La La Land recensie
'De perfecte antidote voor al het verontrustende van 2016'
Een romance die zich ontwikkelt aan de hand van zang en dans. Het klinkt als een oubollig concept, maar Damien Chazelle weet het klassieke filmmusicalgenre met La La Land weer helemaal op de kaart te zetten in een modern jasje.
21-12-2016 Door: Michelle Iwema
Dank voor je hulp.
De opening van La La Land spat meteen van het doek. Rijen auto’s staan stil op de snelweg buiten Los Angeles. Een persoon stapt uit en begint Another Day of Sun te zingen, waarna bestuurders van de andere auto’s volgen. Met een vloeiende take (met in de achtergrond het centrum van LA) vervolgt het spectaculaire productienummer, waarvan de slotakkoorden de introductie vormen voor de hoofdpersonages Mia en Sebastian. Mia is een serveerster die ervan droomt om actrice te worden en geen auditie overslaat. Sebastian is een jazz- fanaat die zijn eigen bar wil openen. De twee ontmoeten elkaar en het lijkt (uiteraard) totaal niet te boteren. Een paar prachtige nummers en dansen later slaat de vlam toch over en moeten ze kijken hoe ze hun dromen gaan realiseren naast het hebben van een relatie.
Beiden hebben het in zich om door te kunnen breken mits ze de juiste kans krijgen. Terwijl ze elkaar leren kennen, proberen ze individueel die ambities waar te maken. Mia besluit het heft in eigen handen te nemen en een eigen toneelvoorstelling voor te bereiden, Sebastian kiest voor een commerciële kans die op zijn pad komt. Het succes is wisselend en zorgt er ook voor, dat de prille romance onder druk komt te staan. Terwijl de seizoenen passeren zien we (in prachtige weelderige close ups en kleuren die doen denken aan het werk van Vincente Minnelli) hoe de verhouding tussen deze twee verandert. Wanneer woorden niet genoeg zijn, gebruikt Chazelle de musicalnummers om de gevoelens uit te drukken van de personages. Los van de emotionele connectie met het verhaal, vormen deze nummers elk afzonderlijk al een lust voor het oog en oor, vol verwijzingen naar oude Hollywood musicals van vroeger. Een nummer heeft Busby Berkeley-achtige zwembad taferelen en het nummer A Lovely Night is een ode aan het nummer Isn’t it a Lovely Day to be Caught in the Rain waarop Ginger en Fred elkaar vonden in Top Hat. Er zitten nog andere referenties in verwerkt zoals een dans die een en ander leent van Mary Poppins. Maar het muzikale hoogtepunt vormt het rustige nummer City of Stars, dat zonder twijfel in de running zal zijn voor de Oscar voor beste nummer.
La La Land: Ryan Gosling (Sebastian) en Emma Stone (Mia), (c) Independent
Eerlijk is eerlijk, het verhaal over de romance tussen Mia en Sebastian lijkt even flinterdun als die voor Rogers en Astaire altijd waren. Maar net als zij met chemie en prachtige nummers hun publiek wisten mee te slepen, doen Ryan Gosling en Emma Stone dat ook in La La Land. Dat ze chemie hadden, wisten we al van onder meer Crazy, Stupid, Love., maar in La La Land gaat dat nog een stapje verder en hebben ze chemisch vuurwerk. Juist het feit dat ze geen fantastische zangers en dansers zijn, draagt bij aan hun charme en de authenticiteit van het verhaal. Het feit dat ze af en toe overstappen op zang en dans om zich uit te drukken, komt hierdoor des te natuurlijker over. Maar niet alles is zo oppervlakkig als het initieel lijkt. Chazelle heeft met de film een eerlijke weergave willen geven van wat ambitie met je doet en welke opofferingen je daarvoor moet maken. Hoe zoetsappig en nostalgisch sommige scènes ook zijn, ze worden weer afgewisseld met cynisme en bitterheid. Met de laatste twintig minuten komt de keerzijde van gemaakte keuzes duidelijk naar voren en ieder die de film kijkt, zal er iets van zichzelf in kunnen herkennen. En juist die laatste twintig minuten tillen La La Land naar een nog hoger niveau, waardoor de film je nog heel lang bijblijft.
Persoonlijk vormde de film mijn favoriet van 2016. Maanden nadat ik de film op TIFF zag, zitten de nummers nog in mijn hoofd en kijk ik ernaar uit de film opnieuw te beleven. Want La La Land vormt een echte belevenis voor de kijker, waarbij je in het verhaal wordt gezogen en niet wil dat het afloopt. Niet alleen wordt er een overdosis charme en vrolijkheid overgebracht, het blijft altijd oprecht in de emotie ondanks de dromerige productienummers. Chazelle heeft alle geliefde elementen van de oude musicals opnieuw verpakt en het genre niet alleen een ode gebracht, maar ook nieuw leven ingeblazen. Na Whiplash leek het een moeilijke opgave om een film te maken die aan dat succes zou kunnen tippen. Maar met La La Land heeft hij dat niet alleen voor elkaar gekregen, maar de verwachtingen zelfs weten te overtreffen.
en abonneer je op onze nieuwsbrief.