Recensie The Children Act

“It’s a court of law, not of moral”, zegt rechter Fiona Maye stellig. Maar kun je dat ook volhouden in het echte leven? Het is een centrale vraag in The Children Act.

19-9-2018 Door: Elise van Dam

Stanley Tucci en Emma Thompson in The Children Act © 2018 CinèArt

Fiona May (Emma Thompson) is een rechter van het Hooggerechtshof, gespecialiseerd in gezinszaken. Dan krijgt ze een zaak op haar bureau geworpen van een zeventienjarige jongen met leukemie. Om hem al zijn medicijnen te kunnen geven, is er een bloedtransfusie nodig, maar zowel de jongen als zijn ouders weigeren dat. Ze zijn jehova’s en bloed wordt binnen hun geloof beschouwd als de drager van de ziel. Dat vermengen met het bloed van een ander is verboden. Omdat de jongen nog (net) minderjarig is, is het aan de rechter om te beslissen of het ziekenhuis de transfusie mag doorzetten.

Tegelijk met deze zaak krijgt Fiona op het thuisfront ook te maken met een dilemma wanneer haar man Jack (Stanley Tucci) verklaart dat hij een affaire wil. Fiona’s werk heeft het huwelijk van de twee doen verzanden in een passieloos samenleven. Fiona lijkt de zaak van de 17-jarige jongen aan te grijpen ter afleiding, maar wanneer deze Adam Henry (een sterke Fionn Whitehead) zich andersom ook aan Fiona vastgrijpt, wordt de grens tussen persoonlijk en professioneel steeds vager en moet Fiona haar op de wet gestoelde stelligheid heroverwegen.

De film is gebaseerd op een roman van Ian McEwan, wiens werk veelvuldig verfilmd is. Eerder dit jaar was in Nederland nog de verfilming van zijn On Chesil Beach te zien. Dat regisseur Eyre bij McEwan uitkomt is ook niet voor het eerst. Eerder schreef McEwan het script voor Eyre’s "The Ploughman’s Lunch". McEwan schrijft aan de hand van toegankelijke personages over morele dilemma’s en is niet bang voor een scheutje sentiment. Wel ligt bij verfilmingen van zijn werk braafheid een beetje op de loer. Wat in mijn ogen een verfilming als Atonement zo goed maakt, is dat Joe Wright in zijn adaptatie scherpe en cinematografisch interessante regiekeuzes maakte, waarmee hij die braafheid wist te omzeilen.

Richard Eyre laat dat na. Elke keuze, van de muziek tot de shotkeuzes is veilig. Daarbij komt dat er een aantal nutteloze scènes in de film zitten, zoals een flashback naar een moment in het huwelijk van Fiona en Jack waarin alles nog koek en ei was, inclusief zacht licht en soft focus. Het is de enige flashback en valt daarmee uit de toon, maar vooral is het overbodig, omdat Tucci en Thompson in hun spel al voelbaar maken wat er eens was tussen de twee. Ook zijn bepaalde plotelementen uit het boek overgenomen, maar worden niet uitgewerkt. Zo blijkt Fiona de sloten van het huis te hebben vervangen nadat Jack is vertrokken. Een nogal ingrijpend besluit, maar wat haar daartoe brengt blijft onduidelijk. En consequenties zijn er ook niet, want Jack begint er niet over.

Maar gelukkig is daar Emma Thompson. Het is haar performance die de film bijeen houdt en zij weet wel de nuance en complexiteit te brengen in haar rol, die het script soms mist. En het is haar aanwezigheid die een aantal scènes boven de vlakke regie van Eyre doet uitstijgen en de film toch een aantal gedenkwaardige momenten geeft.