invloed van allerlei popsterren, zoals The Beatles "Thin White Rope". Hij werkte ook samen met popartiesten zoals Frank Zappa, Nirvana, Remake en U2.
Hij probeerde ooit eens een filmscript te schrijven 'Blade Runner (a movie)', gebaseerd op het werk van Alan E. Nourse, later wordt de titel 'Blade Runner' gekocht voor de verfilming van het roman 'Do Androids Dream of Electric Sheep' als Blade Runner door Ridley Scott in 1982.