Logan Lucky recensie

Vier jaar nadat hij de filmwereld vaarwel zei, keert Steven Soderbergh terug naar het grote scherm met een aanstekelijke heist-komedie.

22-8-2017 Door: Elise van Dam

Logan Lucky is in veel opzichten de antithese van Steven Soderberghs Oceans-reeks. Geen netjes gekapte, in strak pak gestoken criminelen dit keer, maar mannen met vette Zuidelijke accenten die versleten T-shirts dragen en boxers met de Amerikaanse vlag. Geen decadent casino, maar de kluis onder een NASCAR-racebaan. Geen technologische snufjes, maar een plastic zak en gummibeertjes. Geen tot in detail doorgesproken plannen, maar een lijstje met regels op de koelkast waarvan de belangrijkste luidt: “shit happens.”

(c) DFW

Maar wat de films gemeen hebben zijn het vakmanschap van Soderbergh en een (althans, als we ons even tot de eerste Oceans-film beperken) sterk script. Dat laatste is bij Logan Lucky direct een klein mysterie. Volgens de credits is het script geschreven door debuterend scenarist Rebecca Blunt, maar onder meer The Hollywood Reporter opperden dat deze uit het niets gekomen Blunt niet bestaat en een pseudoniem is, mogelijk voor Soderbergh zelf. Op de vraag van Vanity Fair wie zij is, antwoordde Soderberg: “a ghost”, om vervolgens te zeggen dat ze een journalist uit West Virginia is en een vriendin van zijn vrouw.

Hoe het ook zij, dat script is een belangrijke sleutel tot de vermakelijkheid van deze film. Jimmy Logan (Channing Tatum) verliest zijn baan als bouwvakker in het NASCAR-stadion en vat daarna samen met zijn broer Clyde (Adam Driver), die in Irak een deel van zijn arm verloor, het plan op om de kluis onder het stadion te plunderen. Het is een besluit dat wordt genomen zonder dat tijd wordt verspild aan innerlijke conflicten en gewetensvragen.

In plaats daarvan werpt Soderbergh ons in de actie, welbewust doorspekt met stereotypes en clichés. Alsof NASCAR niet genoeg is, is er ook nog een festival waar met wc-brillen wordt geworpen en varkenspoten uit een bak water gevist worden. En Jimmy’s dochtertje Sadie doet mee aan een missverkiezing waar ze Umbrella van Rihanna gaat zingen (wat dus trouwens helemaal niet over paraplu’s gaat). Toch voelt de film niet overvol, omdat al die elementen geen randzaken zijn, maar het hart van de film.

Logan Lucky is een film die zich ervan bewust is dat het gaat over een beeld van de American South, meer dan die American South zelf. Daarvan getuigt ook de openingsscène waarin Jimmy aan zijn dochtertje een anekdote vertelt over het ontstaan van Take me home, country roads, het ultieme liedje over West Virginia, geschreven door mensen die wellicht nooit een voet in die staat hadden gezet. Sowieso raakt de film, zonder ooit politiek te worden, aan het hillbilly-complex van de learned helplessness; het gevoel dat je hoe dan ook niet kan winnen als je hier geboren wordt. Wat zich vooral vertaalt in Clyde’s overtuiging dat de Logans gedoemd zijn tot ongeluk.

Soderbergh toont opnieuw een heerlijk ensemble aan acteurs te kunnen verzamelen. Met onder meer Riley Keough en Katie Holmes in prima bijrollen, en Driver en Tatum als de Logan-broers, waarvan vooral Tatum toont gestaag zijn plek als acteur te vinden. Maar de grootste scènesteler is de verrassend komische Daniel Craig als explosievenexpert Joe Bang. De man die net bevestigd heeft toch weer in de huid van James Bond te kruipen speelt hier, met een slepend zuidelijk accent en een voorliefde voor hardgekookte eieren met zout, het antoniem van die Britse spion.

In de laatste akte verliest de film wel wat van z’n momentum. Met de introductie van Hilary Swank en Macon Blair als FBI-agenten lijkt er nog een heel nieuw hoofdstuk aan te breken, wat vervolgens te snel en oppervlakkig wordt afgewerkt. Het is een kleine smet op een film waar verder vooral een enorm plezier en vakmanschap van afspat.