Recensie My Generation

“My generation demanded a new beginning”

“My generation demanded a new beginning”, zegt Michael Caine aan het begin van deze documentaire, waarin hij ons meeneemt naar het decennium van zijn jeugd en überhaupt het decennium van de jeugd: de jaren zestig. De jaren van minirokjes, The Beatles en flower power.

7-6-2018 Door: Bioscoopagenda

Michael Caine

Het is evident dat de sixties een belangrijk keerpunt vormden in twintigste eeuw. Vooral in het door klassen gedomineerde Groot-Brittannië was de revolte van de jeugd tegen de gevestigde orde baanbrekend. De opkomst van Caine als acteur viel daarmee samen. Hij, geboren als Maurice Micklewhite, kwam uit een typisch working class gezin en zijn acteerambities leken onverenigbaar met zijn cockney-accent. Maar hij was vastbesloten juist die achtergrond niet te verloochenen. Hij wilde Cockney-personages naar het witte doek brengen en ook daar de hegemonie van de upperclass doorbreken.

In theorie lijkt die parallel tussen de beginstappen van Caine’s carrière en de bredere maatschappelijke ontwikkelingen in de jaren zestig een goed uitgangspunt voor een documentaire, maar in de praktijk weet regisseur David Batty er geen organisch geheel van te maken. Michael Caine is een fantastische verteller, heerlijk Brits onderkoeld en tikkeltje guitig, maar hij krijgt niet de kans dat te etaleren. In plaats dat Batty hem vrijuit anekdotes laten vertellen, werkt hij een script af dat vooral dienstbaar is aan de vele (toegegeven, vaak fantastische) archiefbeelden die de makers opdoken. Het is een stramien dat niet werkt bij een documentaire over een decennium waarin juist alles losgegooid werd: de moraal, het klassensysteem, de heupen.

Maar het grootste probleem van My Generation is dat de jaren zestig zich niet in krap negentig minuten laten proppen. Een aantal grootheden uit het decennium gaan met Caine in gesprek. Onder meer Twiggy, Paul McCartney en Marianne Faithful laten hun licht schijnen over deze roerige periode in de Britse geschiedenis. Veel nieuwe dingen hebben ze niet te zeggen, of daar is de tijd niet voor. De enige wijze waarop we ze zien is op archiefbeelden uit de jaren zestig. Het lijkt een keuze die ruim baan geeft om het archiefbeeld te laten spreken, maar het heeft een interessante bijbetekenis. Alsof het beeld van deze mensen nu – inmiddels uiteraard op leeftijd – de roze blik op de sixties teniet zou doen.

Want ook al wordt er wel kort stilgestaan (of eigenlijk kun je het nauwelijks stilstaan noemen) bij de minder bloemrijke kanten van het decennium, zoals de slachtoffers die het vele drugsgebruik eiste, is My Generation vooral een nostalgische trip down memory lane voor Caine en consorten. Dat levert genoeg fijne beelden – en muziek uiteraard – op (laten we wel wezen: de sixties waren ontzettend cool), maar beklijven wil het niet en een echt toegevoegde waarde aan alle documentaires en films die er al zijn over dit decennium, is er helaas niet.