Recensie Tiempo Compartido

Afbrokkelende mannelijkheid op rand van waanzin

De man blijkt fragiel in Sebastian Hofmanns Tiempo Compartido. De film is een satire op consumentisme, maar misschien wel net zozeer op het bouwwerk van het patriarchaat.

27-7-2018 Door: Elise van Dam

Cassandra Ciangherotti en Luis Gerardo Mendez in 'Tiempo Compartido'.

Eva (Cassandra Ciangherotti) en Pedro (Luis Gerardo Méndez) denken met hun dochtertje een heerlijk weekje door te gaan brengen in Vistamar, een all-inclusive vakantieresort gebouwd op de belofte van een stralende zon, hemelsblauw zwembad en glimlachende medewerkers. Een paradijs. Maar al snel borrelt het gevoel op dat er iets mis is met dit hotel. Dat onder dat glinsterende oppervlak sinistere geheimen schuilgaan.

Het eerste haarscheurtje in de idylle ontstaat wanneer er op de avond van aankomst plots een tweede gezin voor de deur staat. Het time share-principe wordt zo wel erg letterlijk wanneer de twee gezinnen besluiten hun huisje (en dus ook vakantietijd) te delen. Eva en dochterlief weten zich daar al snel naar te voegen, maar Pedro niet. Hij ergert zich aan de joviale familie, aan het gemak waarmee zijn vrouw en dochter zich aan de situatie aanpassen en misschien wel vooral aan zijn eigen onvermogen nog iets van controle te houden over die situatie.

Daar doorheen verweeft Hofmann de verhaallijn van het echtpaar Andres (Miguel Rodarte) en Gloria (Montserrat Marañon), die beide werkzaam zijn in het hotel. Terwijl hij letterlijk steeds verder wegzakt in de kelders van het complex, klimt zij steeds verder op onder het nieuwe management. Wat deze verhaallijnen delen is dat we het conventionele beeld van mannelijkheid zien afbrokkelen. Pedro is met zijn gebroken voet een groot deel van zijn bewegingsvrijheid kwijt en moet toezien hoe zijn vrouw en dochter de hunne volop benutten. En de situatie van Andres en zijn vrouw, waar vooral Andres mee worstelt, is een omdraaiing van de traditionele rollen in het huwelijk.

Intussen groeit het gevoel van onbehagen. Bij de personages en bij de kijker. De vormgeving van de film is prachtig, met uitgesproken kleuren en uitgebalanceerde shotcomposities. Maar ook hier zijn er soms ineens disruptieve elementen, zoals een flamingo die ergens opduikt waar hij niet thuishoort of de onverhoedse muzikale erupties van Giorgio Giampà. Het spel van de acteurs zit regelmatig op het randje van karikatuur, waarmee ook de op de loer liggende vervreemding wordt benadrukt. Alsof iedereen zomaar over dat randje de waanzin in kan kukelen.

Die secuur opgebouwde vervreemding doet vermoeden dat er wordt toegewerkt naar een grote onthulling van het mysterie. Dat dat niet gebeurt, voelt wat onbevredigend, maar is tegelijk de crux. Het houdt de mogelijkheid open dat het slechts in de geesten van de twee mannen is dat die duistere onderbuik van het resort bestaat. In plaats van er overtuigd van te raken dat hun vrouwen door het resort zijn betoverd, zouden ze misschien gewoon moeten leren in staat te zijn te accepteren dat hun echtgenotes onafhankelijk van hen carrière kunnen maken of plezier kunnen hebben.