Recensie Valerian and the City of a Thousand Planets

'Luc Besson gooit alle remmen los'

Valerian and the City of a Thousand Planets gaat de boeken in als de duurste onafhankelijke film ooit. Luc Besson wist het budget (200 miljoen euro) bijeen te schrapen zonder filmstudio en daardoor ook zonder bemoeienis. En dat betekent dat alle remmen los gaan.

26-7-2017 Door: Elise van Dam

Al in de eerste vijf minuten van de film zien we een scala aan ruimtewezens als we in vogelvlucht de expansie van ruimtestation Alpha zien. Vertegenwoordigers van talloze planeten hebben zich hier verzameld om kennis te delen.

Vervolgens worden we als toeschouwer op een planeet gedropt die eruit ziet als een net wat te gelikte reisfolder waar mensachtige buitenaardse wezens harmonieus samenleven. Lang, slank en met perfecte jukbeenderen doen ze denken aan de Na'vi uit James Camerons Avatar en net als op Pandora wordt ook hier de idylle ruw verstoord en eigenlijk laat zich dan ook al raden wie daar verantwoordelijk voor zijn.

Dane DeHaan en Cara Delevingne (c) Independent

Wat zich dan ontvouwt is een flinterdun plot waarbinnen tijd-ruimteagenten Valerian (Dane DeHaan) en Laureline (Cara Delevingne) van de ene toevalligheid naar de volgende hoppen tegen spectaculaire decors vol bizarre wezens en nog bizarder personages (denk aan Rihanna als gedaanteverwisselende nachtclubdanseres en Ethan Hawke als haar cowboy-minnende baas). Het is echter niet eens zozeer dat al dat visuele spektakel moet afleiden van de magere plot als wel dat die afleiding de film is.

Besson is een man van stijl, iets wat hij al toonde in zijn post-apocalyptische debuutfilm "Le dernier combat", waarin nauwelijks een woord wordt gesproken en de personages archetypes zijn die als “l’homme” en “le brute” worden aangeduid. Valerian ligt in het verlengde van die film en is er tegelijk de antithese van. De wereld in Le dernier combat is verlaten en vies, gefilmd in sober zwart-wit. Valerian barst daarentegen uit zijn visuele voegen van de knallende kleuren en tot in elk hoekje met details volgestouwde shots. En toch zijn de films verbonden door de grenzeloze inventiviteit waarmee Besson die werelden bouwt.

Bij Valerian baseerde hij zich daarvoor op de Ravian-comics van Pierre Christin en Jean-Claude Mézières. Diezelfde Mézières leverde eerder ook ontwerpen voor Bessons The Fifth Element. Dat de stijl van Valerian herinnert aan die ook al knotsgekke sciencefictionfilm is dan ook niet verwonderlijk. (Naar verluidt was het overigens ook tijdens het maken van die film dat Mézières Besson aanmoedigde om Ravian te verfilmen.)

En er zijn meer overeenkomsten. Want net als The Fifth Element verdeelt ook deze film de critici, inclusief een aantal vernietigende recensies in de Amerikaanse pers. Ik kan alleen zeggen wat ik gezien heb en dat is een sciencefiction-spektakel dat even maf als vermakelijk is. Een film die zich niet in bochten forceert om clichés en platte oneliners te ontwijken, geen pogingen doet z’n eigen ridiculiteit te ontkennen. En juist dat maakt het een plezierige blockbuster.