The Space Between Us recensie

'Uit de toon'

Gardner (Asa Butterfield) is de eerste mens die op Mars is geboren. Toch verlangt hij naar de aarde waar hij nooit een voet op heeft gezet. Een fascinerend uitgangspunt, wat zich helaas niet vertaalt naar een fascinerende film.

22-2-2017 Door: Elise van Dam

Als je naar een film gaat, neem je altijd verwachtingen mee. Zelfs al zijn ze spaarzaam. Voor ik Peter Chelsoms The Space Between Us zag, had ik enkel de poster gezien. Ik wist niets over het verhaal, maar toch nam ik door die poster alleen al verwachtingen mee. Door het ruimtepak dat de jongen draagt, zijn licht gebogen houding die ernst en overpeinzing uitstraalt, de helm in zijn hand. En het grasland waar hij in staat in combinatie met het tegenlicht achter hem herinnerden me zelfs aan een promotiefoto van Interstellar.

Dat The Space Between Us in feite een tienerfilm is die zich voornamelijk op aarde afspeelt en regelmatig op de lach speelt, had ik eerlijk gezegd niet zien aankomen. En zelfs de makers lijken niet helemaal zeker van de toon van de film. Er wordt gezocht naar een balans tussen olijke avontuurlijkheid en oprechte ontroering, tussen humor en diepe ernst. Dat blijkt wel uit de rijkelijk rondgestrooide verwijzingen naar Wim Wenders’ "Der Himmel über Berlin", die suggereren dat Chelsom wel degelijk een verhaal met gewicht wil vertellen.

The Space Between Us (c) The Searchers

Die film ging over een engel die er van droomt als mens te leven en zich uiteindelijk vrijwillig naar de aarde laat vallen om daar een sterfelijk bestaan te gaan leiden en, vooral, de liefde te omarmen. Met wat fantasie kun je inderdaad een parallel zien met Gardner, die wel hoort over het leven op aarde, er zelfs de tekenen van rond zich heen ziet, maar er niet heen kan. Er geen deel van is.

En ook Gardner wordt uiteraard verliefd wanneer hij op aarde landt. Op Tulsa (Britt Robertson), een eigenzinnig en eenkennig meisje met wie hij al contact had vanaf Mars, haar wijsmakend dat hij door een zeldzame ziekte aan huis gekluisterd was. Het is het klassieke gegeven van twee buitenbeentjes die zich niet begrepen voelen door de wereld rond hen, maar wel door elkaar. Samen gaan ze op zoek naar de vader van Gardner, terwijl de NASA de achtervolging op hem inzet.

Er zit een enorme willekeur in de reacties van Gardner op de aardse aspecten en gewoonten die hem allemaal zo onbekend zijn. En wanneer hij wel reageert is dat met zo’n grote reactie dat de momenten waarin hij nauwelijks verbaasd lijkt des te meer opvallen. Probeer het je voor te stellen: dat het enige wat je kent een kleine kolonie op Mars is en je plotseling geconfronteerd wordt met het menselijk bestaan op aarde. Maar The Space Between Us doet veel te weinig met dat gegeven en in plaats daarvan bestaat een groot deel van de film uit een luchtig achtervolgingsavontuur, waarbinnen de emotionele scènes zeer uit de toon vallen. Om over die verwijzingen naar Wenders’ meesterwerk maar niet te spreken.