The Red Turtle recensie
'Een ware parel'
The Red Turtle was dit jaar op het filmfestival van Cannes te zien waar het de Prix spécial du certain regard won. De film is nu in Nederland te zien en het is een ware parel.
6-7-2016 Door: Quirijn Foeken
The Red Turtle recensie
Dank voor je hulp.
The Red Turtle opent met een beeld van een woeste zee waarin een man drijft. Wie is dit? Waar is zijn schip? Waar komt hij vandaan? We weten het niet. Hij spoelt aan op een eiland waar niet veel meer is dan krabben, een bos en wat schildpadden. De man is teneergeslagen door de situatie maar vastbesloten om het eiland te verlaten. Hij bouwt van boomstammen een vlot. Maar dan wordt zijn vlot vernietigd door een enorme rode schildpad. Bij poging twee en drie gebeurt hetzelfde.
Het lijkt erop dat de schildpad de man niet wil laten vertrekken. De man moet zich berusten in zijn lot. Vanaf dat moment wordt de film mysterieus. Ik laat even in het midden hoe, maar er verschijnt een vrouw op het eiland en ze beginnen een gezin en bouwen hun leven op.
Wat kan je zeggen over The Red Turtle terwijl in de film helemaal niets wordt gezegd? Wat kan je uitleggen over een film die drijft op mysterie? Teveel analyse doet misschien meer afbreuk aan de film dan goed is. Ik kan je alleen maar aanraden om de film te gaan zien, de beelden in je op te nemen en het mysterie te accepteren zoals het is. Je kan de film betekenis geven als je dat wil: voor mij laat de film zien dat het leven altijd doorgaat. Een babyschildpad kan sterven op het strand maar dient dan als voer voor een vogel. Een vloedgolf kan een bos vernietigen maar de natuur bouwt zichzelf weer op.
The Red Turtle is een productie van de befaamde Japanse Studio Ghibli. De studio heeft echter voor het eerst een niet-Japanse regisseur ingeschakeld: de in London-woonachtige Michael Dudok de Wit, die eerder een Oscar won met de korte film Father and Daughter. Dudok De Wit schreef vervolgens het scenario met de Franse Pascale Ferran, die eerder Bird People maakte. Die internationale samenwerking is terug te zien: de film heeft zeker iets Japans terwijl de animatie er vooral 'Frans' uitziet. Toch zie je ook weer de onmiskenbare hand van Michael Dudok De Wit erin. Het eindresultaat is een schitterende animatie, met erg mooie muziek: één van mijn favoriete films van het jaar tot nu toe.
en abonneer je op onze nieuwsbrief.