Waardering 2.5/5

The Hateful Eight recensie

'Matig'

Quentin Tarantino is zo'n regisseur wiens films je als filmliefhebber gezien moet hebben. Als hij dus met een nieuwe film komt dan moet ik daar sowieso heen, ook al vond ik alles na Kill Bill nogal tegenvallen. Weet Tarantino me met The Hateful Eight weer voor me te winnen?

5-1-2016 Door: Quirijn Foeken

Tarantino met zijn cast (c) eOne

Na Inglourious Basterds en Django Unchained begeeft Tarantino zich met The Hateful Eight wederom op het westernpad. Maar waar de vorige films vooral refereerden aan de western is The Hateful Eight op het eerste gezicht een échte western: de setting, muziek van Ennio Morricone en heel veel pistolen.

In The Hateful Eight komt de premiejager Marquis Warren, gespeeld door Samuel L. Jackson, vast te zitten in een sneeuwstorm. Dan komt zijn collega John Ruth (Kurt Russell) langs met een koets met daarin zijn premie: de moordenaar Daisy, gespeeld door Jennifer Jason Leigh. Warren weet, na veel getouwtrek en heen-en weer gepraat, John Ruth ervan te overtuigen hem mee te nemen in zijn koets en te gaan schuilen bij Minnie's Haberdashery. Daar zullen ze wachten tot de storm voorbij is en doorreizen naar Red Rock, het doel van hun reis. Onderweg komen ze de nieuwe sheriff van Red Rock mee en hij sluit zich ook aan bij het gezelschap. Aangekomen bij Minnie's Haberdashery is Minnie nergens te bekennen maar er zijn wel vier anderen aanwezig. Dat maakt het totaal op acht personen en vanaf dat moment begint de film pas echt.

The Hateful Eight begint erg mooi: een prachtig in beeld gebracht sneeuwlandschap, een ondergesneeuwde crucifix onder begeleiding van goede muziek van maestro Ennio Morricone. Helaas wordt het daarna al snel flink minder. Tarantino's films staan bekend om zijn lange mono- en dialogen maar in een film als Pulp Fiction ging dat razendsnel en zat het vol met verwijzingen naar popcultuur. In The Hateful Eight hebben we ook lange teksten maar hier duurt dat geouwehoer vooral erg lang. Voordat we eindelijk met de koets in de Haberdashery zijn aangekomen is er al minstens een uur voorbij.

Als dan eindelijk de acht personages tezamen zijn komt de film wat meer tot leven. Niemand vertrouwt elkaar of heeft nog appeltjes met elkaar te schillen. Dat leidt weer tot veel dialogen, monologen, kwinkslagen en meer gepraat. Wat betreft grijpt Tarantino terug op zijn eerste film Reservoir Dogs: een hoop personages in een kleine ruimte met veel gescheld en bloederig geweld tot gevolg. En bloederig wordt het: vooral het compleet gestoorde personage van Jennifer Jason Leigh moet het ontgelden: ze komt steeds meer en meer onder het bloed te zitten, dat van haar of van anderen. Dit alles leidt tot een zeer gewelddadige apotheose die over-the-top is maar toch wel goed werkt.

The Hateful Eight heeft veel pre's: de muziek, de beelden, en de genre-doorbrekende stijl van Tarantino. Daarnaast is de film veel minder tongue-in-cheek dan de vorige films. Toch is The Hateful Eight vrij matig: de film is langdradig, saai. De personages zijn, hoewel vaak goed gespeeld, niet memorabel. De teksten blijven maar doorgaan en missen de kenmerkende humor om er goed te van kunnen genieten. Bovendien is the Hateful Eight een herhalingsoefening van eerder en beter werk.

Maar toch, het blijft Tarantino dus als liefhebber vind ik dan toch dat je hem gezien moet hebben.