Waardering 4/5

Recensie Call Me By Your Name

Totaal overgeleverd aan een onmogelijke, geheime liefde

Regisseur Luca Guadagnino dingt met zijn film — over ontluikende liefde van een tiener — mee naar allerlei prijzen en overal verschijnen er jubelende recensies. BiosAgenda gaat zelf op onderzoek uit.

11-1-2018 Door: Paul van de Geijn

Dr. Perlman stelt Oliver voor aan zijn zoon Elio.

Een jonge Duitse ridder is waanzinnig verliefd op een prinses. Maar ondanks hun vriendschap, of juist door die vriendschap, durft hij die liefde niet te uiten. 'Reden oder sterben', is de keuze waarvoor de ridder staat. Spreekt hij zijn grote liefde uit, of sterft hij?

Het is zeer toepasselijk dat de moeder van hoofdpersoon Elio juist dit oude verhaal aan hem voorleest tijdens een lome avond in hun Italiaanse zomerhuis. Net als de ridder is Elio namelijk gevangen in een verlammende, schijnbaar onmogelijke liefde. En ook hij krijgt het niet voor elkaar die liefde uit te spreken.

Call Me by Your Name van regisseur Luca Guadagnino is gebaseerd op het gelijknamige boek van schrijver André Aciman. De film gaat over Elio (Timothée Chalamet), een 17-jarige Amerikaanse jongen die in 1983 met zijn ouders een zomer doorbrengt in hun vakantiehuis in Noord-Italië. Daar ontmoet hij Oliver (Armie Hammer), de onderzoeksassistent van Elio's vader Dr. Perlman (Michael Stuhlbarg).

Irritatie
In eerste instantie wekt Oliver irritatie op bij Elio. Hij is zelfverzekerd, elegant en cool, hij mengt zich moeiteloos in allerlei sociale cirkels en met zijn charmes en diepe, geruststellende stem neemt hij iedereen voor zich in. Bovendien gaat hij plagerig en achteloos met Elio om. En dan zijn nonchalante afscheidsgroet: 'Later!'

Maar omdat ze toch met elkaar opgescheept zitten, trekken ze steeds met elkaar op. Ze gaan uit zwemmen, fietsen door eeuwenoude stadjes in de zonovergoten Povlakte en dagen elkaar intellectueel uit. Langzaam ontstaat er een diepe vriendschap, die, in ieder geval van Elio's kant, overgaat in een overdonderende, verwarrende verliefdheid. Hij durft zijn liefde echter niet bekend te maken. Immers is hij minderjarig en Oliver een stuk ouder, werkt Oliver voor zijn vader en - wellicht het allerbelangrijkst - wijst Oliver hem misschien wel genadeloos af! Ook heeft hij er moeite mee aan zichzelf toe te geven dat hij er zulke tegennatuurlijke gevoelens op na houdt.

Schijnproblemen
Call Me by Your Name is een film die ik in eerste instantie probeerde te haten. Waarom zou ik me moeten interesseren voor de schijnproblemen van deze zeer elitaire mensen, die jong, knap, rijk, intellectueel en cultureel onderlegd zijn? Elio en Oliver hebben werkelijk alles mee.

De reden dat ik de film niet haat, maar er zelfs nog dagenlang met een bitterzoet gevoel aan terugdacht, is juist het contrast tussen het elitaire, intellectuele, en de onweerstaanbare emoties die dat soort zaken totaal onbelangrijk maken. Want hoe knap en sociaal vaardig je ook bent, als je hopeloos naar iemand smacht doet de rest er nauwelijks meer toe.

Fel opflakkerende lust
Dat de film zo'n indruk maakt ligt voor een groot deel aan de acteurs. Timothée Chalamet brengt de stortvloed aan onbedwingbare gevoelens die Elio ervaart zo natuurlijk over, dat je niks anders kan dan je ermee identificeren, ongeacht je geaardheid of je sociale status. Als Elio zich bijvoorbeeld geen raad weet tijdens de eerste nachtelijke ontmoeting met Oliver, laat hij zich als een hulpeloos kind in diens armen vallen, maar al snel flakkert de lust fel op. Armie Hammer is op zijn beurt geloofwaardig als de onbereikbare, coole Oliver, die zich gedurende de film op een subtiele manier steeds meer blootgeeft.

De andere acteurs leveren ook prima werk, met name Esther Garrel, die aan Elio als vriendje een kat in de zak heeft. Als je haar verdriet ziet zodra ze dit in de gaten heeft, begrijp je precies hoe ze zich voelt.

Nostalgisch bad
Wat Call Me by Your Name verder nog bijzonder maakt zijn de soundtrack en de vormgeving. De film brengt het gevoel van een Italiaanse zomer in de jaren tachtig zeer getrouw over, al is het wel een gestileerde versie van de werkelijkheid. De muziek van Sufjan Stevens en de dromerige jarentachtigdisco van The Psychedelic Furs dompelen je onder in een nostalgisch bad. Het is deze combinatie van sentimentele nostalgie en smachtende liefde die de film je zo doet raken. En natuurlijk de hitsige scène met de abrikoos...